Θάνος Μικρούτσικος: Ο φίλαθλος, ο Παναθηναϊκός, η Μπαρτσελόνα και ο Αστέρας

Τον Δεκέμβριο του 2011 κυκλοφόρησε (από τις εκδόσεις Πατάκη) η αυτοβιογραφία του Θάνου Μικρούτσικου, υπό τον τίτλο «Ο Θάνος κι ο Μικρούτσικος».

Σε 456 σελίδες οι ενδιαφερόμενοι έχουν την ευκαιρία να μάθουν πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη με το ανήσυχο πνεύμα, τη χαρισματική προσωπικότητα, τη μαχητική διάθεση…

Ενός καλλιτέχνη που, χρονικά τουλάχιστον, υπήρξε πρώτα φίλαθλος. Το μαρτυρά και το απόσπασμα που θα διαβάσετε παρακάτω από το βιβλίο του Γιάννη Γεωργάκη «Κόμμα αλλάζουμε, ομάδα ποτέ ή όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο» (εκδόσεις Ιανός).

Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν υποστηρικτής του Παναθηναϊκού και, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, παρακολούθησε για πρώτη φορά από κοντά κάποιον αγώνα του την 1η Σεπτεμβρίου 1961, σε ηλικία 14 ετών.

Τότε, οι «πράσινοι» υποδέχονταν την Always Ready από τη Βολιβία, σε μία φιλική αναμέτρηση που έληξε 5-0 με γκολ των Βαγγέλη Πανάκη (2), Μίμη Δομάζου, Ανδρέα Παπαεμμανουήλ και Τότη Φυλακούρη.

Αστέρας και Μπαρτσελόνα

Το 2003 ιδρύθηκε ο Α.Ο. Αστέρας 2004 και δεκάδες πολιτικοί, καλλιτέχνες, αθλητές (βετεράνοι και εν ενεργεία) συνέβαλαν στη μετάδοση του πνεύματος της ομάδας.

Μεταξύ αυτών και ο Θάνος Μικρούτσικος, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε τόσο από το σχετικό αφιέρωμα του Sport-Retro.gr όσο από την παραπάνω φωτογραφία με τον πρόεδρο Νίκο Μάλλιαρη και τον εμβληματικό Γιώργο Δεληκάρη.

Κι αφού η… συζήτηση πήγε σε πνεύμα ομάδας, ο οργανισμός της Μπαρτσελόνα πρεσβεύει πολλά περισσότερα από εκείνα που καταγράφονται εντός αγωνιστικών χώρων.

Ο Θάνος Μικρούτσικος, θιασώτης των βαθύτερων αξιών του αθλητισμού, ταυτίστηκε με τους «μπλαουγκράνα» και το καλοκαίρι του 2012, επί κρητικού εδάφους, ο γιος του Στέργιος παρέλαβε μία φανέλα διά χειρός Νίκου Μάλλιαρη (εμπνευστής της Μπαρτσελόνα Μονοφατσίου).

 

Ιεροτελεστία της Άνοιξης

Τον Δεκέμβριο του 2015 οργανώθηκε στο Χαλάνδρι μία εκδήλωση για τα 90χρονα του Μίκη Θεοδωράκη, με θέμα: «Όταν το ποδόσφαιρο συναντά την τέχνη». Ο Θάνος Μικρούτσικος δεν είχε καταφέρει να παραστεί, εντούτοις, έγραψε στο χαρτί όσα ήθελε να πει, με τίτλο: «Ιεροτελεστία της Άνοιξης».

Ακολουθεί αυτούσιο το απόσπασμα: «Λατρεύω το ποδόσφαιρο από την εποχή του Λινοξυλάκη, του Πανάκη, του Μπέμπη, του Νεστορίδη και του Μανταλόζη. Στη δεκαετία του 1950 στην Πάτρα, κάθε Κυριακή στις 15:00 το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο και το απόγευμα στην πλατεία Όλγας με το πάνινο τόπι να προσπαθείς να μιμηθείς και να κάνεις αυτά που μόλις είχες ακούσει. Και διάβαζα τα κατορθώματα του Ντι Στέφανο, του Κουμπάλα και της Ταξιαρχίας του Πούσκας.

Έπαθα κατάθλιψη όταν οι ισχυροί του κόσμου -ακόμα και στη Ρομαντική εποχή- έδιναν χαριστικά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954 στη Δυτική Γερμανία γιατί έπρεπε οι Γερμανοί να καθαρίσουν το παρελθόν τους. Γνώρισα και λάτρεψα τον Δομάζο, τον απίστευτο Λουκανίδη και έφηβος δεν έχανα ούτε φιλικό παιχνίδι στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Κάποια στιγμή το ποδόσφαιρο άλλαξε. Ήρθε η εποχή που το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε από τους οικονομικά ισχυρούς που με τους στρατούς οπαδών προσπαθούσαν να περάσουν τα δικά τους σχέδια για τα συμφέροντά τους. Και η βία να κρατεί καλά ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης.

Αλλά και πάλι ως διά μαγείας ακόμα και σ’  αυτό το περιβάλλον καινούργιοι καλλιτέχνες και μάγοι της μπάλας με απογείωναν, από τον Μαραντόνα και τις ντρίμπλες εντός ενός μέτρου, του Χατζηπαναγή, μέχρι το μαγικό τρίο της δεκαετίας του 2000, Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι. Και τώρα με τον Μέσι, τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες να με κάνουν να τρελαίνομαι.

Σκεφτόμουν όταν έβλεπα στο Άμστερνταμ την κούρσα 50μ. του Δώνη και το άψογο γκολ του Βαζέχα που έγραψε το Άγιαξ-Παναθηναϊκός 0-1, τι μουσική υπόκρουση θα έβαζα. Κατέληξα ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη μου «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» του Στραβίνσκι.

Γιατί το ποδόσφαιρο αυτές τις στιγμές δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα πιο σπουδαία έργα τέχνης. Γιατί η μπάλα στα πόδια των μάγων της, δημιουργεί την ίδια απόλαυση με τις πιρουέτες του Νουρέγιεφ, την ίδια απόλαυση με τον Γκλεν Γκουλντ όταν παίζει Μπαχ ή με τον Ραβί Σανκάρ όταν αυτοσχεδιάζει.

Κι εκεί όπου η Τέχνη ταυτίζεται με το ποδόσφαιρο, εκεί όπου οι μεγάλοι καλλιτέχνες συναντούν τους μεγάλους μάγους της μπάλας, είναι η στιγμή που ξεπερνούν τις καταγεγραμμένες τους δυνατότητες. Εκεί που ξεπερνούν τα όριά τους. Εκεί που κάνουν το αδύνατο, δυνατό. Στην περιπέτεια του ανθρώπου αυτό δεν είναι που μετράει;

Τα παιδιά στο Παρίσι το 1968 αυτό είπαν: «Ας είμαστε ρεαλιστές, ας κατακτήσουμε το αδύνατο. Ευγνωμοσύνη σε όσους ποδοσφαιριστές μας απογείωσαν στο παρελθόν αλλά και σε όσους μας απογειώσουν στο μέλλον».

***

ΥΓ: Ο βιολογικός θάνατος προσωπικοτήτων με το βεληνεκές του Θάνου Μικρούτσικου δεν θα πρέπει να προκαλεί οδύνη. Ο καλλιτέχνης… ξαναγεννιέται. Η κοινή γνώμη μελετά ή ξαναμελετά το έργο του. Και ανακαλύπτει ή θυμάται την πολυεπίπεδη πλευρά του. Γίνεται, δηλαδή, ο καλλιτέχνης: ΑΘΑΝΑΤΟΣ και ΑΙΩΝΙΟΣ