Η σεζόν 1959-60 θεωρείται χρονιά-σταθμός για το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς τότε άρχισε η διεξαγωγή των εθνικών κατηγοριών με τη σημερινή τους μορφή, χωρίς δηλαδή να έχουν προηγηθεί πρωταθλήματα ΕΠΣ.

Την πρώτη version της Α’ Εθνικής (σημερινή Super League) κατέκτησε ο Παναθηναϊκός, ο οποίος έσπασε την εξαετή κυριαρχία του τρομερού Ολυμπιακού των 50s’.

Οι «πράσινοι» σφράγισαν, μάλιστα, την επιστροφή τους στην κορυφή με εμφατικό τρόπο, καθώς την τελευταία αγωνιστική είχαν επιβληθεί 4-1 του «αιωνίου» αντιπάλου και, μάλιστα, στο Στάδιο Καραϊσκάκη.

Οι «ερυθρόλευκοι», από την πλευρά τους, είχαν καταφέρει να πάρουν μία μικρή εκδίκηση με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στο «τριφύλλι», αφού μετά το 1-1 του τελικού στο γήπεδο της Λεωφόρου, πραγματοποιήθηκε ρεβάνς στο Στάδιο Καραϊσκάκη που έληξε 3-0.

Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί σύμμαχοι στην καταστροφή της Λεωφόρου. Ο Μιχάλης Βουτσαράς στο Sport-Retro.gr

Στις 29 Ιανουαρίου 1961, ο Παναθηναϊκός επισκέφθηκε το Στάδιο Καραϊσκάκη στο πλαίσιο της 15ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος, με 5 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Ολυμπιακό.

Τα ρεπορτάζ της εποχής έκαναν λόγο περί ύπαρξης περίπου 25.000 θεατών, η πλειοψηφία των οποίων αφίχθη από νωρίς το μεσημέρι στις κερκίδες.

Νικητής, σε ένα σκληρό παιχνίδι όπως γράφει χαρακτηριστικά η «Αθλητική Φωνή» της επόμενης ημέρας, ήταν ο Ολυμπιακός με σκορ 1-0.

Το συγκεκριμένο ντέρμπι «αιωνίων» αποτελεί ένα από τα πρώτα που διασώθηκαν τηλεοπτικά πλάνα, έστω και αποσπασματικά, εξ ου και η δημιουργία του αφιερώματος.

Το γκολ σημείωσε ο Κώστας Παπάζογλου στο 74ο λεπτό της αναμέτρησης, έπειτα από πάσα του Κώστα Πολυχρονίου και εν συνεχεία διπλή προσπάθεια, πρώτα με το πόδι και τελικώς με το κεφάλι.

Ένα τέρμα που πανηγυρίστηκε δεόντως από όλους τους παίκτες και φιλάθλους των γηπεδούχων, αλλά κυρίως από τον ίδιο τον σκόρερ, ο οποίος την περασμένη σεζόν είχε σημειώσει στο αντίστοιχο ματς του πρωταθλήματος το γκολ της τιμής για την ομάδα του.

Νωρίτερα, στο πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός είχε τις μεγαλύτερες ευκαιρίες, ωστόσο σε τρεις περιπτώσεις ο Ανδρέας Παπαεμμανουήλ στάθηκε πολύ άτυχος και δεν άνοιξε το σκορ.

Αρχικά στο 11′ το σουτ του που κατευθυνόταν προς το τέρμα βρήκε στην πλάτη του Μίμη Δομάζου και πέρασε άουτ, λίγο αργότερα είδε τον Νίκο Καμπόλη να αποκρούει την προσπάθειά του πάνω στη γραμμή, ενώ στο 40′ τράνταξε το δοκάρι του Στάθη Τσανακτσή.

Θορυβημένος ίσως από το περυσινό 1-4 του πρωταθλήματος, ο Ολυμπιακός περίμενε τον μεγάλο του αντίπαλο και προτιμούσε να χτυπήσει κυρίως στην κόντρα.

Όποτε το κατάφερνε ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνος, αλλά ο Μιχάλης Βουτσαράς δήλωνε πάντα «παρών», με κυριότερη φάση ένα δυνατό σουτ του Ηλία Υφαντή που το απέκρουσε σε κόρνερ.

Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός του 1925: Ξύλο, αλλαγή διαιτητή και έξι γκολ! Σπάνια ντοκουμέντα

Σε γενικές γραμμές, πάντως, το ματς χαρακτηρίστηκε από δυνατές μονομαχίες, με πρωταγωνιστές τους αμυντικούς των δύο ομάδων και, κυρίως, τους αρχηγούς Ηλία Ρωσσίδη–Κώστα Λινοξυλάκη.

Μάλιστα, στο τέλος του αγώνα ο μέσος των γηπεδούχων Αντώνης Ποσειδών μεταφέρθηκε υποβασταζόμενος από τους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια, καθώς είχε υποστεί τραυματισμό μετά από σύγκρουση με τον Μίμη Μπενάρδο.

Οι Θανάσης Μπέμπης και Γιώργος Σιδέρης από πλευράς Ολυμπιακού, καθώς και ο νεαρός ακόμη Μίμης Δομάζος των φιλοξενούμενων, έμειναν μακριά από τον καλό τους εαυτό.

Μετά το γκολ του Παπάζογλου επικράτησε και μία μικρή ένταση στις κερκίδες, η οποία όμως όπως γράφει και η «Αθλητική Φωνή».

«Περισσότερο έδωσε ένα θέαμα παραπάνω στους υπόλοιπους φιλάθλους, παρά απείλησε τη διεξαγωγή του αγώνα, αφού όλοι μετά έκαναν χάζι τα καλαμπούρια των δύο κερκίδων μέσω των εκατέρωθεν συνθημάτων».

Ζαχαρίας Πιτυχούτης: Ο Παναθηναϊκός και η ίδρυση της Θύρας 13

Με τη λήξη του αγώνα οι παίκτες του Ολυμπιακού ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς, ενώ ο εμβληματικός Ρωσσίδης εθεάθη να χειροκροτά δακρυσμένος τον κόσμο της ομάδας του.

Με δάκρυα στα μάτια, αλλά από στεναχώρια, εγκατέλειψε τον αγωνιστικό χώρο ο Ζαχαρίας Πιτυχούτης (ο διαιτητής τον χτύπησε στην πλάτη για να τον παρηγορήσει), ο οποίος θα είχε την ευκαιρία τρία χρόνια αργότερα να κάνει τον γύρο του θριάμβου στο ίδιο γήπεδο για την κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος.

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Μανουέλ Ασένσι Μαρτίν

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: 20.707

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Τζίνα Σιμονόφσκι): Τσανακτσής, Ρωσσίδης, Σημαντήρης, Καμπόλης, Πολυχρονίου, Μπέμπης, Σουρούνης, Κ. Παπάζογλου, Ποσειδών, Σιδέρης, Υφαντής.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Χάρι Γκέιμ): Βουτσαράς, Λινοξυλάκης, Ανδρέου, Τζουνάκος, Πιτυχούτης, Νεμπίδης, Δομάζος, Θεοφάνης, Μπενάρδος, Παπαεμμανουήλ, Φυλακούρης.

Ο Ολυμπιακός πήρε τους 3 βαθμούς και μείωσε τη διαφορά από την κορυφή στους 3, μιας και ο ηττημένος λάμβανε 1 βαθμό (σ.σ. σύστημα βαθμολόγησης 3-2-1).

Τελικά το «τριφύλλι» ήταν που χαμογέλασε στο τέλος, αφού κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα, όπως το 1962, το 1964 και το 1965, σε μία γενικώς άκρως επιτυχημένη δεκαετία για εκείνο.

Η ΑΕΚ του χάλασε το σερί το 1963, ενώ ο Ολυμπιακός, από την πλευρά του, θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1966 για να κατακτήσει ξανά το πρωτάθλημα, το οποίο ήταν και το πρώτο σε επίπεδο Α’ Εθνικής.