Ο Φερνάντο Ιέρο αδιαμφισβήτητα συγκαταλέγεται μεταξύ των εμβληματικών αρχηγών της Ρεάλ Μαδρίτης, ακόμα κι αν δεν είναι Καστιγιάνος και έφυγε κακήν κακώς από την ομάδα των galacticos του Φλορεντίνο Πέρεθ το 2003.
Ο Ισπανός αποτελεί “τοτέμ” του σύγχρονου ποδοσφαίρου διότι ήταν ένας κεντρικός αμυντικός που πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας του ως μέσος και για αρκετό καιρό ήταν ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Ισπανίας και από τους μόνιμους σκόρερ των “μερένγκες”!
Η πορεία του, όμως, θα μπορούσε να είναι τελείως διαφορετική, αν εκείνο το καλοκαίρι του 1989 δεν… αλλαξοπιστούσε, ώστε να χαλάσει τη δρομολογημένη μεταγραφή του στην Ατλέτικο Μαδρίτης και να ενταχθεί στη Ρεάλ.
Τον απέρριψε η Μάλαγα, όμως είχε μέσο
Γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1968 και έχοντας μεγαλύτερα αδέρφια ποδοσφαιριστές, δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει το παράδειγμα του Αντόνιο και του Μανόλο. Οι δυο τους έκαναν εύκολα τη μετάβαση από το χωριό τους στη μεγάλη ομάδα της πόλης, τη Μάλαγα, ωστόσο ο Φερνάντο έπρεπε να περάσει τα πρώτα χρόνια της πορείας του στο οργανωμένο ποδόσφαιρο ως παίκτης της ομάδας του χωριού, της Βέλεθ, που στα 94 χρόνια ιστορίας της βρισκόταν μεταξύ Tercera División και τοπικού.
Το 1984 βρέθηκε τελικά στη δεύτερη ομάδα της Μάλαγα, την Ατλέτικο Μαλαγκένιο, ενώ έπαιξε και λίγο στην Τόρε ντελ Μαρ, ωστόσο οι αρμόδιοι δεν πείστηκαν ότι μπορεί να ακολουθήσει τα χνάρια των αδερφών του και τον έστειλαν πίσω στη Βέλεθ.
Ο μικρότερος των Ιέρο δεν το έβαλε κάτω και πείσμωσε ώστε να ακολουθήσει τα χνάρια των αδερφών του αλλά και του πατέρα του που επίσης διετέλεσε (άσημος) ποδοσφαιριστής. “Τότε δεν υπήρχε άλλη διέξοδος από το να παίζεις ποδόσφαιρο και να παίζεις με την μπάλα. Για μένα, ήταν το καλύτερο να παίζω στο χωριό μου. Ήταν κάτι εξαιρετικό. Αυτές είναι οι αναμνήσεις που δεν ξεχνάς ποτέ”, υποστηρίζει ο ίδιος.
Η μοίρα άρχισε να του χαμογελάει το 1986. Η Μάλαγα είχε υποβιβαστεί στη δεύτερη κατηγορία και μετά από μία σεζόν, ο Μανόλο Ιέρο την άφησε για να φορέσει τη φανέλα της Βαγιαδολίδ που είχε ανέβει στην Primera Division. Στόπερ κι ο ίδιος, βοήθησε τα μέγιστα ώστε το τέλος της σεζόν 1986-1987 να τη βρει ισόβαθμη με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, αλλά με καλύτερη διαφορά τερμάτων, που την άφηνε μακριά από την αγωνία των μπαράζ για μία θέση στην κατηγορία και τη νέα χρονιά.
Έχοντας δεχθεί μόλις 32 γκολ σε 34 αγώνες και έχοντας συμμετάσχει στην 5η καλύτερη αμυντική λειτουργία της κατηγορίας, ο λόγος του πλέον είχε βαρύτητα στην ομάδα κι όταν πρότεινε να φέρει στο “Χοσέ Θορίγια” τον αδερφό του, δεν συνάντησε αντιρρήσεις.
Η Μπαρτσελόνα αγόρασε τον… Ιέρο
Η ευκαιρία που έψαχνε τόσο ο Φερνάντο Ιέρο ήταν εκεί, στα χέρια του. Με μία προϋπόθεση: η πορεία του στον σύλλογο θα άρχιζε από την Βαγιαδολίδ Προμέσας, τη δεύτερη ομάδα, όπου δεν θα επηρέαζε κανέναν, ακόμα κι αν αποδεικνυόταν πολύ χειρότερος του αδερφού του.
Στην Προμέσας κάθισε λίγο περισσότερο από έναν μήνα, αφού οι δικές του… υποσχέσεις ήταν ακόμα καλύτερες. Στις 4 Οκτωβρίου 1987, ο Χιλιανός προπονητής της πρώτης ομάδας, Βισέντε Καντατόρε, έδωσε το ντεμπούτο στον Ιέρο, σε εντός έδρας αγώνα πρωταθλήματος με αντίπαλο την Εσπανιόλ. Αγωνίστηκε στη μεσαία γραμμή και συνέβαλε στη νίκη με 1-0.
Δεν χρειάστηκε μεγάλη σκέψη κι ο Καντατόρε τον κράτησε στο βασικό σχήμα, με συνέπεια να τελειώσει τη σεζόν με 29 συμμετοχές και ένα γκολ στο πρωτάθλημα. Η Βαγιαδολίδ πλασαρίστηκε (με την 3η κορυφαία αμυντική επίδοση) στην 8η θέση, την καλύτερη από το 1962-1963 και όπως ήταν φυσικό, οι μεγάλες ομάδες έριξαν μία ματιά προς την Καστίλη Λεόν.
Μόνο που η Μπαρτσελόνα επέλεξε να αγοράσει τον μεγάλο Ιέρο, τον Μανόλο, ο οποίος μετά από δύο καλές σεζόν στα μετόπισθεν της Βαγιαδολίδ, θεώρησε ότι θα έπρεπε να υπερασπιστεί το ίδιο καλά και την άμυνα του Γιόχαν Κρόιφ. Φευ… Ο Ολλανδός τον έστειλε δανεικό στην Μπέτις την πρώτη σεζόν και στην Τενερίφη την επόμενη, με συνέπεια να αποχωρήσει (για την Τενερίφη) από το “Καμπ Νόου” το 1990 χωρίς να κάνει επίσημη συμμετοχή με τους “μπλαουγκράνα”.
Ο αδερφός του πίσω στη Βαγιαδολίδ, όμως, είχε καλύτερη τύχη. Απόντος του Μανόλο Ιέρο, χρειάστηκε αρκετές φορές να αγωνιστεί στο κέντρο της άμυνας και ήταν ξανά κομβικός (29 συμμετοχές και 2 γκολ), ώστε η ομάδα να κερδίσει δύο θέσεις στον βαθμολογικό πίνακα και να τερματίσει στην 6η με την 3η καλύτερη αμυντική επίδοση. Σε ηλικία 21 ετών ήταν έτοιμος για το μεγάλο άλμα στην καριέρα του και ο σύλλογος δεν είχε την ισχύ (ούτε τη θέληση) να αρνηθεί μία μεγάλη πρόταση. Και δεν το έκανε…
Πήρε νούμερο στην Ατλέτικο και φωτογραφήθηκε
Στα τέλη της δεκαετίας του 80′ μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας, η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο “κολοσσών” της Μαδρίτης είχε κορυφωθεί. Αιτία γι’ αυτό η παρουσία δύο προέδρων που συνυπήρξαν από το 1987 μέχρι το 1995, του Ραμόν Μεντόθα και τον Χεσούς Χιλ.
Ήδη, μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1985, η Ρεάλ είχε κάνει επίδειξη δύναμης, αποκτώντας τον μεγάλο σκόρερ της Ατλέτικο, Ούγκο Σάντσες, έστω κι αν χρειάστηκε ένα ολόκληρο σόου μέσω… Μεξικού. Τέσσερα χρόνια μετά, οι “ροχιμπλάνκος” επιχείρησαν να νικήσουν στην κούρσα για τον Ιέρο τους κυρίαρχους του ισπανικού ποδοσφαίρου, με τα τέσσερα σερί πρωταθλήματα μέχρι εκείνο το σημείο (με πρωταγωνιστή και του Σάντσες). Φαινομενικά τα κατάφεραν, αφού ο Χιλ ήρθε σε συμφωνία με τον πρόεδρο της Βαγιαδολίδ, Μιγκέλ Άνχελ Πέρεθ Εράνθ.
“Όταν ήρθα εδώ το πρωί να ευχηθώ στους συμπαίκτες μου καλή επιτυχία για τον αγώνα, ο πρόεδρος μου είπε ότι την επόμενη σεζόν θα είμαι παίκτης της Ατλέτικο”, δήλωσε ο Ιέρο στην “Televisión Española”, μετά από έναν αγώνα πρωταθλήματος στο “Βιθέντε Καλδερόν” το 1988-1989, όπου ήταν τιμωρημένος.
Οι δύο πρόεδροι βρήκαν την ευκαιρία να τα πουν στο περιθώριο του αγώνα και έδωσαν τα χέρια για τη μεταγραφή. Η συμφωνία ήταν τόσο προχωρημένη που ο Ιέρο απέκτησε το νούμερό του στην Ατλέτικο, το “6”, ενώ πραγματοποίησε ακόμα και φωτογράφηση με τη φανέλα που θα φορούσε το 1989-1990.
Τον “έκλεψε” μέσα στο “Καλδερόν”
Ο Μεντόθα δεν το έβαλε κάτω, όμως, και φαίνεται πως κατάφερε να πείσει τον Ιέρο ότι έπρεπε να “χαλάσει” η συμφωνία και να πάει στη μεγάλη ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας. Το θετικό ήταν πως ο νεαρός ποδοσφαιριστής δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο ακόμα, έστω κι αν υπήρχε προσύμφωνο.
Ο πρόεδρος της Ρεάλ είχε μία μεγάλη ευκαιρία να “αρπάξει” τον παίκτη από τα χέρια της Ατλέτικο και μάλιστα μέσα στο γήπεδο των “ροχιμπλάνκος”. Στις 2 Ιουνίου 1989, οι “μερένγκες” αντιμετώπισαν τη Βαγιαδολίδ στον τελικό του Copa del Rey που διεξαγόταν στο “Καλδερόν”. Ο Μεντόθα προσέγγισε τον πρόεδρο της Βαγιαδολίδ για τον Ιέρο κι ο Πέρεθ Εράνθ δεν είχε αντίρρηση να δώσει ξανά τα χέρια, αλλά με βελτιωμένους όρους.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της “El Pais”, η συμφωνία προέβλεπε 200.000.000 πεσέτες και έναν παίκτη από τη Ρεάλ Καστίγια, τη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ, παρότι η ρήτρα αποδέσμευσης στο συμβόλαιο του Ιέρο (και πιθανόν το ποσό που είχε συμφωνηθεί με την Ατλέτικο) ανερχόταν σε 150.000.000 πεσέτες. Επιπροσθέτως, η Βαγιαδολίδ ζήτησε και 100.000.000 πεσέτες ως μπόνους σε περίπτωση που ο παίκτης αγωνιζόταν στην τελική φάση του επερχόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ιταλία.
Η Ρεάλ όχι μόνο κέρδισε τον τελικό με τον Ιέρο βασικό αντίπαλο, να δέχεται και κίτρινη κάρτα στο 50′, αλλά απέσπασε το οριστικό “ναι” τόσο από τον παίκτη όσο και από τη Βαγιαδολίδ.
Η Ρεάλ… αγόρασε ρολόγια για την Ατλετικο
Το μοναδικό πρόβλημα που έπρεπε να διευθετηθεί ήταν το “σπάσιμο” του προσυμφώνου που υπήρχε με την Ατλέτικο, η οποία έφτασε μέχρι την ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία (RFEF) αξιώνοντας αποζημίωση. Οι δύο “εχθροί” τα βρήκαν στις 30.000.000 πεσέτες, ποσό ευτελές για τη Ρεάλ εκείνη την εποχή, η οποία είχε συγκεντρώσει την “αφρόκρεμα” του εγχώριου ποδοσφαίρου.
Αυτό το ποσό, όμως, μαζί με το ποσό που θα κόστιζε ο Ιέρο, ήταν πολύ μικρό ώστε η Ατλέτικο να βρει άλλον παίκτη στο επίπεδο του 21χρονου Ισπανού, που κάλυπτε επάξια δύο θέσεις στον αγωνιστικό χώρο κι είχε το μέλλον δικό του. Ο ιδιόρρυθμος Χιλ δεν μπορούσε να αγοράσει κάποιον αντικαταστάτη, ωστόσο δεν γινόταν να παρουσιαστεί ηττημένος από τον Μεντόθα σε αυτήν την προσωπική κόντρα που είχαν ανοίξει εκείνη την επταετία.
Γι’ αυτόν τον λόγο, αποφάσισε να “επενδύσει” την αποζημίωση της Ρεάλ αγοράζοντας ρολόγια για κάθε ένα από τα δεκάδες χιλιάδες μέλη της Ατλέτικο. Το ρολόι είχε δερμάτινο λουράκι, το σήμα του συλλόγου στο κέντρο και μία επιγραφή στο πίσω μέρος που έγραφε “Regalo de Don Ramón” (=”Δώρο από τον Κύριο Ραμόν”). Μπορεί ο Μεντόθα να πήρε τη χαρά της απόκτησης του Ιέρο, ωστόσο ο Χιλ πήρε τη χαρά της ταπείνωσης του προέδρου της Ρεάλ, ο οποίος “αγόρασε” ρολόγια για τους φιλάθλους της Ατλέτικο.
Σκόρερ και ηγέτης της Ρεάλ
Αν γύριζε τον χρόνο πίσω ο Χιλ, βέβαια, ίσως να έδινε πιο μεγάλη μάχη για την υπογραφή του Ιέρο. Ο Ισπανός έγινε διεθνής σχεδόν με την υπογραφή του, τον Σεπτέμβριο του 1989, παρευρέθηκε σε τέσσερα Μουντιάλ (αν και τελικά το 1990 δεν αγωνίστηκε) και δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, ενώ ολοκλήρωσε την πορεία του με το εθνόσημο με 89 συμμετοχές και 29 γκολ, ως κορυφαίος σκόρερ της πατρίδας του μέχρι να τον ξεπεράσει ο Ραούλ.
Το τέλος της σεζόν 1989-1990 τον βρήκε πρωταθλητή Ισπανίας, όντας βασικός στην ενδεκάδα του Τζον Τόσακ, κυρίως ως μέσος. Ακολούθησε μία λαμπρή καριέρα με ακόμα τέσσερα πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και τρία Champions League μεταξύ άλλων, 610 συμμετοχές με τη φανέλα των “μερένγκες” σε όλες τις διοργανώσεις και 127 τέρματα.
Όταν αποχώρησε το 2003, ήταν τρίτος σε συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις με την κορυφαία ομάδα του κόσμου (τον ξεπέρασαν στη συνέχεια Ραούλ και Ίκερ Κασίγιας). Ίσως το σημαντικότερο, όμως, ήταν πως αποχώρησε από τον σύλλογο ως ο 11ος καλύτερος σκόρερ στην ιστορία (τον προσπέρασαν Κριστιάνο Ρονάλντο και Καρίμ Μπενζεμά στη συνέχεια). Μάλιστα, τη σεζόν 1991-1992 σημείωσε 21 γκολ σε 37 αγώνες πρωταθλήματος και 26 σε 53 συνολικά!
Η εκπληκτική ικανότητά του στις εκτελέσεις φάουλ και οι κεφαλιές του στις στημένες φάσεις του έδωσαν πολλές φορές την ευκαιρία να στείλει την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα. Επιπλέον, για χρόνια ήταν ο βασικός εκτελεστής πέναλτι στην ομάδα, ενώ το γεγονός ότι για αρκετές σεζόν έπαιζε ως αμυντικός μέσος ώστε οι προπονητές του να αξιοποιήσουν την ικανότητα στις μεταβιβάσεις και τη διορατικότητά του, του έδωσε την ευκαιρία να βρίσκεται πολλές φορές κοντά στην αντίπαλη εστία.
Πάνω απ’ όλα, όμως, ο Ιέρο ήταν ο αρχηγός, ο ηγέτης της Ρεάλ όλα αυτά τα χρόνια που έμεινε στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”. Ο άνθρωπος που το 1998 σήκωνε τα χέρια του στο “Καμπ Νόου”, εν μέσω αντικειμένων, ακόμα και σπασμένων γυαλιών που έπεφταν, για να δώσει θάρρος στους συμπαίκτες του για το clasico.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=NeuVaBKs3xg&w=500&h=295]
Διαβάστε ακόμη
Η σπουδαία ανατροπή της Παρί Σεν Ζερμέν επί της Ρεάλ Μαδρίτης
H αδικία της Ρεάλ, η απονομή του Φράνκο στην Μπαρτσελόνα, τα μπουκάλια και η αποκάλυψη του διαιτητή
Ο Χοσέ Μάρι Μπακέρο σημείωσε το σημαντικότερο γκολ στην ιστορία της Μπαρτσελόνα
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα