Πολλές φορές η φωτογραφία έχει μεγαλύτερη δύναμη από το video, τα insta stories και όλα αυτά τα συναφή.
Ίσως γιατί παγώνει τον χρόνο. Ή μπορεί επειδή σου δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις περισσότερο τη φαντασία σου επειδή το «κλικ» δεν είναι κινούμενο.
Βάζεις τις δικές σου λεζάντες, προσπαθείς να ερμηνεύσεις τι κρύβεται στο μυαλό των προσώπων ή υπό ποιες συνθήκες τραβήχτηκε.
Όπως καταλάβατε από τον τίτλο, το συγκεκριμένο αφιέρωμα έχει πράσινη απόχρωση. Καταπράσινη για την ακρίβεια. Όσο πράσινη είναι και η καρδιά της Τατιάνας Πιτυχούτη.
Αν ρωτήσετε έναν μέσο φίλαθλο του Παναθηναϊκού ποια είναι η παλιότερη φωτογραφία της ομάδας του που του έρχεται στο μυαλό, τότε η απάντηση θα είναι «εκείνη με τον παίκτη που τρέχει με τη σημαία στο Στάδιο Καραϊσκάκη».
Η 24η Μαΐου 1964 έχει συμβολική αξία για τους υποστηρικτές του «τριφυλλιού», καθώς εκείνη τη μέρα η ομάδα τους επικράτησε 1-0 του Ολυμπιακού στο φαληρικό στάδιο και κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα.
Από το 1959, όταν και θεσπίστηκε η Α’ Εθνική, κανένας σύλλογος δεν κατάφερε πριν ή μετά από εκείνο το ματς να καθίσει στον θρόνο, χωρίς να πικραθεί ούτε μία φορά σε 28, 30, 34 κ.ο.κ. αγωνιστικές.
Σκόρερ εκείνου του γκολ για τον Παναθηναϊκό ήταν ο Βαγγέλης Πανάκης, όμως όλοι θυμούνται τον γύρο του θριάμβου που άρχισε πρώτος ο Ζαχαρίας Πιτυχούτης με την πράσινη σημαία.
Η 8η Οκτωβρίου 1940 αποτελεί τη γενέθλια ημερομηνία του αείμνηστου ποδοσφαιριστή που αγάπησε με θέρμη την ομάδα του και γι’ αυτόν τον λόγο το Sport-Retro.gr φιλοξενεί την Τατιάνα Πιτυχούτη, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του.
Η ιστοσελίδα τιμά όλους εκείνους που λάτρεψαν ή λατρεύουν έναν σύλλογο χωρίς φανατισμούς, ακρότητες και σκοτεινά σχέδια με σκοπό την προσωπική τους ανέλιξη.
Η Τατιάνα Πιτυχούτη είναι θερμή οπαδός του «τριφυλλιού» και πρόεδρος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας από τον περασμένο Ιανουάριο.
Στη συνέντευξη συζητήθηκαν πολλά για το παρόν, όμως το μεγαλύτερο μέρος της είναι αφιερωμένο, όπως είναι φυσικό, στον πατέρα της Ζαχαρία. Τον μοναδικό πραγματικό άνδρα της ζωής της, όπως τον χαρακτηρίζει…
***
-Πού μεγάλωσε ο πατέρας σου;
«Στου Ζωγράφου. Είχε μείνει και σε άλλες περιοχές της Αθήνας, αλλά κυρίως στου Ζωγράφου. Το πραγματικό όνομα των προγόνων του ήταν διαφορετικό, όμως ένας προπάππους που του άρεσε το κυνήγι, πήρε το όνομα Πιτυχούτης. Κάτι που συνδέεται με το «πετυχαίνω».
-Πώς βίωσε τη γερμανική Κατοχή η οικογένειά σας;
«Κοίτα, ο πατέρας του ήταν εργολάβος, οπότε δεν μπορώ να πω ότι πέρασαν τις δυσκολίες των περισσοτέρων. Όμως, θυμάμαι που μου έλεγε ότι στην Κατοχή τους τάιζαν το μεσημέρι και τους έβαζαν για ύπνο, προκειμένου να τους μένουν οι θερμίδες».
-Ήταν Παναθηναϊκός από μικρός;
«Ναι, βέβαια».
-Τι σου έχει μεταφέρει για τον τρόπο ζωής του όταν ήταν ποδοσφαιριστής (σ.σ. η κ. Πιτυχούτη δεν πρόλαβε να τον δει να αγωνίζεται);
«Κοιμόταν από τις 21:00-21:30! Πρόσεχε πάρα πολύ τη διατροφή του. Κάθε μέρα έτρεχε πάνω-κάτω το βουνό της Καισαριανής. Δεκάδες χιλιόμετρα. Ήθελε να διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση».
-Στον Παναθηναϊκό αγωνίστηκε από το 1960 μέχρι το 1969. Ποιος προπονητής του έκανε την καλύτερη εντύπωση;
«Καταρχήν, ο Στιέπαν Μπόμπεκ, αλλά και ο πρώτος που είχε: ο Χάρι Γκέιμ. Και οι δύο ήταν μοντέρνοι για την εποχή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παναθηναϊκός πήρε τόσους τίτλους τη δεκαετία του 1960».
-Μιας και λες για τίτλους, δεν γίνεται να μην σε ρωτήσω για εκείνο το περίφημο πρωτάθλημα του 1964.
«Ο Στέφανος Ααρών του πέταξε τη σημαία, την πήρε ο πατέρας μου και μαζί με τον επίσης αείμνηστο Γιάννη Κομιανίδη άρχισαν τον γύρο του θριάμβου. Μετά ξέρεις τι απέγινε αυτή η σημαία;»
-Όχι.
«Την ξαναπήρε ο Στέφανος Ααρών και την ύψωσε σε ένα πλοίο του Ναυτικού! Φυσικά δεν άργησαν να την κατασχέσουν».
-Γενικά ο πατέρας σου ήταν από τους παίκτες που πήγαιναν στα μπουζούκια κ.τ.λ.;
«Καθόλου. Κι όταν έβγαινε σε εκδηλώσεις της ομάδας, πήγαινε μαζί με τη μητέρα μου. Ήταν πολύ αγαπημένοι. Και να σου πω και κάτι τρομερό; Ο πατέρας μου «έφυγε» ανήμερα της επετείου της γνωριμίας με τη μητέρα μου! Περίπου 55 χρόνια ήταν μαζί».
-Απίστευτο…
«Η μητέρα μου έχει, ας το πούμε, σχέση με τα πρώτα χρόνια της Θύρας 13. Έχεις ακουστά για τους «Ρουλαλάδες»;
-Έτσι δεν ονομάζονταν οι φίλοι του Παναθηναϊκού που σύχναζαν στη Θύρα 13 στα 60s’;
«Ναι ακριβώς. Τη μητέρα μου τη λένε Ρούλα. Υπάρχει ταύτιση. O πατέρας μου τη φώναζε συχνά. ‘Ρούλα’ και ‘Ρούλα’ και ‘Ρούλα’. Έμεινε».
-Ναι, αλλά γιατί;
«Ο πατέρας μου είχε ένα μαγαζί με φλιπεράκια στην Ομόνοια. Ένα υπόγειο. Εκεί, λοιπόν, γεννήθηκε η ιδέα και «ψήθηκε» η δημιουργία της Θύρας 13».
-Τρομερό. Άρα μιλάμε για ταύτιση όχι μόνο με τον Παναθηναϊκό, αλλά και με τη Θύρα 13.
«Ε, ναι. Εξάλλου στην πορεία αυτά τα δύο πήγαν και πάνε μαζί. Από τα παιδιά τους εγώ ήμουν εκείνο που πήρε αυτήν την τρέλα για το πράσινο χρώμα με το τριφύλλι».
Αναζητώντας τον Παναθηναϊκό του Ζαχαρία Πιτυχούτη και του Στέλιου Παναγιωτίδη
-Ποιος ήταν ο αγαπημένος του φίλος από τον χώρο του ποδοσφαίρου;
«Ο συγχωρεμένος ο Στέλιος Σκευοφύλαξ της ΑΕΚ».
-Τέσσερα αδέρφια είστε;
«Ναι, έχω δύο μεγαλύτερες αδερφές και έναν μικρότερο, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το γήπεδο κ.τ.λ.».
-Ήσουν αγοροκόριτσο; Έπαιζες και με την μπάλα μικρή;
«Ναι, αλλά μια φορά γλίστρησα και έφαγα τα μούτρα μου. Τότε είπα στον εαυτό μου ‘Τατιάνα, δεν είσαι για τέτοια’».
-Τώρα είσαι και πρόεδρος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας.
«Δεν μπορώ τους τίτλους και τους χαρακτηρισμούς. Είμαι μια απλή οπαδός του Παναθηναϊκού. Πηγαίνω στη Θύρα 13, παθιάζομαι με την ομάδα μου και, βέβαια, σέβομαι τους αντιπάλους οπαδούς που αγαπούν εξίσου την ομάδα τους. Αυτό είναι όλο».
-Εκτός από την οικογένειά του και τον Παναθηναϊκό, τι άλλο γέμιζε τη ζωή του πατέρα σου;
«Έχτιζε μόνος του σιγά-σιγά τα σπίτια της οικογένειας στο Κορωπί. Αυτό θέλω να κάνω κι εγώ. Να συνεχίσω ό,τι άφησε στη μέση».
-Ποια ήταν η τελευταία φορά που πήγε στο γήπεδο;
«Στις 25 Ιουνίου 2016. Στη γιορτή για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της Θύρας 13».
-Τι ήταν τελικά ο Παναθηναϊκός για τον Ζαχαρία Πιτυχούτη;
«Μας έλεγε ‘όπως έχω την οικογένειά μου, έτσι έχω και τον Παναθηναϊκό’. Ήταν ένας στρατιώτης του Παναθηναϊκού. Τους απλούς φιλάθλους, τους οργανωμένους, τους αποκαλούσε ‘παιδιά του’. Όταν ‘έφυγε’ ο πατέρας μου, με πήρε τηλέφωνο ένας γνωστός οπαδός της ομάδας αργά το βράδυ και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Δεν μπορούσα να τον ηρεμήσω».
***
Η συνέντευξη δημιουργήθηκε και αναρτήθηκε τη γενέθλια ημέρα του Ζαχαρία Πιτυχούτη, διότι ήταν ένας άνθρωπος που διψούσε για τη ζωή, λάτρευε την οικογένειά του και υπηρέτησε πιστά τα ιδανικά και τις αξίες που οραματίστηκε ο Γιώργος Καλαφάτης με τους συνοδοιπόρους του.
Στον ερασιτεχνικό αθλητισμό υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα οι ρομαντικοί, οι λάτρεις της φανέλας και του ευ αγωνίζεσθαι. Στο ποδόσφαιρο έχουν εκλείψει επικίνδυνα…
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα