Το ρολόι στο γήπεδο «Θεόδωρος Βαρδινογιάννης» έδειχνε το 5ο λεπτό των καθυστερήσεων και ο γηπεδούχος ΟΦΗ βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο.

Οι Κρητικοί διένυαν την πρώτη τους σεζόν χωρίς τον αείμνηστο Ευγένιο Γκέραρντ στον πάγκο τους μετά από 15 χρόνια και είχαν προσγειωθεί απότομα από την ευρωπαϊκή περιπέτεια του Κυπέλλου UEFA νωρίτερα.

Διένυαν μία μεταβατική φάση, η οποία είχε φέρει την ομάδα μετά από 17 αγωνιστικές στο όριο της ζώνης του υποβιβασμού αν και ο κορμός της ομάδας που είχε τερματίσει 4η την προηγούμενη σεζόν, ήταν ίδιος με τους Ρόναλντ Γκόμες, Ιγκόρ Σιπνιέφσκι και τόσους άλλους να είναι ακόμα εκεί.

Συνεπώς, το εντός έδρας ματς κόντρα στον Πανηλειακό, στις 11 Φεβρουαρίου 2001 για τη 18η αγωνιστική του πρωταθλήματος, είχε χαρακτήρα «τελικού», καθώς και ο σύλλογος του Πύργου, με προπονητή τον Γιώργο Παράσχο και ηγέτη τον Μίλτο Σαπάνη, βρισκόταν σε παρόμοια βαθμολογική θέση.

Ρόναλντ Γκόμες: Φόρεσε παπούτσια στα 12, έπαιξε σε Παγκόσμιο Κύπελλο, διέπρεψε με τον ΟΦΗ

Το 0-2 όπως διαμορφώθηκε στο ημίχρονο από γκολ του Σάββα Γιαννακίδη στο 11’ και του Μάρτιν Μάντρα στο 44’ είχε ρίξει τους γηπεδούχους στο καναβάτσο, αλλά η μείωση του σκορ με εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Άγγελου Διγκόζη στο 79’, έβαλε «φωτιά» στο ματς, το οποίο διεξήχθη ενώπιον περίπου 2.500 θεατών και μάλιστα υπό καταρρακτώδη βροχή.

Στην τελευταία φάση του αγώνα ο ΟΦΗ κέρδισε φάουλ κοντά στα καρέ του Σωκράτη Κοψαχείλη και όλοι οι παίκτες βρέθηκαν στην περιοχή για τη σέντρα που θα επιχειρούσε ο Διγκόζης.

Αυτός που πήρε την κεφαλιά και την έστειλε στα δίχτυα ήταν ο τερματοφύλακας Άριαν Μπεκιάι (!) ο οποίος χάρισε έναν «χρυσό» βαθμό στον ΟΦΗ που στο τέλος εκείνης της χρονιάς εξασφάλισε τελικά την παραμονή του μέσω των επεισοδιακών αγώνων μπαράζ με τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Ο 24χρονος τότε γκολκίπερ, όμως, με εκείνο το γκολ κατέγραψε ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα, καθώς έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που σκόραρε σε αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος, χωρίς αυτό να γίνει με πέναλτι!

Ο Αριάν Μπεκιάι ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό του ΟΦΗ από την Παρτιζάνι Τιράνων το 1997, υπερασπίστηκε την εστία των Κρητικών για έξι χρόνια, εν συνεχεία μετακόμισε στον Ιωνικό και το 2006 στην Κύπρο για λογαριασμό της Ανόρθωσης.

«Ο πρώτος που οραματίστηκε έναν μεγάλο ΟΦΗ». Μια δημοσιογραφική μαρτυρία για τον Θόδωρο Βαρδινογιάννη

Στην Κύπρο αγωνίστηκε ακόμα σε Ολυμπιακό Λευκωσίας και Ερμή, προτού κρεμάσει τα γάντια του το 2011, ενώ παράλληλα, υπήρξε και 45 φορές διεθνής με την εθνική Αλβανίας.

Σήμερα ο Μπεκιάι, ο οποίος βρίσκεται στο πόστο του προπονητή τερματοφυλάκων της εθνικής Κύπρου, μίλησε στο Sport-Retro.gr για εκείνη την ιστορική στιγμή της καριέρας του και όχι μόνο.

***

Πρώτος τερματοφύλακας στην ιστορία που σκόραρε σε αγώνα πρωταθλήματος στην Ελλάδα. Πώς τη θυμάσαι εκείνη τη στιγμή; 

«Εντάξει ήταν φοβερό, το είχα χαρεί, αλλά δυστυχώς όπου πάω με ακολουθεί μέχρι σήμερα».

Γιατί δυστυχώς;

«Τερματοφύλακας ήμουν. Είναι δυνατόν να με θυμούνται για γκολ κι όχι για αποκρούσεις (γέλια);»

Τι θυμάσαι από εκείνο το ματς;

«Εκείνη η χρονιά ήταν η πρώτη χωρίς τον μίστερ Γκέραρντ στον πάγκο και τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Τελικά σωθήκαμε με το μπαράζ στη Ρόδο κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα που είχαν γίνει και πολλά επεισόδια. Είχαμε τιμωρηθεί και γι’ αυτό παίξαμε εκεί».

Σε εκείνο το ματς θυμάμαι ότι έριχνε πολλή βροχή και κάναμε προσπάθεια να γυρίσουμε από το 0-2, το οποίο θα μας κρατούσε πολύ χαμηλά στη βαθμολογία, αφού ο Πανηλειακός αν θυμάμαι καλά ήταν από πάνω μας εκείνη τη στιγμή και εμείς κινδυνεύαμε να βρεθούμε στις δύο τελευταίες ομάδες που υποβιβάζονταν απευθείας».

Έρχεται η φάση του τελευταίου λεπτού. Πώς θυμάσαι τη στιγμή; Ήταν δική σου απόφαση να ανέβεις στην αντίπαλη περιοχή;

«Ήταν μία στιγμή απελπισίας. Εγώ δεν το είχα σκεφτεί καν, αλλά είχα ανέβει μέχρι το κέντρο σε περίπτωση που έρθει η μπάλα μετά το φάουλ να την κρατήσω ψηλά ή να γεμίσω προς την περιοχή γιατί νομίζω είχε ένα λεπτό ακόμα. Τότε, ο κύριος Γιάννης Σαμαράς που ήταν προπονητής στον ΟΦΗ μου έκανε νόημα να πάω μπροστά.

Έγινε η σέντρα, από τον Σιπνιέφσκι νομίζω (σ.σ ήταν ο Διγκόζης), βρέθηκα στην πορεία της μπάλας και ισοφάρισα, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε, αλλά ήμουν εγώ. Ήταν κάτι ξεχωριστό πραγματικά».

Δηλαδή δεν είχες προωθηθεί ποτέ ξανά στην αντίπαλη περιοχή σε κάποιο ματς της καριέρας σου;

«Όχι και ούτε το έκανα ξανά. Δεν χρειάστηκε, δεν πήρα εντολή, όλα μαζί. Μία και καλή (γέλια)».

Σήμερα πλέον ως προπονητής τερματοφυλάκων στην εθνική Κύπρου, βάζεις επιθετικές ασκήσεις στους τερματοφύλακες; Να ξέρουν αν χρειαστεί να κάνουν ότι κι εσύ τότε;

«Όχι κάτι ιδιαίτερο. Πλέον είναι πιο συχνό φαινόμενο, βέβαια, να σκοράρουν οι τερματοφύλακες όπως έχω παρατηρήσει, ενώ παίζουν και περισσότερο με τα πόδια, άρα έχουν περισσότερη ευχέρεια με την μπάλα. Σε κάθε περίπτωση αυτό δεν πρέπει να είναι ο κανόνας. Αλίμονο δηλαδή αν πρέπει να φτάσεις να περιμένεις να σκοράρει ο τερματοφύλακας της ομάδας σου για να πάρεις κάτι από ένα ματς».

Τελικά αυτό το γκολ πόσο σπουδαία θέση έχει στην καριέρα σου όταν κοιτάς πίσω;

«Όπως είπα και πριν όλοι το θυμούνται και μου το λένε. Φυσικά το ξεχωρίζω και θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Ήταν μία ιδιαίτερη στιγμή, όμως κάτω από τα δοκάρια έχω ζήσει πολύ πιο μεγάλες από αυτή. Αγωνίστηκα στους ομίλους του Champions League με την Ανόρθωση, η οποία ήταν η πρώτη κυπριακή ομάδα που πέτυχε κάτι τέτοιο, ενώ και με την εθνική έπαιξα ως αντίπαλος με ομάδες, όπως η Αργεντινή και η Πορτογαλία. Αυτά είναι που μπορώ να πω ότι ξεχωρίζω και περισσότερο».