Κλοντ Μπεζ: Ο εκκεντρικός και… απατεώνας πρόεδρος που γιγάντωσε Μπορντό κι εθνική Γαλλίας

Κώστας Μπράτσος 4 Νοέ, 2017

Αν το γαλλικό πρωτάθλημα διακρίνεται για κάτι, είναι ο πλουραλισμός του σε… αυτοκρατορίες. Υπήρξε περίοδος που η Ρεμς ήταν ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει η χώρα, η Νις είχε τις δικές της επιτυχίες την ίδια δεκαετία του ’50, ακολούθησε η κυριαρχία της Σεντ Ετιέν, η Ναντ συνέδεσε τη δεκαετία του ’70 με εκείνη του ’80, ενώ οι πιο πρόσφατοι θυμούνται την εποχή της Μαρσέιγ, της πρώτης εκπροσώπου της χώρας που κατέκτησε διεθνές τρόπαιο (το Champions League 1993), την επταετή παντοκρατορία της Λιόν και πλέον την εποχή της Παρί Σεν Ζερμέν.

Μονακό και Λιλ δεν είχαν περίοδο συνεχόμενης κυριαρχίας, ωστόσο ήταν πάντοτε εκεί. Εννέα ομάδες, 61 πρωταθλήματα, όμως λείπουν ακόμα… έξι τίτλοι.

Η ομάδα με τον πιο εκκεντρικό, αλαζόνα, αθυρόστομο, αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη του γαλλικού ποδοσφαίρου… λογιστή, ήταν αυτή που χάραξε ανεξίτηλα το σημάδι της τη δεκαετία του ’80 και αναπόφευκτα αποτέλεσε πηγή τόσο για τις επιτυχίες της εθνικής εκείνη την εποχή (πρωταθλήτρια Ευρώπης 1984, ημιτελικά στα Μουντιάλ του 1982 και του 1986) όσο και έμπνευση για όλα τα παιδιά της Γαλλίας, τα οποία μία δεκαετία μετά μεγάλωσαν και κατέκτησαν τον κόσμο, με τον προπονητή, μάλιστα, εκείνου του συλλόγου, τον Εμέ Ζακέ.

Η Μπορντό αποτελεί ίσως το καλύτερο προϊόν της Γαλλίας εκείνη την περίοδο και, ουσιαστικά, συνιστά παράσημο στο πέτο ενός ανθρώπου που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, του Κλοντ Μπεζ.

Το Sport-Retro.gr σας παρουσιάζει ορισμένα από τα κατορθώματά του, ανήμερα του Ρεν – Μπορντό, ενός αγώνα που πριν από 33 χρόνια του χάρισε το πρώτο του πρωτάθλημα, και μία ημέρα πριν από την επέτειο γενεθλίων του.

Ένας… άφραγκος λογιστής στο “τιμόνι”

Τερματίζοντας έναν βαθμό πάνω από την προτελευταία θέση και δίχως τρόπαιο από το πρώτο πρωτάθλημα του 1950, η σεζόν 1978-1979 έπρεπε να αρχίσει με μία κομβική αλλαγή. Η ομάδα είχε μονιμοποιηθεί στο κάτω μισό του βαθμολογικού πίνακα, διέθετε ταλέντο στις τάξεις της, αλλά όχι τον τρόπο να το μετουσιώσει σε αποτελέσματα στον αγωνιστικό χώρο, εξέλειπε η ηγεσία και οι σωστές κατευθυντήριες δυνάμεις.

Η αλλαγή προέδρου κρίθηκε απαραίτητη για να μπει ο σύλλογος σε σωστές βάσεις και ο άνθρωπος που πήρε το χρίσμα από τον Ζακ Ρουρό ήταν ένας 38χρονος ορκωτός λογιστής, ο οποίος από το 1974 είχε αναλάβει ταμίας του συλλόγου της γενέτειράς του.

Ο Κλοντ Μπεζ έθεσε μεγαλεπήβολους στόχους, αλλά δεν προσέφερε εχέγγυα επιτυχίας, αφού δεν διέθετε περιουσία, έστω και για το επίπεδο των τιμών που υπήρχαν εκείνη την εποχή στο γαλλικό ποδόσφαιρο. Στόχος του ήταν να “χτίσει” τη διάδοχο της Σεντ Ετιέν και της Ναντ στη χώρα, ωστόσο τα μέσα που μετερχόταν ήταν πενιχρά.

Η μέθοδος που ακολούθησε στα πρώτα χρόνια της παρουσίας του ως πρόεδρος του συλλόγου ήταν η απολύτως αυτονόητη: υπέγραφε καλούς ποδοσφαιριστές στο τέλος των συμβολαίων τους και έτσι απέφευγε τα μεταγραφικά κόστη. Σε αγωνιστικό επίπεδο, υπήρχε η εγγύηση ενός παίκτη παγκόσμιας κλάσης που ξεπήδησε από τα τμήματα υποδομής και υπήρχε στο ρόστερ για μια δεκαετία, του Αλέν Ζιρές, ενώ το 1980 προσέλαβε τον Ζακέ, προπονητή της Λιόν και βασικό στέλεχος της Σεντ Ετιέν στις επιτυχίες της προηγούμενης δεκαετίας.

Οι μεταγραφές και το face to face με Μονακό

Η μηχανή άρχισε να “κουρδίζεται”. Ολοένα και περισσότεροι καλοί Γάλλοι ποδοσφαιριστές άρχισαν να καταφθάνουν στις όχθες του ποταμού Γαρούνα, με κορυφαίο παράδειγμα τον Ζαν Τιγκανά. Εξάλλου, το ποδοσφαιρικό επίπεδο της χώρας είχε βελτιωθεί αισθητά, όπως μαρτυρούσε η 4η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, με τον Ζιρές βασικό μέλος του Carré Magique, του “μαγικού τετραγώνου” στο κέντρο των “τρικολόρ”, μαζί με τους Μισέλ Πλατινί, Λουί Φερναντέζ και Τιγκανά.

Η 3η θέση του 1980-1981, της “παρθενικής” σεζόν του Ζακέ στο “τιμόνι”, έφερε συμμετοχή στο Κύπελλο UEFA. Ακολούθησε 4η θέση στο πρωτάθλημα, με τον Μπεζ να μην είναι ικανοποιημένος και να συνεχίζει να επενδύει στο εγχώριο ταλέντο με τους Ντομινίκ Ντροπσί, Φρανσουά Μπρασί, Ραϊμόν Ντομενέκ, Ζαν Κριστόφ Τουβνέλ, Λεονάρ Σπεστ, Τιερί Τισό, Μαριού Τρεζόρ, Πατρίκ Μπατιστόν, Ρενέ Ζιράρ και Ζαν Τουρέ. Ο Ντίτερ Μίλερ και οι δίδυμοι Ζλάτκο και Ζόραν Βούγιοβιτς προστέθηκαν κι αυτοί σε ένα “εκρηκτικό” μείγμα ταλέντου, ενθουσιασμού, δύναμης και εμπειρίας.

Το 1984 αποτέλεσε μαγική σεζόν για την Μπορντό. Οι “γιρονδίνοι”, η πιο παλιά ομάδα στην κατηγορία (από το 1962, με τη Ναντ και τη Σεντ Ετιέν να ακολουθούν από το 1963), επέβαλε επιτέλους τον νόμο της και λίγο πριν οι παίκτες της στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης στο Euro 1984, κατέκτησαν το πρωτάθλημα Γαλλίας.

Μπορντό και Μονακό έδωσαν μάχη στήθος με στήθος εκείνη τη σεζόν, ξεχώρισαν από Οσέρ και Παρί Σεν Ζερμέν και στο τέλος “κονταροχτυπήθηκαν” μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Ισόβαθμες με 52 πόντους, σε μία εποχή που η νίκη έδινε ακόμα δύο βαθμούς, η Μπορντό είχε πολύ καλύτερη διαφορά τερμάτων και ως εκ τούτου, το πάνω χέρι στην ισοβαθμία.

Η ομάδα του Ζακέ αντιμετώπιζε εκτός έδρας την ουραγό και καταδικασμένη σε υποβιβασμό Ρεν, ενώ η Μονακό, με αστέρια όπως οι Ζαν Λικ Ετορί, Μανουέλ Αμορός και Κλοντ Πιελ στη σύνθεσή της, περίμενε τη Ναντ, που είχε ελπίδες για την 4η θέση και το “εισιτήριο” στο Κύπελλο UEFA. Στο 34ο λεπτό, μάλιστα, ο Μπερνάρ Ζενγκινί έδωσε προβάδισμα στους Μονεγάσκους, που για… τέσσερα λεπτά πατούσαν στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Στο 38′, όμως, ο Μπερνάρ Λακόμπ έδινε προβάδισμα στην Μπορντό στη Βρετάνη, με τους δύο αγώνες να έχουν κοινή ώρα έναρξης.

Ο Αμορός και ο Ντανιέλ Μπραβό αύξησαν τον δείκτη του σκορ για τη Μονακό, ωστόσο όσο η Ρεν δεν “έκοβε” βαθμούς από την Μπορντό, δεν είχε τύχη. Στο 83′ ο Μίλερ έκανε το 2-0 για τους “γιρονδίνους”, “κλειδώνοντας” τη νίκη, τους δύο βαθμούς, το πρωτάθλημα και μία θέση στο πάνθεον της ιστορίας του συλλόγου…

Απαγόρευσε τις κάμερες με καυγά… on camera

Η νέα τάξη πραγματων εγκαθιδρύθηκε, πιθανόν συμβολικά, τη σεζόν που υποβιβάστηκε η προηγούμενη. Η Σεντ Ετιέν έχασε στα play out από τη Ρασίνγκ Παρί και μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες παντοκρατορίας, βρέθηκε να απουσιάζει από την κορυφαία κατηγορία του γαλλικού ποδοσφαίρου.

Αυτή ήταν μία από τις ιστορικές αλλαγές που προκάλεσε η ανέλιξη της Μπορντό του Μπεζ, ωστόσο όχι η πιο σημαντική. Αυτό που συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1984 δεν είχε προηγούμενο, αφού δεν αποτελούσε απλά ακόμα μία αντιπαράθεσή του με τους δημοσιογράφους. Ο “διαφωτισμένος φασίστας”, όπως αποκαλούσε τον εαυτό του για τον τρόπο διοίκησης του συλλόγου, αποδείχθηκε ότι όντως έβλεπε μπροστά.

Κεντρική διαχείριση και τηλεοπτικά δικαιώματα δεν υπήρχαν ακόμα στη Γαλλία, με συνέπεια τα διαφυγόντα κέρδη των ομάδων να είναι δυσθεώρητα. Ο Μπεζ, με τον επιθετικό χαρακτήρα του, αποφάσισε να αλλάξει την κατάσταση, αρχής γενομένης από το πρώτο εντός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι της σεζόν 1984-1985.

Αν και το είχε κάνει και μερικές ημέρες νωρίτερα σε αγώνα πρωταθλήματος, αυτό που συνέβη στις 20 Σεπτεμβρίου του 1984 ήταν πολύ πιο σημαντικό, καθώς αφορούσε το ανώτατο ποδοσφαιρικό επίπεδο, το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ο Μπεζ έδωσε εντολή στους ανθρώπους που φύλαγαν τα δημοσιογραφικά να μην επιτραπεί η είσοδος στο γήπεδο σε κάμερες. Ο δημοσιογράφος του “Antenne 2”, Ρισάρ Ντιό, δεν κατάφερε να περάσει στο γήπεδο με την κάμερα του σταθμού που εργαζόταν. Ο Μπεζ βρέθηκε στο σημείο και τον εμπόδισε, ενώ δεν έλειψε και ο λεκτικός διαπληκτισμός των δύο αντρών on camera.

Ο επί χρόνια δήμαρχος του Μπορντό και υποστηρικτής του Μπεζ και της ομάδας, Ζακ Σαμπάν Ντελμάς, επιχείρησε να μεσολαβήσει στην εκτόνωση της κατάστασης, ωστόσο απέτυχε παταγωδώς. Κατευναστική ήταν κι η αντίδραση του προέδρου της λίγκας, Ζαν Σαντούλ, ο οποίος υποστήριξε ότι οι ομάδες δεν θέλουν να επηρεάσουν το δικαίωμα στην πληροφόρηση, αλλά να προστατεύσουν το προϊόν τους.

Πολύ γρήγορα, οι απαγορεύσεις του Μπεζ στους δημοσιογράφους οδήγησαν τις υπόλοιπες ομάδες στον ξεσηκωμό. Άρχισαν να εγείρουν κι αυτές απαιτήσεις για οικονομικό αντάλλαγμα ώστε να επιτρέψουν τα τηλεοπτικά πλάνα των αγώνων τους και οι αρμόδιες ποδοσφαιρικές αρχές της χώρας προχώρησαν στις πρώτες συμφωνίες για τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Στις 9 Νοεμβρίου, πέντε ημέρες μετά από την αρχική εκπομπή του, το καλωδιακό “Canal+” μετέδιδε τον πρώτο αγώνα του γαλλικού πρωταθλήματος, Ναντ εναντίον Μονακό.

Γλίτωσε το “Χέιζελ”, κράτησε τον τίτλο

Η σεζόν 1984-1985 ήταν η καλύτερη στην ιστορία της Μπορντό. Ο κορμός που είχαν “χτίσει” Μπεζ και Ζακέ ήταν ο κορυφαίος στη Γαλλία και είχε έρθει η ώρα να δοκιμαστεί στην Ευρώπη.

Πρώτος αντίπαλος, η πρωταθλήτρια Ισπανίας Αθλέτικ Μπιλμπάο, με προπονητή τον Χαβιέρ Κλεμέντε και στην ενδεκάδα τους Άντονι Θουμπιθαρέτα, Άντονι Γκοϊκοετσέα και Χούλιο Σαλίνας, μεταξύ άλλων.

Το πρώτο παιχνίδι στο Μπορντό είχε εξέλιξη θρίλερ, με τους γηπεδούχους να παίρνουν προβάδισμα δύο φορές με τους Μίλερ και Μπατιστόν, αλλά τους Βάσκους να ισοφαρίζουν. Στο 80ό λεπτό, ο Λακόμπ σημειώνει το νικητήριο τέρμα (3-2) και με το 0-0 στο “Σαν Μαμές”, οι Γάλλοι πήραν την πρόκριση.

Επόμενος αντίπαλος, το… άγνωστο. Η Ντινάμο Βουκουρεστίου αποτελούσε μία κλασική ομάδα της εποχής, που… κρυβόταν για δεκαετίες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Ο πρώτος αγώνας στη Γαλλία έληξε με νίκη 1-0 χάρη σε τέρμα του Μίλερ, ωστόσο στη ρουμανική πρωτεύουσα, μόλις στο 9ο λεπτό ο Μάριν Ντραγκνέα ισοφάρισε το σκορ του ζευγαριού. Το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση, όπου ξανά ο Λακόμπ έδωσε τη λύση με τέρμα στο 113′.

Η Μπορντό είχε προκριθεί στα προημιτελικά, ωστόσο έπρεπε να επιστρέψει στην ανατολική Ευρώπη. Απέναντί της έβρισκε την έκπληξη της προηγούμενης χρονιάς στη Σοβιετική Ένωση, την Ντνίπρο και τη “χρυσή γενιά” της, με παίκτες όπως ο Όλεγκ Προτάσοβ, ο Γκενάντι Λιτόβτσενκο (μετέπειτα μεταγράφηκαν στον Ολυμπιακό), ο Όλεγκ Τάραν και ο Αλεκσέι Τσερέντνικ.

Αυτήν τη φορά, ο Λακόμπ σημείωσε το πρώτο γκολ, αυτήν τη φορά η Μπορντό δεν νίκησε στη Γαλλία, αφού οι Ουκρανοί ισοφάρισαν στο τελικό 1-1. Στη ρεβάνς που διεξήχθη κοντά στον παγωμένο Δνείπερο στα τέλη Μαρτίου 1985, ήταν η σειρά της Μπορντό να ισοφαρίσει σε 1-1 και να οδηγήσει το ζευγάρι στην παράταση και από εκεί στα πέναλτι. Μοιραίος της διαδικασίας στάθηκε ο Λιτόβτσενκο, με την Μπορντό να φτάνει στα ημιτελικά.

Το επίπεδο είχε αλλάξει ριζικά. Πλέον, η Μπορντό κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πρωταθλήτρια Ιταλίας Γιουβέντους. Εάν δεν ήταν οι “μπιανκονέρι”, θα ήταν η πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ, ενώ εάν δεν ήταν ούτε η ομάδα του Τζο Φάγκαν, θα ήταν ο… Παναθηναϊκός, που με τον Γιάτσεκ Γκμοχ στον πάγκο και παίκτες όπως ο Βέλιμιρ Ζάετς, ο Χουάν Ραμόν Ρότσα και ο Δημήτρης Σαραβάκος, έφτανε μέχρι τα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Η “γηραιά κυρία” δεν χαρίστηκε στους Γάλλους και επικράτησε 3-0 στο Τορίνο. Μάλιστα, ο Πλατινί ήταν αυτός που έβαλε το κερασάκι στην “τούρτα” με το τρίτο γκολ του αγώνα. Αποδείχθηκε και το καταδικαστικό τέρμα του ζευγαριού, αφού στη ρεβάνς, η Μπορντό ανασυντάχθηκε και μπροστά σε 40.211 θεατές (ρεκόρ του “Παρκ Λεσκίρ” και μετέπειτα “Σταντ Σαμπάν Ντελμάς” που έμεινε ακατάρριπτο) με τον Μίλερ στο 25′ και τον Μπατιστόν στο 79′ έφτασε κοντά στην ισοφάριση του συνολικού σκορ. Η ομάδα του Τζιοβάνι Τραπατόνι, όμως, είχε διαφορετικά σχέδια, κράτησε το “εισιτήριο” της πρόκρισης και μαζί το δικαίωμα να ταξιδέψει στο… αιματοβαμμένο “Χέιζελ”.

Εντός των συνόρων, τα πράγματα πήγαν ακόμα καλύτερα. Η Μπορντό δεν είχε αντίπαλο στο πρωτάθλημα και έγινε η πρώτη ομάδα που διατηρεί τα “σκήπτρα” μετά από τη Σεντ Ετιέν το 1975-1976. Μάλιστα, η κατάκτηση του τίτλου ήρθε πολύ πιο άνετα από την προηγούμενη σεζόν, αφού είχε τρεις βαθμούς διαφορά από τη 2η Ναντ και έντεκα από την περσινή αντίπαλό της, Μονακό, που κατετάγη 3η. Στο Coupe de France, πάντως, τα βρήκε σκούρα απέναντι στην σκληροτράχηλη Λιλ και παρότι προηγήθηκε με 4-1 συνολικό σκορ, αποκλείστηκε από τη φάση των 16 του θεσμού.

Συλλέκτης τίτλων

Η Μπορντό διένυε μία “χρυσή εποχή”. Ο Μπεζ είχε καταφέρει να την καταστήσει τη μεγαλύτερη δύναμη του γαλλικού ποδοσφαίρου. Τα έσοδα είχαν διογκωθεί, το ίδιο και τα έξοδα. Οι τίτλοι που γέμιζαν την τροπαιοθήκη, όμως, εξαφάνιζαν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

Το 1985-1986, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ιδανικά για τους “γιρονδίνους”, που τερμάτισαν στην 3η θέση του πρωταθλήματος, ωστόσο κατάφεραν να επικρατήσουν στον τελικό του Coupe de France της Μαρσέιγ στην παράταση και να κατακτήσουν μόλις το δεύτερο κύπελλο της ιστορίας τους και πρώτο από το 1940-1941. Την επόμενη σεζόν επανήλθαν στα πρωταθλήματα, ενώ κατέκτησαν και το κύπελλο (ξανά κόντρα στη Μαρσέιγ), σημειώνοντας το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα νταμπλ στην ιστορία τους.

Αυτοί ήταν και οι τελευταίοι τίτλοι του συλλόγου για πάνω από μία δεκαετία. Τη σεζόν 1987-1988 η Μονακό πήρε εκδίκηση και άφησε την Μπορντό στη 2η θέση, ωστόσο η ομάδα του Ζακέ είχε ακόμα μία καταπληκτική πορεία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά της διοργάνωσης, όπου αποκλείστηκε με δύο ισοπαλίες (1-1 εντός έδρας, 0-0 εκτός) από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Αϊντχόφεν. Η ανηφόρα είχε σταματήσει. Τώρα είχε έρθει η ώρα για το κατρακύλισμα…

Πλήρωνε ιερόδουλες για τους διαιτητές στην Ευρώπη

Fast forward στο 1990. Ο Μπεζ είχε αποδεχθεί την ήττα από τον μεγάλο εχθρό του, Μπερνάρ Ταπί, ο οποίος αν και “χοντρός, όμορφος και κακός”, όπως τον αποκαλούσε, κατάφερε να οδηγήσει τη Μαρσέιγ στην κορυφή της Γαλλίας και αργότερα ένα βήμα πιο μακριά από την Μπορντό, στην κατάκτηση του Champions League.

Έχοντας αποχωρήσει από την προεδρία του συλλόγου και αντιμετωπίζοντας πολλά προβλήματα με τη δικαιοσύνη λόγω οικονομικών θεμάτων, παραχώρησε μία συνέντευξη στην “Equipe”, στην οποία ακόμα κι αυτός ο πάντα πρόθυμος για “βόμβες” άνθρωπος, κατάφερε να σοκάρει το κοινό.

“Πρέπει να φροντίζεις σωστά τους φιλοξενουμένους σου”, δικαιολογήθηκε, όταν αποκάλυψε ότι κατά καιρούς προσλάμβανε ιερόδουλες για την ευχαρίστηση των διαιτητών που σφύριζαν εντός έδρας ευρωπαϊκούς αγώνες του συλλόγου. “Συμβαίνει παντού. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών είναι μία μεγάλη περίσταση. Αλλά είναι γελοίο να νομίζεις ότι μπορείς να αγοράσεις αγώνες. Όμως, δεν θα βγω να πω ότι όλα είναι τέλεια”.

Ο Μπεζ παραδέχθηκε ότι πλήρωνε τον Γιουγκοσλάβο ατζέντη Λιούμπο Μπάριν, για να προσφέρει στους διαιτητές ό,τι πιο εκλεκτό σε δώρο υπήρχε. Ο ίδιος ο Μπάριν, το 1999, δύο μήνες μετά από τον θάνατο του Μπεζ και κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης (κατηγορείτο για απάτη και δωροδοκία), αποκάλυψε περισσότερες λεπτομέρειες.

Όλα άρχισαν στην ήττα της Μπορντό από το Αμβούργο στο Κύπελλο UEFA του 1981, από ένα αμφιλεγόμενο πέναλτι που καταλόγισε “παγκοσμίου φήμης διαιτητής” (σ.σ. ο Ελβετός Αντρέ Ντάινα), σύμφωνα με τον Μπάριν. Ο ίδιος ο ατζέντης ήταν αυτός που συμβούλευσε τον Μπεζ “να δράσουμε όπως αυτοί”, εάν ήθελε να επιτύχει στην Ευρώπη.

Ο Μπάριν αποκάλυψε πως όταν έγινε γνωστό στους διαιτητές ότι η Μπορντό μοιράζει… δώρα “οι διαιτητές ποδοπατούνταν για να έρθουν εδώ”. Υποστήριξε ότι προσέφεραν στους διαιτητές γκουρμέ γεύματα, διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία και call girls με αμοιβή μέχρι και 3.000 ευρώ τη βραδιά. “Μερικές φορές χρειαζόταν να προσλάβουμε τρεις ή και τέσσερις γυναίκες και όταν οι διαιτητές ήταν άπληστοι, επέμεναν για δύο νύχτες”.

Δεν έκαναν το λάθος να ξεχάσουν τις συζύγους των διαιτητών που περίμεναν πίσω στο σπίτι και γι’ αυτό υπήρχε ειδικό μπάτζετ ώστε “οι διαιτητές να πάνε στο σπίτι με βαλίτσες γεμάτες με ρολόγια και γούνες”.

Ο πρώην γενικός γραμματέας του συλλόγου, Ερβ Μπιζό, ο οποίος κάθισε κι αυτός στο εδώλιο του κατηγορουμένου, είπε στους δικαστές ότι αρκετές φορές ο Μπεζ του ζήτησε να ετοιμάσει πληρωμές σε μετρητά και να τις αφήσει πάνω στο γραφείο του.

Οι δικαστές εξέτασαν ανεπίσημες αποδείξεις που σχετίζονταν με την αναμέτρηση της Μπορντό με τη Νάπολι στο Κύπελλο UEFA 1988 και με βάση τις οποίες, έγιναν τρεις πληρωμές με ποσά άνω των 35.000 ευρώ σε μάρκα (αν και η ομάδα του Ντιέγκο Μαραντόνα προκρίθηκε με 1-0 συνολικό σκορ). “Οι τρεις διαιτητές του αγώνα ήταν Γερμανοί”, πρόσθεσε ο εισαγγελέας Ζιλ Ακομαντό.

Υπεξαίρεση, απάτη και “μαύρη τρύπα” στην Μπορντό με υπογραφή Μπεζ

Ο Μπεζ ήταν αυτός που έφερε χρήματα στο γαλλικό ποδόσφαιρο, γιγάντωσε οικονομικά την Μπορντό παρότι ο ίδιος δεν είχε περιουσία, αλλά ήταν κι αυτός που καταστράφηκε ακριβώς από αυτά τα λεφτά, τιμωρημένος από το “σύνδρομο Ζακ Σιράκ”. Ανήμπορος να ανταγωνιστεί τους πλούσιους προέδρους του ποδοσφαίρου, κατέφυγε σε “φούσκωμα” των ισολογισμών του συλλόγου (με προεισπράξεις πληρωμών, μεγάλα μπάτζετ, αυξημένο έλλειμμα), αλλά και της τσέπης του με παράνομους τρόπους.

Η κατασκευή ενός προπονητικού “μεγάρου” στην εξοχή του Εγιάν, ουσιαστικά αποτέλεσε το “κύκνειο άσμα” του. Μία “φαραωνική” κατασκευή με πισίνα και ελικοδρόμιο σε έκταση 350 στρεμμάτων, για την οποία έλαβε ενίσχυση από τον δήμο 54.000.000 φράγκων, αλλά χρησιμοποίησε 44.000.000 από αυτά για την κατασκευή του. Η διαφορά των 10.000.000 αξιοποιήθηκε στην κατασκευή μιας έπαυλης στη Σενεγάλη.

Όταν έγινε γνωστή η υπεξαίρεση, οι σχέσεις του Μπεζ με τον Σαμπάν Ντελμάς διερράγησαν οριστικά και πλέον ο δήμος εναντιώθηκε στην Μπορντό, η οποία βρισκόταν ήδη σε αγωνιστική πτώση.

**Με τον Σαμπάν Ντελμάς και τον Αλέν Ζιρές**

Η κακοδιαχείριση του Μπεζ δεν σταματούσε εδώ. Κάθε εκτός έδρας ταξίδι της ομάδας είχε μέσο κόστος 1.000.000 φράγκα. Οι φορολογικοί ελεγκτές που έβαλαν στο “μικροσκόπιο” τα οικονομικά του συλλόγου από το 1987 δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι 1.600.000 φράγκα που αφορούσαν “καθημερινές δαπάνες”, ήταν έξοδα για τους διαιτητές σε πέντε ευρωπαϊκά παιχνίδια. “Φέρνουν πόρνες από το Παρίσι για τρεις ημέρες. Έχετε δει εσείς πόρνες να δέχονται επιταγές;”, αποκρινόταν ο Μπεζ.

Ο Μπεζ απέκτησε για λογαριασμό του συλλόγου ένα γήπεδο τένις και δύο μπουτίκ. Ίδρυσε μία εφημερίδα κι έναν ραδιοφωνικό σταθμό, τον “Witt FM”, ο οποίος κατανάλωνε μπάτζετ τρεις φορές μεγαλύτερο από τον κραταιό σταθμό της πόλης, το “Radio-France Gironde”.

Όσο για τις μεταγραφές που πραγματοποιούνται, τα παραστατικά είναι διαφορετικά σε σχέση με τα πραγματικά ποσά. Οι αδερφοί Βούγιοβιτς που αποκτήθηκαν το 1986 από τη Χάιντουκ Σπλιτ, κόστισαν 10.000.000 φράγκα, ενώ στα αποδεικτικά της μεταγραφής αναγραφόταν το ποσό των 30.000.000 φράγκων. Επιπλέον, πάνω από 40.000.000 φράγκα εκταμιεύτηκαν από τους λογαριασμούς της Μπορντό και κατατέθηκαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς σε Ελβετία, Λίχτενσταϊν, Αυστρία, με την υπογραφή του Μπεζ.

Τα δικαστικά μπλεξίματα δεν είχαν αίσιο τέλος. Αποχωρεί από την Μπορντό το 1990, αφήνοντας “μαύρη τρύπα” 300.000.000 φράγκων. Τον Απρίλιο του 1992 φυλακίζεται μαζί με τον αθλητικό διευθυντή του συλλόγου, Ντιντιέ Κουεκού. Τον Μάρτιο του 1994 καταδικάζεται ξανά, σε δύο χρόνια φυλάκιση με έναν χρόνο αναστολή και 2.000.000 φράγκα πρόστιμο, αυτήν τη φορά για το σκάνδαλο με το προπονητικό κέντρο.

Από την εθνική Γαλλίας στον θάνατο

Ο Μπεζ εξελίχθηκε σε μία περιθωριακή φιγούρα. Λίγα χρόνια αφότου είχε προσληφθεί ως “επιθεωρητής” της εθνικής Γαλλίας, ένα είδος γενικού αρχηγού παράλληλα με τα καθήκοντά του ως πρόεδρος της Μπορντό, λίγα χρόνια αφότου έδωσε την ευκαιρία στον Μισέλ Πλατινί να γίνει ομοσπονδιακός τεχνικός για να οδηγήσει τους “τρικολόρ” στην τελική φάση του Μουντιάλ 1990 και όταν απέτυχε, τον στήριξε για τη συνέχεια, ο Μπεζ πλέον ήταν πλέον κυνηγημένος, καταδικασμένος, καταπονημένος.

Έφυγε από τη ζωή στις 26 Ιανουαρίου 1999, σε ηλικία μόλις 58 ετών. Η πορεία του στην Μπορντό αλλά και στο γαλλικό ποδόσφαιρο γενικότερα αποτελεί μέχρι και σήμερα ταμπού. Έχοντας κάκιστες σχέσεις με τους οργανωμένους του συλλόγου αλλά και με τους δημοσιογράφους της εποχής, η υστεροφημία του πλάθεται μονομερώς. Μόλις το 2012 δύο φίλοι της Μπορντό τοποθέτησαν μία τιμητική πλάκα στον τάφο του, ενώ το 2016, ο Λοράν Τουρνμπίζ, ετοίμασε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του διάρκειας 52 λεπτών, το οποίο προβλήθηκε στο “France 3 Aquitaine” με τον τίτλο “Κλοντ Μπεζ, ο 13ος παίκτης”.

Ο προβιβασμός της Μπορντό στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου, όμως, θα οφείλεται πάντοτε σε αυτήν την παράξενη φιγούρα. Ο σύλλογος δεν έφτασε ποτέ στα ίδια μεγαλεία και μάλιστα υποβιβάστηκε την πρώτη σεζόν δίχως τον Μπεζ στα “ηνία”. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1999, 2009), ένα κύπελλο και τρία Coupe de la Ligue στη συνέχεια, έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Champions League 2010, ωστόσο ποτέ δεν επέβαλε την κυριαρχία του σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.