Ένας εκ των πιο διάσημων ποδοσφαιριστών που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα ήταν ο Άλμπερτ Ριέρα Ορτέγα, όπως είναι το πλήρες όνομά του.
Σαν σήμερα (15 Απριλίου) το 1982, ο βετεράνος πια άσος είδε το πρώτο φως της ζωής στη Μανακόρ των Βαλεαρίδων Νήσων.
Τα ποδοσφαιρικά του ίχνη εντοπίζονται στο 1999, όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στη Μαγιόρκα, η οποία εκείνη την εποχή βίωνε τις πιο ένδοξες ημέρες της ιστορίας της.
Στον δεύτερο τελικό Copa del Rey που συμμετείχε, το 1998, αγωνίστηκε με 9 παίκτες σε ολόκληρο το ημίωρο της παράτασης, όμως η Μπαρτσελόνα χρειάστηκε τη διαδικασία των πέναλτι για να τη λυγίσει με 5-4.
Προπονητής τότε ήταν ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ (μερικά χρόνια προτού έρθει στον Άρη), ο οποίος είχε αφιχθεί στην Ευρώπη από την Αργεντινή μόλις πριν από λίγους μήνες και είχε γιγαντώσει τη νησιωτική ομάδα.
Η εκδίκηση επί της Μπαρτσελόνα ήρθε τον Αύγουστο του 1998, όταν με δύο νίκες κατέκτησε το Supercopa de España.
Το 1999 η Μαγιόρκα έφτασε μέχρι τον τελικό του τελευταίου Κυπέλλου Κυπελλούχων της Ιστορίας, προτού ηττηθεί 2-1 από τη Λάτσιο στο «Βίλα Παρκ» του Μπέρμιγχαμ.
Παράλληλα, η «αρμάδα» του Κούπερ κατέλαβε για πρώτη φορά την 3η θέση στην Primera Division και άρχισε να μπαίνει για τα καλά στον χάρτη του ισπανικού ποδοσφαίρου.
Προτού καταγραφεί η καριέρα του εορτάζοντος, ιδού ένα video-ορεκτικό από τη θητεία του στον Ολυμπιακό:
Η ώρα του Ριέρα
Αυτό το επιτυχημένο καθεστώς επικρατούσε στη Μαγιόρκα, όταν ο υψηλόσωμος αριστεροπόδαρος που αγωνιζόταν είτε ως μπακ είτε ως μεσοεπιθετικός έπαιρνε… προαγωγή στην α’ ομάδα.
Στις 25 Φεβρουαρίου 2001, ο αείμνηστος Λουίς Αραγονές έβλεπε την ομάδα του να ηττάται 2-1 από την αδύναμη (και μετέπειτα υποβιβασμένη) Σανταντέρ, σε ματς για την 24η αγωνιστική της Primera Division.
Στο 71’ αποφάσισε να βγάλει τον αριστερό μπακ Λιουίς Καρέρας και να βάλει τον πιο επιθετικογενή Άλμπερτ Ριέρα, με σκοπό να σώσει την παρτίδα.
Τελικά το 2-1 παρέμεινε, η Μαγιόρκα έχασε έδαφος στη μάχη του τίτλου (τελικά κατέλαβε την 3η θέση για δεύτερη φορά στην ιστορία της), όμως για τον 18χρονο γηγενή η αρχή είχε γίνει.
Η Μαγιόρκα του Σαμουέλ Ετό ταπείνωσε δύο φορές τη Ρεάλ των galacticos
Ξανάπαιξε στο νικητήριο 2-1 επί της Σαραγόσα και στις 27 Μαΐου 2001 έβαλε το κερασάκι στην τούρτα, διαμορφώνοντας το τελικό 4-0 επί της Ράγιο Βαγεκάνο στο 89ο λεπτό.
Μερικοί από τους τότε συμπαίκτες του ήταν ο Σαμουέλ Ετό, ο Τζορτζ Φίνιντι, ο Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ και ο Άλμπερτ Λούκε.
Την επόμενη σεζόν οι συμμετοχές στο πρωτάθλημα από 3 έγιναν 8 και, μάλιστα, σε μία (με τη Σαραγόσα στις 7 Οκτωβρίου 2001) ως βασικός.
Σε αυτές προστέθηκαν άλλες 2 για το Copa del Rey και άλλες 3 για το Champions League, ενώ το φινάλε τον βρήκε να έχει σκοράρει 2 γκολ.
Λεωφόρος… Champions League
Η πρώτη ευρωπαϊκή συμμετοχή του Άλμπερτ Ριέρα είχε πικρή γεύση, αφού η Μαγιόρκα ηττήθηκε 1-0 από τη Χάιντουκ στην Κροατία, ασχέτως αν έπαιξε με παίκτη παραπάνω για ένα ημίχρονο και με δύο παίκτες παραπάνω από το 87′ μέχρι το τέλος.
Ο νεαρός άσος πέρασε στο 79’ αντί του Φατίχ Ακιέλ (μετέπειτα άσος του ΠΑΟΚ), ωστόσο δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά και να δικαιώσει τον Μπερντ Κράους.
Η Μαγιόρκα βρέθηκε προ του αποκλεισμού στον 3ο προκριματικό γύρο του Champions League από την παρέα του Ίγκορ Στίματς, του Ντάριο Σρνα, του «δικού μας» Σρνταν Άντριτς και του Στίπε Πλετίκοσα.
Στη ρεβάνς, όμως, ο Ετό ισοφάρισε το σκορ του πρώτου αγώνα και στο 77’ ο Ριέρα αντικατέστησε τον Αριέλ Ιμπαγάσα (μετέπειτα συμπαίκτης του και στον Ολυμπιακό).
Η Μαγιόρκα έφτασε στο πολυπόθητο δεύτερο γκολ με το ξεκίνημα της παράτασης (σκόρερ ο Λούκε) και για πρώτη φορά προκρίθηκε σε ομίλους του Champions League.
Στην προηγούμενη απόπειρα, το καλοκαίρι του 1999, δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει το εμπόδιο της Μόλντε, προς απογοήτευση του… Ολυμπιακού.
Το 1-0 επί της μετέπειτα νταμπλούχου στην πατρίδα της Άρσεναλ προκάλεσε αίσθηση στην ποδοσφαιρική Ευρώπη, όπως είχε προκαλέσει και το 2-0 του Παναθηναϊκού στο Γκελζενκίρχεν επί της Σάλκε.
Έπειτα, η Μαγιόρκα ταξίδεψε στην Αθήνα για τη μονομαχία κορυφής με το «τριφύλλι» στο «Απ. Νικολαΐδης», όμως το γρήγορο 2-0 την έβαλε με την πλάτη στον τοίχο.
Σ’ εκείνο το ματς o Ριέρα πραγματοποίησε το ντεμπούτο του σε ομίλους Champions League, όταν αντικατέστησε τον Μάρκος Μαρτίν ντε λα Φουέντε στο 86’.
Ασίστ για τον… Φοέ
Την επόμενη σεζόν επί των ημερών του Γκρεγκόριο Μανθάνο, ο 20χρονος Ριέρα είχε πια καθιερωθεί στο αρχικό σχήμα και δέσποζε στην αριστερή πτέρυγα.
Ήταν η αγωνιστική περίοδος 2002-03, όταν η Μαγιόρκα επιβλήθηκε 4-0 της Ρεάλ Μαδρίτης στη ρεβάνς της προημιτελικής φάσης του Copa del Rey, υπό το βλέμμα 20.000 θεατών στο «Σον Μουά».
Ο Ριέρα με το Νο17 ήταν εκπληκτικός, αφού είχε συμμετοχή στο τρίτο γκολ (35’) και στο β’ ημίχρονο σημάδεψε δοκάρι και έχασε ακόμα μια κλασική ευκαιρία για να χριστεί σκόρερ.
Στην ημιτελική φάση η Μαγιόρκα ξεπέρασε το εμπόδιο της Λα Κορούνια και στον τελικό της 28ης Ιουνίου 2003 κλήθηκε να αντιμετωπίσει την Ουέλβα του Λούκας Αλκαράθ (αργότερα προπονητής του Άρη).
Εκείνη την ημέρα στο «Μανουέλ Μαρτίνεθ Βαλέρο» του Έλτσε, ο Ριέρα έγινε δημιουργός του δευτέρου γκολ της ομάδας του που σημειώθηκε από τον Ετό στο 72’.
Δύο ημέρες μετά το σοκ του θανάτου του Μαρκ-Βιβιάν Φοέ στον ημιτελικό του Confederations Cup, έδωσε την ευκαιρία σε έναν άλλο Καμερουνέζο να χριστεί σκόρερ και να δείξει τον ουρανό.
Η άνοδος και η πτώση της «Σούπερ» Λα Κορούνια του 2000
Ο 21χρονος Ριέρα ήταν βασικό στέλεχος της φουρνιάς που κατέκτησε το μοναδικό μέχρι σήμερα Copa del Rey στην ιστορία της Μαγιόρκα.
Νωρίτερα είχε σημειώσει 4 γκολ σε 6 ματς για την Primera Division (σ.σ. από τις 23 Μαρτίου μέχρι τις 3 Μαΐου), με αποκορύφωμα εκείνο επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο επικό 1-5 του «Σαντιάγο Μπερναμπέου».
Δείτε το στο 0:55 του video:
H αρχή της… ξενιτιάς και το γκολ στον τελικό
Στα τέλη του Ιουλίου του 2003, η Μπορντό κατέβαλε ένα ποσό κοντά στα 4-5.000.000 ευρώ και ενέταξε στο δυναμικό της τον αριστεροπόδαρο μεσοεπιθετικό για να διαδεχθεί τον Σάβιο Μπορτολίνι.
«Μεγάλη ελπίδα του ισπανικού ποδοσφαίρου, εξαιρετικό στα αριστερά, με σπουδαίο αριστερό πόδι, σκληρό εργάτη που γνωρίζει ήδη καλά το 4-4-2».
Αυτά είπε για εκείνον ο προπονητής της γαλλικής ομάδας Ελί Μπο, o οποίος όμως απομακρύνθηκε τον Οκτώβριο από τον πάγκο της.
Ο Ριέρα βίωσε για πρώτη φορά την… ξενιτιά, ενώ στην πορεία αγωνίστηκε σε Αγγλία, Ελλάδα, Τουρκία, Ιταλία και Σλοβενία.
Πενήντα τρεις συμμετοχές στη Ligue 1 (4 γκολ) και άλλες 3 στο Coupe de France κατέγραψε σε δύο χρόνια με την Μπορντό ο Ισπανός, αλλά το highlight του ήταν τα 5 γκολ σε 10 συμμετοχές στο Κύπελλο UEFA της σεζόν 2003-04.
Σέρχιο Ράμος: Η αδερφική σχέση με τον Αντόνιο Πουέρτα και το γκολ επί του Ολυμπιακού
Το 2005 επέστρεψε στην Ισπανία για λογαριασμό της Εσπανιόλ, γρήγορα δόθηκε δανεικός στη Μάντσεστερ Σίτι και το καλοκαίρι του 2006 επανήλθε, αυτή τη φορά για να πάρει φανέλα βασικού από τον Ερνέστο Βαλβέρδε.
Το πιο σημαντικό, ίσως, γκολ της καριέρας του σημειώθηκε στον τελικό του Κυπέλλου UEFA στις 16 Μαΐου 2007, κόντρα στη Σεβίλλη του Χουάντε Ράμος.
Από τη μία η ομάδα του Ντάνι Τζάρκε, από την άλλη εκείνη του Αντόνιο Πουέρτα, δύο άσων που τώρα παίζουν ποδόσφαιρο σε κάποια άλλη διάσταση.
Η Σεβίλλη πήρε προβάδισμα στο «Χάμπντεν Παρκ» με τον Αντριάνο (18’), αλλά 10 λεπτά αργότερα ο Ριέρα ταλαιπώρησε τον Ντάνι Άλβες, επιχείρησε το σουτ (με το δεξί), η μπάλα κόντραρε και λίγο στον Βραζιλιάνο, προτού καταλήξει στα δίχτυα του Αντρές Πάλοπ.
Τελικά δεν του ήταν γραφτό να σηκώσει ευρωπαϊκή κούπα, αφού η ομάδα της Ανδαλουσίας επικράτησε 3-1 στη διαδικασία των πέναλτι.
Γκολ στο ντεμπούτο, γκολ για τον Τζάρκε
Εξίμισι χρόνια μετά το ντεμπούτο του στην Primera Division, ο ίδιος προπονητής του έδωσε το «βάπτισμα του πυρός» και στην εθνική Ισπανίας.
Μέχρι τότε είχε μία φιλική συμμετοχή στην Κ21, όπου μάλιστα είχε σκοράρει κατά της Γερμανίας στη νίκη με 3-1, πλάι σε παίκτες όπως ο Φερνάντο Τόρες, ο Πέπε Ρέινα, ο Μικέλ Αρτέτα ή ο Χοσέ Αντόνιο Ρέγες.
Ο Αντόνιο Πουέρτα «έφυγε» νωρίς και άδικα
Πίσω στο ματς της 13ης Οκτωβρίου 2007 κόντρα στη Δανία, στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2008.
Τον Φεβρουάριο του 2001 ο Αραγονές τον είχε βάλει στο 71’, εν προκειμένω τον έριξε στη μάχη στο 69’ αντί του Χοακίν και δικαιώθηκε, καθώς με ένα εκπληκτικό σουτ στο 89’ διαμόρφωσε το τελικό 1-3 υπέρ της «φούρια ρόχα».
Η ουσία, όμως, ήταν ότι δεν συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για την τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, επειδή προς το τέλος της σεζόν είχε χάσει τη θέση του στο αρχικό σχήμα της Εσπανιόλ.
Κάποιες δηλώσεις «καρφιά» κατά του Βαλβέρδε, της διοίκησης και μερίδας φίλων της ομάδας, έφεραν τον Ριέρα στον πάγκο και εκτός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, το οποίο εν τέλει κατέκτησε η Ισπανία.
Σταδιακά, πάντως, ο υψηλόσωμος μεσοεπιθετικός επανήλθε στην εθνική ομάδα, με τη φανέλα της οποίας κατέγραψε συνολικά 16 συμμετοχές και σημείωσε 4 γκολ.
Την Πρωταπριλιά του 2009 έπαιξε βασικός στο «Αλί Σαμί Γεν» και στο 90’ χάρισε στην Ισπανία τη νίκη με 2-1 επί της Τουρκίας, σε ματς για την προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010.
Το γκολ στο ντεμπούτο του με τη Δανία και εκείνο στην Κωνσταντινούπολη ήταν τα πιο σημαντικά βάσει διοργάνωσης, όμως υπήρξε ένα άλλο που θεωρείται πιο ξεχωριστό.
Στις 12 Αυγούστου 2009, ως παίκτης της Λίβερπουλ πια, ταξίδεψε στα Σκόπια για ένα φιλικό, πέρασε στο 46’ και στο 55’ έκανε την ολική ανατροπή για την Ισπανία (2-3 από 2-0) με ένα δυνατό διαγώνιο σουτ.
Δεν θέλησε να πανηγυρίσει, παρά να σηκώσει το χέρι προς τον ουρανό και να τιμήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο τη μνήμη του πρώην συμπαίκτη του Ντάνι Τζάρκε, ο οποίος είχε «φύγει» από τη ζωή τέσσερις ημέρες νωρίτερα.
Δείτε το γκολ και την ενέργεια του Ριέρα στο 5:55:
Ο Ριέρα συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για το Confederations Cup του 2009, ωστόσο ούτε τότε έμελλε να κατακτήσει διεθνές τρόπαιο (αρκέστηκε στην 3η θέση).
Το αποκορύφωμα της ατυχίας (και της πτωτικής του πορείας) ήταν η μη κλήση στην 23άδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, το πρώτο δηλαδή που κατέκτησε η Ισπανία.
Ελλάδα, Τουρκία και… πόκερ
Έπειτα από τη διετία στη Λίβερπουλ, ο Ριέρα ήρθε στον Ολυμπιακό της διοικητικής μετάβασης, μαζί με τον Αριέλ Ιμπαγάσα.
Πανηγύρισε για την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος και στη συνέχεια πέρασε στην άλλη πλευρά του Αιγαίου για λογαριασμό της Γαλατάσαραϊ.
Στην Τουρκία πήρε τα περισσότερα τρόπαια της καριέρας του (2 πρωταθλήματα, 2 Super Cup), αλλά κατ’ ουσίαν από τα 31 του είχαν μπει οι τίτλοι τέλους.
Τον Μάρτιο του 2014 υπέγραψε προσύμφωνο με την Ουντινέζε και τον Αύγουστο παραχωρήθηκε δανεικός στη Γουότφορντ, όμως στις 29 Νοεμβρίου έμεινε ελεύθερος από τους «φριουλάνι».
Ο λόγος της λύσης της συνεργασίας ήταν ότι προτίμησε να λάβει μέρος σε ένα τουρνουά πόκερ, αντί να αγωνιστεί κόντρα στην Κιέβο Βερόνα.
Τον Μάρτιο του 2015 επέστρεψε στη Μαγιόρκα, όμως δύο μήνες αργότερα είπε ότι δεν θα ξαναπαίξει όσο βρισκόταν στον πάγκο ο Μικέλ Σολέρ.
Ακολούθησε το ταξίδι στη Σλοβενία και η θητεία σε Ζαβρτς (Σεπτέμβριος 2015-Ιανουάριος 2016), Κόπερ (μέχρι τον Ιούλιο του 2017 ήταν παίκτης-τεχνικός διευθυντής), προτού αποσυρθεί επισήμως στις 24 Ιανουαρίου 2018.
Είχαν προηγηθεί προτάσεις από Φινλανδία, Βουλγαρία και Ταϊλάνδη, όμως εκείνος είχε εκφράσει την προτίμηση να ζήσει στη Σιβηρία με τη Ρωσίδα σύζυγό του και τα δύο παιδιά τους.
Έκανε προπονήσεις με την τοπική Τομ, εν τέλει όμως, δεν έμελλε να φορέσει τη φανέλα της, αλλά να ανοίξει ποδοσφαιρική ακαδημία.
«Είμαι από τη Μαγιόρκα, προέρχομαι από ένα όμορφο νησί, αλλά το προτιμώ για διακοπές, παρά για να εργάζομαι» είχε δηλώσει πρόσφατα.
Η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο κι έπειτα δεν ήθελε γενικώς να εργάζεται ο Ριέρα, ο οποίος θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα αν δεν είχε προβλήματα στη συμπεριφορά του.
Ιδού τι κάνει σήμερα ο Άλμπερτ Ριέρα:
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα