Το 1972 ο Φραντς Μπεκενμπάουερ σήκωσε για λογαριασμό της Δυτικής Γερμανίας το Κύπελλο Εθνών, όπως λεγόταν τότε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Ήταν ήδη αρχηγός των «πάντσερ» από την προηγούμενη χρονιά, ενώ στο ενδιάμεσο (σεζόν 1971-72) είχε σημειώσει 8 γκολ σε 47 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις με την Μπάγερν.
Δικαίως, από τη στιγμή που κατέκτησε Bundesliga και Κύπελλο Εθνών σε συνδυασμό με τις μαγικές εμφανίσεις του, έγινε ο πρώτος αμυντικός του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα», με δύο ψήφους διαφορά από τους συμπατριώτες του Γκερντ Μίλερ και Γκίντερ Νέτσερ.
To 1976 ο ίδιος παίκτης ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος από τους αθλητικογράφους που ειδικεύονταν στο ποδόσφαιρο και 20 χρόνια αργότερα ένας άλλος Γερμανός, ο Ματίας Ζάμερ, ευνοήθηκε από την επιστροφή του σε ρόλο λίμπερο και μιμήθηκε τον Μπεκενμπάουερ.
Τα αφιερώματα του Sport-Retro.gr στην Ιταλία
Ο τότε άσος της Ντόρτμουντ και κατακτητής του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στα γήπεδα της Αγγλίας συγκέντρωσε μια παραπάνω ψήφο από τον Ρονάλντο και έγινε ο τελευταίος αμυντικός που κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα».
Χρειάστηκε να περάσουν 10 χρόνια και να έρθει η 27η Νοεμβρίου 2006, προκειμένου ένας άλλος οπισθοφύλακας, ο Φάμπιο Καναβάρο, να αναδειχθεί κορυφαίος παίκτης της χρονιάς.
Αυτή, όμως, η διάκριση δεν ήταν στραμμένη με ροδοπέταλα και το Sport-Retro.gr θυμάται όσα βίωσε ο Ιταλός τόσο πριν, όσο μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο που τον απογείωσε.
«Calciopoli» και Καναβάρο
«Ας το κάνουμε να συμβεί σήμερα. Να του πεις ότι ‘ο προπονητής δεν με αξιολογεί σωστά’. Αυτό θα είναι αρκετό. Εμπρός, κάνε του το καταραμένο τηλεφώνημα».
Με αυτά τα λόγια ο Λουτσιάνο Μότζι παρότρυνε τον Φάμπιο Καναβάρο της Ίντερ να πείσει τον πρόεδρο Μάσιμο Μοράτι για τη μεταπήδησή του στη Γιουβέντους.
Τρεις ημέρες πριν από το τέλος της μεταγραφικής περιόδου του 2014 ο διεθνής αμυντικός έκανε το δρομολόγιο Μιλάνο-Τορίνο.
Ο Φάμπιο Καναβάρο τόλμησε να κάνει τάκλιν στον Μαραντόνα και… δεν το πλήρωσε
Η συνομιλία του με τον Μότζι βρέθηκε ανάμεσα σε χιλιάδες κασέτες που είδαν το φως της δημοσιότητας λίγες εβδομάδες πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 και ταυτίζονταν με το σκάνδαλο «Calciopoli».
Σε μεταγενέστερες δηλώσεις του ο Καναβάρο κατηγόρησε τη διοίκηση της Ίντερ ότι τον «πούλησε» και ότι ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, δεν τον υπολόγιζε!
Έγινε εισαγγελική έρευνα στο σπίτι του αμυντικού, όπου δεν βρέθηκε τίποτα το μεμπτό αναφορικά με τη σκιερή αυτή μεταγραφή και αμέσως μετά ενσωματώθηκε στην εθνική Ιταλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας.
Πήρε το… Oscar
Σε ηλικία 31 ετών, ο Καναβάρο δεν είχε κατακτήσει πρωτάθλημα ούτε με την Πάρμα (σ.σ. πήρε όλα τα υπόλοιπα), ούτε με την Ίντερ.
Σε ατομικό επίπεδο είχε αποτελέσει μέλος της καλύτερης ενδεκάδας του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2000, όταν η πατρίδα του ηττήθηκε με το «χρυσό γκολ» του Νταβίντ Τρεζεγκέ στον τελικό από τη Γαλλία.
Το ντεμπούτο της Γιουβέντους στη Serie B ήταν σκληρό και αποτυχημένο
Η δεύτερη ατομική διάκριση ήρθε το 2005, όταν κατέκτησε το Oscar del Calcio, έναν θεσμοθετημένο τίτλο από τον σύνδεσμο ποδοσφαιριστών της Ιταλίας για τον MVP της χρονιάς.
Βέβαια, το σημαντικότερο ήταν ότι πανηγύρισε το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, ενώ την επόμενη χρονιά ήρθε το δεύτερο συνεχόμενο, συν ότι αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης της Serie A.
Πού να φανταζόταν ότι στο τέλος της σεζόν θα υποχρεωνόταν να επανέλθει στους… μηδέν τίτλους, εξαιτίας του σκανδάλου «Calciopoli» που συγκλόνισε την ποδοσφαιρική Ιταλία.
Επί ιταλικού εδάφους κατέκτησε δύο Coppa Italia κι ένα Supercoppa Italiana με την Πάρμα, ενώ η σημαντικότερη επιτυχία ήταν αναμφίβολα το Κύπελλο UEFA του 1999.
Με την Ίντερ δεν πήρε τίποτα, ομοίως και με τη Γιουβέντους από τη στιγμή που οι τίτλοι του 2005 και του 2006 αφαιρέθηκαν, σε συνδυασμό με τον υποβιβασμό στη Serie B.
Η διοργάνωση της ζωής του
«Εάν και γνωρίζω ότι δύσκολα θα το πιστέψει κανείς, θα έμενα στην Γιουβέντους εάν παρέμενε στην Serie A, ακόμα και με μείον 30 βαθμούς», δήλωνε ο Καναβάρο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν γινόταν να μην πάρει μεταγραφή με τις εμφανίσεις που έκανε.
Ο έμπειρος αμυντικός των «μπιανκονέρι» έπρεπε να αφήσει πίσω του όσα συνέβησαν στην Ιταλία, καθώς ήταν ο αρχηγός των «ατζούρι» στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας.
Οι πιο ξεχωριστές στιγμές του καταγράφηκαν στον ημιτελικό με την οικοδέσποινα, όταν στο τελευταίο λεπτό της παράτασης «κατάπιε» τον Λούκας Ποντόλσκι, έδωσε στον Φραντσέσκο Τότι και ακολούθησε η αντεπίθεση με το γκολ του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο που έγραψε το τελικό 2-0.
https://www.youtube.com/watch?v=1LyY4ZcB0p4
Δεν αντίκρισε ούτε μία κάρτα στα 690 λεπτά που αγωνίστηκε, ενώ αντίθετα είδε μπροστά στα μάτια του (και σήκωσε) το Παγκόσμιο Κύπελλο μετά τη νίκη επί της Γαλλίας στη διαδικασία των πέναλτι.
Σίγουρα δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα για να συνδυάσει ένας ποδοσφαιριστής την 100ή του συμμετοχή με το εθνόσημο…
Ο Καναβάρο ονομάστηκε «Τείχος του Βερολίνου» για την παρουσία του στον τελικό με τους “τρικολόρ”, ενώ συνολικά κατεγραψε 211 πάσες και κέρδισε 16 μονομαχίες.
Η απουσία του παρτενέρ του Αλεσάντρο Νέστα δεν τον εμπόδισε να συμβάλλει τα μέγιστα για να κρατηθεί το «μηδέν» σε πέντε ματς (ρεκόρ) και η ομάδα του να δεχθεί μόλις δύο γκολ.
Το ένα ήταν αυτογκόλ κόντρα στις ΗΠΑ και το άλλο το πέναλτι του Ζινεντίν Ζιντάν στον τελικό (1-1 η κανονική διάρκεια και η παράταση.
https://www.youtube.com/watch?v=BkXv7_htNd4
Έχασε από τον Ζιντάν, κέρδισε από την… Μπελούτσι!
Ο Ζινεντίν Ζιντάν δεν ολοκλήρωσε τον τελικό, ούτε όπως θα ήθελε την καριέρα του, αφού μεσολάβησε αυτή η περιβόητη κουτουλιά στον Μάρκο Ματεράτσι.
Εντούτοις, οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ που κάλυψαν το Παγκόσμιο Κύπελλο τον ψήφισαν ως MVP της διοργάνωσης και άφησαν πίσω του τους πρωταθλητές Φάμπιο Καναβάρο, Αντρέα Πίρλο.
Η πρώτη… ρεβάνς του Ιταλού ήρθε λίγες εβδομάδες αργότερα, όταν παρέλαβε τη φανέλα του «Ζιζού» με το Νο5 στη Ρεάλ Μαδρίτης του Φάμπιο Καπέλο.
Η δεύτερη ρεβάνς έγινε σαν σήμερα πριν από 12 χρόνια, την ημέρα δηλαδή που ο Καναβάρο κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» με 173β. στην ψηφοφορία 52 δημοσιογράφων απ’ όλο τον κόσμο για λογαριασμό του περιοδικού «France Football».
Η τρίτη ρεβάνς προς… όλους τους εχθρούς του ήταν ότι η απονομή του επάθλου έγινε από τη Μόνικα Μπελούτσι, η οποία «φόρεσε» το πιο γοητευτικό προφίλ της. Σίγουρα ήταν η μοναδική που τον… ντρίμπλαρε εκείνη τη χρονιά…
Αντί επιλόγου ιδού τι είπαν ορισμένοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου για τον Καναβάρο εκείνο το διάστημα:
Ντιέγκο Μαραντόνα: «Ο Φάμπιο Καναβάρο ήταν ο καλύτερος παίκτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας».
Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε: «Κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο σχεδόν μόνος του. Είναι σύμβολο για την ιταλική σχολή».
Μαρτσέλο Λίπι: «Ήταν αδιαμφισβήτητα ο δυνατότερος αμυντικός του Mundial και το νούμερο ένα στον κόσμο».
Ραμόν Καλδερόν (τότε πρόεδρος Ρεάλ Μαδρίτης): «Είμαστε πεπεισμένοι ότι θα αποτελέσει πρότυπο για να χτίσουμε μία ομάδα με νοοτροπία νικητή».
Αλεσάντρο Νέστα: «Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι είναι κοντός όταν παίζω μαζί του, επειδή μπορεί να πηδήξει πιο ψηλά από οποιονδήποτε».
Ίκερ Κασίγιας: «Ενας αρχηγός στον οποίο μπορείς να βασιστείς».
Ρομπέρ Πιρές: «Είναι πραγματικός αρχηγός και δεν γίνεσαι αρχηγός της Ιταλίας χωρίς λόγο. Ήταν δυνατός παρά τις δύσκολες καταστάσεις, δεδομένων όσων μαθαίνονταν από την Ιταλία».
Μαχαμαντού Ντιαρά: «Ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός του κόσμου».
Ίμον Ντάνφι (παλαίμαχος Ιρλανδός, παραγωγός-παρουσιαστής εκπομπών): «Εάν ο Ρίο Φέρντιναντ αξίζει 175.000 ευρώ την εβδομάδα, τότε ο Καναβάρο αξίζει 100.000.000 την ημέρα».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα