Αν κοιτάξει κάποιος τον πίνακα της βαθμολογίας της Primera Division, θα δει την Μπαρτσελόνα στην κορυφή της μετά από 11 αγώνες για τη σεζόν 2018-19 και τη συμπολίτισσα Εσπανιόλ στη δεύτερη.

Μόλις τέσσερις πόντους μακριά από τους «μπλαουγκράνα» ισοβαθμούν στην τρίτη θέση η «δυνάστης» του Europa League Σεβίλλη, οι δυο φορές φιναλίστ του Champions League τα τελευταία χρόνια Ατλέτικο Μαδρίτης και η Ντεπορτίβο Αλαβές.

«Αργά ή γρήγορα θα ξεφουσκώσει», θα σκεφτεί κανείς και δικαιολογημένα, καθώς (μάλλον) αυτό θα συμβεί στην ομάδα που καθοδηγεί με μαεστρία από τον Δεκέμβριο του 2017 ο Χοσέ Μαρία Αμπελάρδο.

Το θέμα, όμως, στην προκειμένη δεν είναι αυτό, αλλά οι μνήμες που ξυπνά σε κάθε της επιτυχία η «μικρούλα» Αλαβές σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο.

Μνήμες από το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας και την αρχή της επόμενης, όταν το δίπολο Μπαρτσελόνα-Ρεάλ Μαδρίτης βαλλόταν από παντού και εκτός των γνωστών «κακοτοπιών», άρχισαν να εμφανίζονται καινούργια εμπόδια για τις δύο κυρίαρχες ποδοσφαιρικές δυνάμεις τις χώρας.

Το βασικό «μπλόκο» που τους περίμενε πάντα στο «Σαν Μαμές», οι συνεχείς «ενοχλήσεις» της Ατλέτικο Μαδρίτης και η… ανυπότακτη Ρεάλ Σαραγόσα αποτελούσαν συνηθισμένα εμπόδια.

Η «κατηφόρα» που δημιουργούσε στο «Ριαθόρ» η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια και το απότομο μεγάλωμα των «νυχτερίδων» της Βαλένθια, οι οποίες είχαν αρχίσει να… πετούν και στις ευρωπαϊκές βραδιές, ήρθαν λίγο απροσδόκητα.

Διαβάστε τα αφιερώματα του sport-retro.gr στο ισπανικό ποδόσφαιρο

Ανάμεσα στις ισπανικές ομάδες που έγραψαν εκείνα τα χρόνια τη δική τους ιστορία ήταν, ακόμη πιο αναπάντεχα ειν’ η αλήθεια, η Ντεπορτίβο Αλαβές.

Οι τρελοί Βάσκοι συστήθηκαν με τον καλύτερο τρόπο σε εγχώριο-ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη και εισήλθαν στον «πάνθεον» των ομάδων που αγαπήθηκαν χωρίς να έχουν κατακτήσει απολύτως τίποτα.

Αν δηλαδή θεωρείται «τίποτα», το παρατσούκλι «glorioso matagigantes» (μτφρ. «δοξασμένοι φονιάδες των γιγάντων») που τους κόλλησε τη σεζόν 2000-01, και το οποίο τιμούν με το παραπάνω μέχρι τις μέρες μας.

Τότε, πριν από σχεδόν 20 χρόνια, με φανέλα τύπου Μπόκα Τζούνιορς που χτύπαγε στο μάτι, άγνοια κινδύνου στο παιχνίδι τους, πιστούς οπαδούς, ταπεινότητα, θράσος όταν χρειαζόταν και φυσικά το απαραίτητο «άστρο», η Αλαβές ξεκίνησε ένα ταξίδι που παραλίγο να της χαρίσει ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Το Sport-Retro.gr θυμάται την ιστορία της Αλαβές που παραλίγο να γίνει… Λέστερ της Ισπανίας, έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου UEFA το 2001 και που μέχρι σήμερα αποτελεί μία γλυκιά ανάμνηση.

 

Στη σκιά της Μπιλμπάο, της Σοσιεδάδ και του… μπάσκετ

Η Ντεπορτίβο Αλαβές ιδρύθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1921 και θεωρείται η τρίτη σπουδαιότερη βασκική ομάδα μετά τις Αθλέτικ Μπιλμπάο, Ρεάλ Σοσιεδάδ, ενώ και η πόλη που εδρεύει, η Βιτόρια, ανέκαθεν ήταν πιο γνωστή για την ομάδα μπάσκετ.

Οι «babazorros», όπως είναι το παρατσούκλι της ομάδας, εκτός από τις άλλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις του τόπου, ζούσαν και στη σκιά της Μπασκόνια (παλαιότερα Λαμποράλ Κούτσα, Ταουγκρές κτλ. κτλ.).

Τα παραπάνω κρίνονται λογικά αν αναλογιστεί κανείς πως με εξαίρεση τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930 και τη διετία 1954-56, όταν δηλαδή αγωνίστηκε στην α’ κατηγορία της Ισπανίας και προχώρησε ως τα προημιτελικά του Copa del Rey, βολόδερνε ανάμεσα στην 3η και τη 2η κατηγορία, ενώ το 1970 βρέθηκε να αγωνίζεται στο τοπικό πρωτάθλημα.

Εν ολίγοις η Αλαβές ήταν μία ομάδα καταδικασμένη να μην την μάθει ποτέ και κανείς, παρά μόνο όσοι ασχολούνταν με τις μικρές κατηγορίες της Ισπανίας για επαγγελματικούς ή εγκυκλοπαιδικούς λόγους.

Ακόμα και στις σεζόν που η ομάδα έδειχνε ικανή να δώσει λίγη χαρά στους φιλάθλους της, πάντα κάτι συνέβαινε και όλα πήγαιναν στραβά.

Αποκορύφωμα ήταν το χρονικό διάστημα 1990-1994 που ήταν ικανό να λυγίσει και τον πλέον πιστό οπαδό της.

Το 1989 είχε βρεθεί στο χείλος της εξαφάνισης λόγω οικονομικών δυσχερειών, αλλά σώθηκε την ύστατη στιγμή από μία ομάδα ντόπιων επιχειρηματιών με επικεφαλής τον Χουάν Αρέγκι Γκαράι.

Εκείνη την περίοδο η Αλαβές τερμάτισε τέσσερις φορές μέσα στην τετράδα του ομίλου της γ’ κατηγορίας όπου αγωνιζόταν, όμως ισάριθμες φορές έχασε την άνοδο στη Segunda Division.

Τελικά στις 21 Ιουνίου 1995, έπειτα από άλλη μία διαδικασία μπαράζ και σκληρή μάχη με τη Λας Πάλμας, η άνοδος γιορτάστηκε με το 3-1 επί της Ρεάλ Χαέν.

Στη Segunda Division η Αλαβές δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο τις πρώτες δύο σεζόν, αλλά η τρίτη ήταν και η φαρμακερή, αφού μετά από 42 ολόκληρα χρόνια επέστρεψε στην Primera Division.

Ο λόγος για την περίοδο 1997-98, όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Χοσέ Μανουέλ Εσνάλ Πάρδο ή πιο απλά Μανέ, και την οδήγησε σε μία απίστευτη πορεία με συγκομιδή-ρεκόρ (82 βαθμοί) για την κατηγορία.

Την ίδια χρονιά οι «babazorros» (σ.σ. αυτοί που τρώνε φάβα στα βασκικά) έφτασαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στην ημιτελική φάση του Copa del Rey.

Μεταξύ άλλων, απέκλεισαν τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, κοινώς φανέρωσαν ένα δείγμα των δυνατοτήτων τους, προτού υποκύψουν από τη Μαγιόρκα.

Η γέννηση των «φονιάδων»

Το 1998 η ομάδα άλλαξε ιδιοκτησιακό καθεστώς μετά από οκτώ χρόνια και πέρασε στα χέρια του Γκονσάλο Αντόν, ο οποίος σκόπευε να συνεχίσει το έργο του προκατόχου του, γι’αυτό και ξόδεψε λεφτά σε μεταγραφές με στόχο την παραμονή στην κατηγορία.

Την πρώτη χρονιά, ανάμεσα σε άλλους, ήρθαν ο μπαρουτοκαπνισμένος Νίκολα Μπέρτι από την Τότεναμ, ο Ζεράρδ Λόπες ως δανεικός από τη Βαλένθια, ο Πάμπλο Σάντσες από τη Φέγενορντ, αλλά και ένας επιθετικός με το όνομα Χάβι Μορένο, ο οποίος όμως δεν έπεισε και παραχωρήθηκε δανεικός στη Νουμάνθια της Segunda Division.

Η παραμονή ήρθε αγχωτικά, όπως προβλεπόταν από τους λίγους που έλεγαν ότι οι Βάσκοι δεν θα υποβιβαστούν άμεσα, την τελευταία αγωνιστική με την εντός έδρας νίκη με 2-1 κόντρα στη Ρεάλ Σοσιεδάδ.

Ο στόχος της Ντεπορτίβο Αλαβές είχε επιτευχθεί, αλλά η καλοκαιρινή ενίσχυση ήταν απαραίτητη, προκειμένου να αποφευχθεί ξανά ο υποβιβασμός.

Αυτή τη φορά οι προσθήκες ήταν πιο νεανικές, καθώς ήρθαν ο Ρουμάνος δεξιός μπακ-χαφ Κοσμίν Κόντρα, ο τερματοφύλακας Μαρτίν Ερέρα, ο αμυντικός Όσκαρ Τέγεθ και o μέσος Ναν Ριμπέρα, ενώ επέστρεψε ο Χάβι Μορένο, ο οποίος με 18 γκολ είχε συμβάλει τα μέγιστα ώστε η Νουμάνθια να προβιβαστεί στην Primera Division.

Το μείγμα που δημιουργήθηκε ήταν εκπληκτικό, αφού η Αλαβές κατέγραψε μία τρομερή σεζόν και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά διεκδίκησε τον τίτλο!

Εκτός έδρας νίκες απέναντι σε Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Βαλένθια, αλλά και η εντός έδρας νίκη κόντρα στη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, αποτέλεσαν τα highlights της χρονιάς.

Μονακό-Λα Κορούνια: Το εκκωφαντικό 8-3

Η ολοκλήρωση, μάλιστα, της 28ης αγωνιστικής την είχε βρει στη 2η θέση μόλις 4β. πίσω από την πρωτοπόρο «Ντέπορ», ωστόσο ένα σερί 5 αγώνων χωρίς νίκη την έριξε βαθμολογικά στην 6η θέση.

Η Αλαβές δεν κατάφερε στο φινάλε να κερδίσει ένα από τα εισιτήρια για το Champions League, όμως για πρώτη φορά στην ιστορία της βγήκε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μέσω του Κυπέλλου UEFA.

Οι «φονιάδες των γιγάντων» ήταν πλέον γεγονός και είχαν ως όπλο μία αδιαπέραστη άμυνα που δέχθηκε μόλις 37 γκολ σε 38 αναμετρήσεις, μία επίδοση που χάρισε στον Μαρτίν Ερέρα το βραβείο «Ρικάρντο Θαμόρα» (καλύτερος τερματοφύλακας) της σεζόν 1999-00.

To «Μεντιθορόθα» τον 19.840 θέσεων είχε μετατραπεί σε… τόπο μαρτυρίου για κάθε εγχώριο αντίπαλο και πλέον θα ντυνόταν γιορτινά, προκειμένου να εξαπλώσει τη φήμη του και εκτός συνόρων.

Όλα αυτά, μάλιστα, τη χρονιά που ο σύλλογος θα γιόρταζε τα 80 χρόνια ζωής του, εξ ου και η τύπωση ειδικών φανελών που ανέγραφαν πάνω τους τα ονόματα όλων των μελών του συλλόγου.

Προκειμένου, μάλιστα, να είναι πιο όμορφη αισθητικά αυτή η λεπτομέρεια, το παραδοσιακά μπλε-λευκό χρώμα της ομάδας έδωσε ουκ ολίγες φορές τη θέση του τόσο στο ροζ όσο και στο μπλε-κίτρινο, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που θύμιζε Μπόκα Τζούνιορς.

Στα μεταγραφικά, στην πρώτη ομάδα προωθήθηκε ο μετέπειτα γνώριμος των ελληνικών γηπέδων Γιόσου Σαριέγκι, ενώ ο Τζόρντι Κρόιφ από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Ιβάν Τόμιτς από τη Ρόμα, ο Ιβάν Αλόνσο από τη Ρίβερ Πλέιτ και ο έμπειρος Zέλι από την Αλμπαθέτε ήταν τα βαριά ονόματα που προστέθηκαν στο υλικό για περαιτέρω ενίσχυση λόγω των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων.

 

Η απίστευτη ευρωπαϊκή πορεία του 2001

Πρώτη αντίπαλος η τουρκική Γκαζιάντεπσπορ, η οποία απέσπασε «λευκή» ισοπαλία στο παρθενικό ευρωπαϊκό ματς που διεξήχθη στο «Μεντιθορόθα» και δυσκόλεψε τα δεδομένα.

Στη ρεβάνς οι Τούρκοι προηγήθηκαν δύο φορές, αλλά η Αλαβές αντέδρασε και χάρη στο τελικό 3-4 πήρε τη νίκη που σήμαινε την πρώτη της ευρωπαϊκή πρόκριση.

Η νορβηγική Λίλεστρομ αποδείχθηκε χαμηλό εμπόδιο στην επόμενη φάση, καθώς η εκτός έδρας νίκη με 3-1 απλοποίησε την κατάσταση και σιγούρεψε τη νέα πρόκριση που σφραγίστηκε με την εντός έδρας ισοπαλία (2-2).

Το «ψαλίδι του θεού» το έβαλε ο Ριβάλντο

Στη φάση των «32» ο αντίπαλος προερχόταν και πάλι από τη Νορβηγία, αλλά ήταν πιο δύσκολος αφού η Ρόσενμποργκ κουβαλούσε πολλές παραστάσεις και εμπειρίες από ευρωπαϊκά ματς.

Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα μετά το 1-1 του πρώτου ματς στην Ισπανία, ένα αποτέλεσμα που έφερε τη βασκική ομάδα με την πλάτη στον τοίχο εν όψει της ρεβάνς του «Τρόντχαϊμ».

Επί νορβηγικού εδάφους, όμως, επανεμφανίστηκε εκείνη η περίφημη άγνοια κινδύνου που τη χαρακτήριζε, η Αλαβές επικράτησε 3-1 και εξασφάλισε ένα από τα εισιτήρια της φάσης των «16».

Επόμενος αντίπαλος η πανάκριβη και πανίσχυρη Ίντερ των Ρονάλντο, Βιέρι, Ρεκόμπα και τόσων ακόμη αστέρων, οι οποίοι φάνταζαν ανυπέρβλητο εμπόδιο για τη μικρούλα Αλαβές.

Ο Χάβι Μορένο έβαλε «φωτιά» στο «Μεντιθορόθα» στο 44′, οι φιλοξενούμενοι ανέτρεψαν τα δεδομένα (1-3) και οι γηπεδούχοι έσωσαν την παρτίδα με τους Τέγεθ (70′) και Αλόνσο (73′), ελπίζοντας σε ένα μικρό θαύμα στη ρεβάνς.

Στο «Τζουζέπε Μεάτσα», όμως, έμελλε να γραφτεί η πιο ξεχωριστή βραδιά στην ιστορία της Αλαβές, η οποία χάρη στα γκολ των Τόμιτς και Κρόιφ επικράτησε 2-0 και έριξε την Ίντερ στο καναβάτσο.

Στη συνέχεια προέκυψε «εμφύλιος» κόντρα στη Ράγιο Βαγεκάνο, με την οποία η Αλαβές είχε δώσει το τελευταίο της ματς στη Segunda Division στη φιέστα της ανόδου πριν από τρία χρόνια και τώρα την έβρισκε μπροστά της σε έναν ευρωπαϊκό προημιτελικό.

Η νίκη με 3-0 έμεινε στην Ιστορία, καθώς ήταν η πρώτη εντός έδρας στην Ευρώπη και, κυρίως, την έστελνε στα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, αφού μία εβδομάδα αργότερα η ήττα με 2-1 στο Βαγέκας αποδείχθηκε ανώδυνη.

Στην πρώτη σεζόν μετά την αποχώρηση του Ότο Ρεχάγκελ και με προπονητή τον Αντρέας Μπρέμε, η Καϊζερσλάουτερν των Μίροσλαβ Κλόζε Μάριο Μπάσλερ, Γιούρι Τζορκαέφ, Ρόμαν Βάιντενφελερ, αλλά και Δημήτρη Γραμμόζη, αποτελούσε το τελευταίο εμπόδιο πριν από τον τελικό.

Όλοι περίμεναν μία πραγματική μάχη, όμως η Αλαβές με δύο νίκες και συνολικό σκορ 9-2 (5-1, 1-4) «σκούπισε» τους προ τριετίας πρωταθλητές Γερμανίας και το ραντεβού με τη Λίβερπουλ ήταν πλέον γεγονός!

Ολόκληρη η Βιτόρια κινείτο σε ρυθμούς τελικού, ο οποίος για πρώτη φορά ήταν ποδοσφαιρικός και είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, δεδομένου ότι από τις 10 Μαΐου η Τάου Κεράμικα είχε χάσει τον τίτλο της Euroleague από την Κίντερ Μπολόνια.

 

 

Η… κόντρα Μορένο-Ντέμη

Η εικόνα της ομάδας όταν έφευγε για τον τελικό της 16ης Μαΐου στο «Βεστφάλεν» του Ντόρτμουντ ήταν ενδεικτική της όλης κατάστασης και της σχέσης που είχε αναπτυχθεί με τους κατοίκους.

Παίκτες και τεχνικό επιτελείο ντυμένοι απλά και μιλώντας με φιλάθλους περίμεναν να έρθει η ώρα της επιβίβασης στο αεροπλάνο που θα τους μετέφερε στη Γερμανία.

«Έτσι είχαμε φτάσει ως εκεί και δεν έβλεπα τον λόγο να το αλλάξουμε αυτό. Αυτή ήταν η Αλαβές», δήλωνε χρόνια αργότερα ο προπονητής της ομάδας Μανέ.

Όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης ξεπέρασε τον Δημήτρη Σαραβάκο

Ο τελικός έμελλε να μετατραπεί σε έναν από τους πιο συγκλονιστικούς όλων των εποχών, ενώ δικαιολογημένα η UEFA τον κατέταξε στα 20 πιο σπουδαία ματς που διεξήχθησαν ποτέ.

Το γρήγορο 2-0 της Λίβερπουλ (3′ Μάικλ Όουεν, 16′ Στίβεν Τζέραραντ) έγινε 2-1 στο 24′ από τον Αλόνσο, ο οποίος μπήκε ως αλλαγή στη θέση του αμυντικού Νταν Έγκεν στο 23′, όταν ο Μανέ αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα.

Το 3-1 από πέναλτι του Γκάρι Μακ Άλιστερ στο 40′ έδειχνε να ξεκαθαρίζει το τοπίο πριν από την ανάπαυλα, όμως στα πρώτα λεπτά του β’ ημιχρόνου ήρθαν τα πάνω-κάτω.

Ο Μορένο σημείωσε δύο γρήγορα γκολ (47′, 49′), ισοφάρισε σε 3-3 και ανέβηκε στην πρώτη θέση των σκόρερ της σεζόν στη διοργάνωση, αφού έφτασε τα 6, όσα δηλαδή είχε και ο Ντέμης Νικολαΐδης.

Ο Ρόμπι Φάουλερ στο 72′ έβαλε πάλι μπροστά στο σκορ τη Λίβερπουλ, αλλά ο Τζόρντι Κρόιφ έδωσε το φιλί της ζωής στην Αλαβές με κεφαλιά και διαμόρφωσε το τρομερό 4-4 που σήμαινε παράταση.

Η Αλαβές έμεινε αρχικά με 10 παίκτες λόγω αποβολής του Μάγκνο στο 98′ και κατόπιν με 9 λόγω αποβολής του Αντόνιο Καρμόνα στο 116′.

Το Intertoto της Θέλτα είχε 3 αποβολές, 13 κίτρινες, 2 δοκάρια και 2 πέναλτι!

Αμφότερες οι αποβολές ήταν με δεύτερες κίτρινες κάρτες για ισάριθμα φάουλ, όμως εκείνο του Καρμόνα έμελλε να στοιχίσει το τρόπαιο, καθώς ήταν το περίφημο που εκτέλεσε ο Μακ Άλιστερ.

Η μπάλα κατέληξε στο κεφάλι του Ζέλι και από εκεί στα δίχτυα της ομάδας του για το τελικό 5-4 υπέρ της Λίβερπουλ, η οποία κατέκτησε το Κύπελλο UEFA χάρη στον κανονισμό του «χρυσού γκολ».

https://www.youtube.com/watch?v=NjoVPMdDTFI

«Πρέπει να περιμένεις το αναπάντεχο. Δεν αξίζαμε να ηττηθούμε με αυτόν τον τρόπο και δεν περιμέναμε ότι θα κατέληγε έτσι ο τελικός. Από την άλλη, όμως, δεν περιμέναμε ότι θα φτάναμε και ως εκεί», δήλωσε χρόνια αργότερα ο Όσκαρ Τέγεθ, εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της πορείας.

Ο Χάβι Μορένο, ο οποίος παραλίγο να μην παίξει ποτέ στην Αλαβές, έκανε τότε τη σεζόν της ζωής του, σημειώνοντας συνολικά 33 γκολ σε πρωτάθλημα, Copa del Rey και Κύπελλο UEFA.

Χρόνια αργότερα είπε: «Ήταν άλλες εποχές τότε και η ψαλίδα δυναμικότητας μεταξύ των ομάδων μίκραινε και μεγάλωνε με διάφορους τρόπους, όπως η δύναμη της έδρας για παράδειγμα. Εμείς ήμασταν ιδιαίτερα τολμηροί και χωρίς φόβο, ενώ μέσα σε μία χρονιά μετατραπήκαμε από αμυντικογενές σύνολο σε επιθετικογενές. Σήμερα είναι πιο σταθερά τα πράγματα».

Η Αλαβές έγινε το 2000-01 η μοναδική ομάδα στα χρονικά που έφτασε στον τελικό του UEFA στην παρθενική της εμφάνιση, ενώ μέχρι σήμερα (σ.σ. πλέον Europa League) κρατά το ρεκόρ παραγωγικότητας σε μία σεζόν στον θεσμό, αφού σημείωσε 35 γκολ.

Άλλο ένα παράσημο ήταν η βράβευση των φιλάθλων της από την UEFA ως οι καλύτεροι στην Ευρώπη, λόγω της συμπεριφοράς και της στήριξης προς την ομάδα.

 

Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει και… ανεβαίνει ξανά

Στο πρωτάθλημα η Αλαβές κατέλαβε τη 10η θέση και δεν επέστρεψε στην Ευρώπη τη νέα χρονιά, αλλά τη μεθεπόμενη, αφού το 2002 τερμάτισε στην 7η.

Η πίστη για επανάληψη του θαύματος αποδείχθηκε άτοπη, καθώς η ομάδα αποκλείστηκε μόλις στον 2ο γύρο της διοργάνωσης από την Μπεσίκτας, ενώ στο πρωτάθλημα γνώρισε τον υποβιβασμό στο τέλος της σεζόν.

Διαβάστε τα αφιερώματα του sport-retro.gr στο κύπελλο UEFA

Η απώλεια πολλών αστέρων της ομάδας που είχε κάνει την υπέρβαση το 2001, σε συνδυασμό με τις αποτυχημένες πολυδάπανες μεταγραφές, όπως του νυν τεχνικού της Αμπελάρδο Φερνάντες και του Λουίς Ελγκέρα, επέφεραν τελικά το μοιραίο.

Η Αλαβές ταλαιπωρήθηκε επί πολλά χρόνια, κατρακύλησε ξανά ως την 3η κατηγορία, ενώ η κακοδιαχείριση των οικονομικών από τον Ντμίτρι Πίτερμαν (σ.σ. δημιούργησε μέχρι και θυγατρική ομάδα στις ΗΠΑ με το όνομα California Victory για προωθητικούς λόγους) που απέκτησε την ομάδα το 2004 την οδήγησε ξανά στο χείλος της εξαφάνισης.

Επίσης, μερικές ιδέες όπως η αλλαγή του ύμνου της ομάδας απογοήτευσαν πλήρως τους φιλάθλους, οι οποίοι ονειρεύονταν αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Η λύση ήρθε το 2011, όταν ο Χοσεάν Κερεχέτα, ιδιοκτήτης της μπασκετικής Μπασκόνια, αποφάσισε να λάβει δράση και να ασχοληθεί με τα διοικητικά της Αλαβές.

Μεταξύ άλλων, ενοποίησε τους δύο συλλόγους σε διάφορα επίπεδα, δημιούργησε μία αγαστή σχέση μεταξύ τους, αλλά έφερε και την πόλη πιο κοντά τους.

Στράφηκε επίσης στο βασκικό στοιχείο όσον αφορά στη στελέχωση του ρόστερ, με παίκτες όπως ο Μανού Γκαρσία, ο οποίος βρίσκεται ακόμα στην ομάδα.

Στην παρουσίασή του το 2012 εμφανίστηκε με τη συλλεκτική φανέλα του 2001 και έδειξε πού ήταν γραμμένο το όνομά του, προτού προχωρήσει στην παρακάτω δήλωση.

«Όλα τα παιδιά ήθελαν να γίνουν σαν τον Φίγκο και τον Ριβάλντο, αλλά εγώ ήθελα να μοιάσω στον Μανουέλ Σεράνο (σ.σ. σκόρερ του γκολ της πρόκρισης κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης στο Copa del Rey το 1998) ή τον Χάβι Μορένο. Παρακολούθησα από κοντά με τον πατέρα μου την τότε πορεία της Αλαβές από την 3η κατηγορία μέχρι τον τελικό με τη Λίβερπουλ.Τέτοιες στιγμές θέλω να ζήσω και ως παίκτης της».

Η αντεπίθεση ξεκίνησε κατά… ποιητικό τρόπο από ματς κόντρα στη Ρεάλ Χαέν όπως το 1995, μόνο που αυτή τη φορά η εκτός έδρας νίκη (3-2) με γκολ του Γκουζμάν στις καθυστερήσεις της τελευταίας αγωνιστικής, δεν σήμαινε άνοδο στην Primera, αλλά αγχωτική παραμονή στη Segunda Division.

Η άνοδος ήρθε το 2016, έτος κατά το οποίο συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από το έπος του 2001, εξ ου και η διοργάνωση ιδιαίτερης τελετής με καλεσμένους τους τότε πρωταγωνιστές.

Λίγους μήνες αργότερα η Αλαβές συμμετείχε στον παρθενικό τελικό Copa del Rey της ιστορίας της (σ.σ. ήττα με 3-1 από την Μπαρτσελόνα στις 27 Μαΐου 2017).

Με νέους ήρωες και έναν προπονητή που βίωσε την παρακμή μαζί της ως παίκτης, η βασκική ομάδα μένει να δείξει αν μπορεί να σηκώσει το βάρος όχι απλά της ποδοσφαιρικής κληρονομιάς του 2001, αλλά και της νοσταλγίας όσων φιλάθλων μεγάλωσαν με εκείνο το υπέροχο παραμύθι…