Ο Νταν Γεωργιάδης ήταν ο Έλληνας προπονητής της Σεβίλλης που έριξε… κατάρα στον σύλλογο, την οποία έσπασε το γκολ του Σούκερ

Κώστας Μπράτσος 18 Ιαν, 2018

Για κάποιους, ο Γιάννης ή Δρακούλης ή Νταν Γεωργιάδης, ο οποίος πέθανε σαν σήμερα, 18 Ιανουαρίου του 1998, είναι ο πρώην προπονητής της Παναχαϊκής, του Ολυμπιακού, της Λάρισας, του Πανιωνίου, του Αιγάλεω και των Τρικάλων.

Για άλλους είναι ο πρώην προπονητής της εθνικής Αϊτής, της εθνικής Περού, της εθνικής Βολιβίας, της εθνικής Βενεζουέλας και φυσικά της Εθνικής Ελλάδας.

Για μερικούς ακόμα, είναι ο πρώην προπονητής της Σπορτ Μπόις (Περού), της Μπάνφιλντ (Αργεντινή), της Φέρο Καρίλ Οέστε (Αργεντινή), της Μπολίβαρ (Βολιβία), της Λιμπερτάδ (Παραγουάη), της Σαντιάγο Γουόντερερς (Χιλή), της Λα Σο ντε Φον (Ελβετία), της Αλιάνσα Λίμα (Χιλή) και της Μοντρέ Σπορ (Ελβετία).

Για τους φίλους της Σεβίλλης, όμως, το όνομα του πρώην προπονητή της ομάδας τους, συνοδεύεται αποκλειστικά με μία φράση: “Η κατάρα του Αγίου Νεκταρίου”.

Ασχολήθηκε με… όλα τα σπορ

Γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1922 στην Ιθάκη, ωστόσο μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Εμπορικών Επιστημών Βουκουρεστίου, όπου αποφοίτησε με πτυχίο Οικονομικών.

Παράλληλα, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αρχικά διακρίθηκε στον στίβο, κατακτώντας χρυσό μετάλλιο στο πένταθλο διεθνών αγώνων με τη συμμετοχή Ρουμανίας, Γιουγκοσλαβίας, Αλβανίας, Βουλγαρίας και Ουγγαρίας του 1947 στο Βουκουρέστι. Σε ηλικία 16 ετών αγωνίστηκε στην εθνική ράγκμπι της Ρουμανίας, με την οποία πραγματοποίησε 22 συμμετοχές, ενώ στα 18 του αγωνίστηκε στην εθνική χάντμπολ της χώρας, καταγράφοντας συνολικά 12 συμμετοχές.

Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε ως τερματοφύλακας στη Γιουβέντους Βουκουρεστίου, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1947, όταν αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό, ωστόσο υπέστη εξάρθρωση στο χέρι και περιορίστηκε σε τρεις συμμετοχές, προτού αποφασίσει να ολοκληρώσει την πορεία του ως αθλητής το 1948, σε ηλικία 26 ετών.

Από το Περού στην Εθνική Ελλάδας

Μία δεκαετία μετά, η μοίρα τον έφερε στο Περού για να αρχίσει την καριέρα του ως προπονητής ποδοσφαίρου στην Σπορτ Μπόις. Δεν διακρίθηκε στη σεζόν που κάθισε στον πάγκο και αποχώρησε το καλοκαίρι του 1958, ωστόσο την επόμενη χρονιά ο σύλλογος κατέκτησε το πρωτάθλημα.

Τίτλο ως προπονητής πανηγύρισε την επόμενη δεκαετία και μάλιστα δύο, ως τεχνικός της Μπολίβαρ από τη Βολιβία. Όταν ολοκλήρωσε τη δεύτερη θητεία του στον σύλλογο, επέστρεψε για πρώτη φορά (επαγγελματικά) στην Ελλάδα, για να αναλάβει την Εθνική ομάδα.

Ήταν ίσως ο πρώτος προπονητής του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος με προπονητικές περγαμηνές, ωστόσο θα μείνει στην ιστορία για το επεισόδιο με τον Μίμη Δομάζο και το σακάκι του, το οποίο στέρησε από ένα σύνολο με κορυφαίους ποδοσφαιριστές (όπως ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Σιδέρης, ο Γιώργος Κούδας, ο Τάκης Οικονομόπουλος, ο Βασίλης Μποτίνος, ο Αριστείδης Καμάρας κ.ά.) την παρουσία του στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1970.

Απομακρύνθηκε το 1969 και μετά από μία σύντομη θητεία σε Παναχαϊκή, Ολυμπιακό και Λα Σο ντε Φον, το καλοκαίρι του 1971 τον βρίσκει στον πάγκο της Σεβίλλης…

Οι επτά γλώσσες και τα μαθήματα σωφρολογίας

Η ομάδα της Ανδαλουσίας βρισκόταν σε μία περίεργη κατάσταση. Τρία χρόνια πριν, αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα και ξεπουλώντας τα αστέρια της, βρέθηκε στη δεύτερη κατηγορία μετά από 31 σεζόν, ωστόσο την επόμενη χρονιά τερμάτισε στην 3η θέση της Primera Division.

Το 1970-1971 δεν ήταν το ίδιο καλό, με συνέπεια ο Μαξ Μέρκελ να δώσει τη θέση του στον πάγκο στον Ντιέγκο Βιγιαλόνγκα για να ολοκληρώσει τη σεζόν ως υπηρεσιακός. Η λύση που προτιμήθηκε εκείνο το καλοκαίρι, ήταν του κοσμοπολίτη Έλληνα τεχνικού, ο οποίος ανέλαβε από την αρχή της σεζόν 1971-1972.

Η Σεβίλλη πραγματοποιεί εξαιρετική πορεία στον 1ο γύρο με εννέα νίκες, χάρη στον γλωσσομαθή προπονητή της, που έχει τις παραξενιές του. Παρότι μιλούσε επτά γλώσσες, έγραφε προπονητικές αναφορές στη γλώσσα Κέτσουα, την αρχαία γλώσσα της Νοτίου Αμερικής. Στα αποδυτήρια τοποθέτησε θρανία, ώστε οι παίκτες του να κάνουν μαθήματα σωφρολογίας, μιας μεθόδου αυτοβελτίωσης, φιλοσόφησης της υγείας του ανθρωπίνου σώματος και νου.

Τρίτη θέση και ταξίδι στην Αίγινα

Ο “Δον Δαν”, όπως τον αποκαλούσαν οι Ισπανοί, έφερνε αποτελέσματα στον αγωνιστικό χώρο και γι’ αυτό η διοίκηση δεν του χαλούσε χατίρι. Έτσι, στο τέλος του 1ου γύρου και με τις διακοπές των Χριστουγέννων να προσφέρουν την ευκαιρία για ένα ταξίδι, αποφάσισε να πάρει την ομάδα και να πάει στην Ελλάδα για την οποία έλεγε τόσο ωραία πράγματα αυτούς τους μήνες, δημιουργώντας στους παίκτες εντυπωσιακές εικόνες στο μυαλό.

Ο Γεωργιάδης μεταξύ άλλων τους είχε μιλήσει για την πανέμορφη Αίγινα, τα φυστικόδεντρα και τον Άγιο Νεκτάριο Αιγίνης, ο οποίος είχε πεθάνει το 1920 και είχε αγιοποιηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης το 1961. Προορισμός της επίσκεψης ορίστηκε το μικρό νησί κοντά στην Αθήνα, ώστε οι ποδοσφαιριστές να γνωρίσουν από κοντά το μεγαλείο του Αγίου…

La Maldición de San Nectario

Όταν η ισπανική αποστολή έφτασε στο νησί και ανηφόρισε προς τον λόφο όπου υπήρχε το κτίσμα προς τιμήν του Αγίου Νεκταρίου, περίμενε από τις περιγραφές για τη σπουδαιότητα του προσώπου έναν ναό εφάμιλλο της Virgen de la Esperanza de Macarena ή έστω της Iglesia del Salvador, δύο επιβλητικών καθολικών εκκλησιών της Σεβίλλης.

Τουναντίον, όταν έφτασαν στον προορισμό τους, αντίκρισαν ένα μικρό ξωκκλήσι ούτε 15 τετραγωνικών μέτρων, αφού ο καθεδρικός ναός του Αγίου Νεκταρίου δεν είχε αρχίσει να κατασκευάζεται ακόμη. Οι ποδοσφαιριστές θυμήθηκαν τα πολλά υποσχόμενα λόγια του προπονητή τους, άρχισαν να γελούν μέσα στο μικρό εκκλησάκι και αναρωτήθηκαν φωναχτά εάν αυτός ο άγιος έχει τη δύναμη να τους βοηθήσει. Ο εξοργισμένος Γεωργιάδης αντέδρασε και τους προειδοποίησε ότι αυτή η ασέβεια “θα επιφέρει θεϊκή τιμωρία” που θα τους κάνει όλους να μετανιώσουν μια μέρα.

Δεν έκανε νίκη στον 2ο γύρο και υποβιβάστηκε

Η αποστολή της ομάδας επέστρεψε στην Ισπανία για τις υποχρεώσεις της στον 2ο γύρο. Τα αποτελέσματα δεν είχαν καμία σχέση με εκείνα στην αρχή της σεζόν. Οι ισοπαλίες και οι ήττες έδιναν και έπαιρναν, ωστόσο η ομάδα δεν μπορούσε να νικήσει κανέναν αντίπαλο.

Ο Γεωργιάδης απολύθηκε, ο Βικ Μπάκιγχαμ, ο Άγγλος προπονητής που είχε απομακρυνθεί από την Μπαρτσελόνα νωρίτερα, κλήθηκε να ανατρέψει την κατάσταση όμως ούτε εκείνος τα κατάφερε, ενώ τη σεζόν ολοκλήρωσε ο Βιγιαλόνγκα, που δεν μπόρεσε να αποτρέψει το αδιανόητο ορισμένους μήνες νωρίτερα: η Σεβίλλη τελείωσε τον 2ο γύρο χωρίς ούτε μία νίκη και τερμάτισε στη 16η θέση της βαθμολογίας, η οποία οδηγούσε στη Segunda División!

Ουδείς είχε αμφιβολία πια στην πόλη. Η “Maldición de San Nectario” είχε τεθεί σε πλήρη εφαρμογή, μία κατάρα που προκλήθηκε από την ασέβεια των ποδοσφαιριστών της κατά την επίσκεψή τους στον τόπο λατρείας του αγίου. Η “κατάρα του Αγίου Νεκταρίου” επηρέαζε άμεσα τα αποτελέσματα της ομάδας, κάτι εξάλλου που συνέβαινε εδώ και δέκα χρόνια σε μία γειτονική χώρα, στην Πορτογαλία, με την “κατάρα του Μπέλα Γκούτμαν” και την Μπενφίκα.

Η Σεβίλλη παραμένει τρεις σεζόν στη 2η κατηγορία. Η επιστροφή στην Primera Division το 1975-1976 δεν έφερε κάποια μεγάλη πορεία στο πρωτάθλημα. Τα επόμενα χρόνια, η καλύτερη θέση που θα καταλάμβανε η ομάδα ήταν η 5η, κάτι που συνέβη τρεις φορές. Η συνηθέστερη ήταν η 8η και η 10η, έστω κι αν παρουσιάστηκε ένα είδος αγωνιστικής σταθεροποίησης με τους Μιγκέλ Μουνιόθ, Μανόλο Κάρδο και Βισέντε Καντατόρε στον πάγκο.

Την έριξαν για χρέη, αλλά “σώθηκε”

Το τέλος της σεζόν 1994-1995 βρίσκει τους Σεβιγιάνους στην 5η θέση, με “εισιτήριο” του Κυπέλλου UEFA στο τσεπάκι και τον Λουίς Αραγονές στον πάγκο. Η λίγκα, όμως, είχε διαφορετική άποψη, αφού τόσο η Σεβίλλη όσο και η Θέλτα δεν είχαν παρουσιάσει τα απαιτούμενα έγγραφα για οικονομικούς ελέγχους και δεν είχαν καταβάλει τα απαραίτητα ποσά στην ομοσπονδία, με συνέπεια στις 31 Ιουλίου 1995 να αποφασιστεί ο υποβιβασμός τους στη Segunda División B, την τρίτη κατηγορία της χώρας.

Η απόφαση αυτή “πυροδότησε” μεγάλες αντιδράσεις σε Σεβίλλη και Βίγκο, με διαδηλώσεις χιλιάδων φιλάθλων να προκαλούν προβλήματα στις τοπικές αρχές. Η απόφαση ανακλήθηκε και οι δύο ομάδες παρέμειναν στην κατηγορία. Με “βραχνά” χρεών 85.000.000 πεσετών, όμως, η Σεβίλλη δεν είχε μεγάλες ελπίδες οριστικής διάσωσης.

Πίσω στην Αίγινα για… επανόρθωση

Στο Κύπελλο UEFA, μετά από μία “σβηστή” πρόκριση επί της Μπότεφ Πλόβντιφ στον 1ο γύρο, η κληρωτίδα έφερε τη Σεβίλλη απέναντι στον Ολυμπιακό. Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στο “Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν”, όπου το γκολ του Χουανίτο στις καθυστερήσεις έδωσε προβάδισμα στους Ισπανούς.

Στις 31 Οκτωβρίου του 1995 ήταν προγραμματισμένος ο δεύτερος αγώνας του ζευγαριού. Η αποστολή της Σεβίλλης βρισκόταν στην Ελλάδα από την προηγουμένη και άμα τη αφίξει της, ένα αλαφιασμένο μέλος της αποστολής, έτρεχε από το ανατολικό αεροδρόμιο στο λιμάνι του Πειραιά για να προλάβει το καράβι.

Προορισμός του η Αίγινα, όπου φυσικά δεν πήγαινε για διακοπές, στα τέλη Οκτωβρίου. Το όνομά του, Αντόνιο Λεάλ Γκονθάλεθ, ο οποίος ήταν ο γιατρός του συλλόγου, διατηρώντας την παράδοση του πατέρα του, Αντόνιο Λεάλ Γκραθιάνι, επικεφαλής του ιατρικού επιτελείου της ομάδας από το 1962 και ο οποίος είχε ταξιδέψει μαζί με την αποστολή της Σεβίλλης και τον Γεωργιάδη στην Αίγινα το 1971, όντας μάρτυρας του περιστατικού ασέβειας.

Όταν ο Λεάλ Γκονθάλεθ έφτασε μέχρι την εντυπωσιακή εκκλησία που είχε χτιστεί μετά από τόσα χρόνια, αναζήτησε το οστεοφυλάκιο όπου φυλάσσονταν τα κόκαλα του Αγίου Νεκταρίου, για να αφήσει μία ανθοδέσμη στην εικόνα του. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να υποδηλώσει την πίστη του στον Άγιο. “Θα είναι αρκετό αυτό;”, τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος της “El Pais” που τον συνόδευσε στην Αίγινα. “Το ελπίζω. Προφανώς κάτι μας έλεγε, αλλά δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε”, αποκρίθηκε ο γιατρός με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Το γκολ του Σούκερ έσπασε την κατάρα

Την επόμενη μέρα στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης”, ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με τον Ηλία Σαπάνη στο 72ο λεπτό, ένα τέρμα που έστειλε το παιχνίδι στην παράταση. Ο Αντρέι Γιουσκόβιακ με πέναλτι διπλασίασε τα τέρματα των “ερυθρολεύκων” στο 93′ και τους έφερε κοντά στην πρόκριση, ωστόσο το μεγάλο αστέρι της Σεβίλλης, ο Ντάβορ Σούκερ, με μία εκτέλεση φάουλ μείωσε σε 2-1 στο 110′, τέρμα το οποίο εν τέλει έδωσε την πρόκριση στους Ανδαλουσιάνους.

Η “Maldición de San Nectario” είχε λυθεί, δεν υπήρχε πλέον. Η Σεβίλλη ήταν… ελεύθερη να μεγαλουργήσει. Δεν τα κατάφερε άμεσα, αφού στον επόμενο γύρο αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα, ενώ στο πρωτάθλημα τερμάτισε στη 12η θέση και την επόμενη χρονιά στην 20ή, γνωρίζοντας ακόμα έναν υποβιβασμό.

Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, από τα μέσα της νέας χιλιετίας μέχρι σήμερα, άρχισε να ζει την πιο “χρυσή” περίοδο της ιστορίας της, που περιλαμβάνει πέντε Europa League, τα τρία συνεχόμενα, δύο κύπελλα, ένα Supercopa, ένα Super Cup Ευρώπης, διεκδίκηση ακόμα και του πρωταθλήματος απέναντι στα δύο μεγαθήρια της εποχής, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, μία σειρά από σπουδαίους παίκτες, εξαιρετικό θέαμα και επιθετικό ποδόσφαιρο.

Τίποτα, δηλαδή, που να θυμίζει την κατάρα 25 ετών που έπληξε την ομάδα, την κατάρα που άφησε ο Γεωργιάδης στον σύλλογο…