Στις 19 Ιανουαρίου 2004 ο Τζατσίντο Φακέτι εξελέγη πρόεδρος της Ίντερ, μετά από την παραίτηση του Μάσιμο Μοράτι από τη θέση. Στις 30 Ιανουαρίου του ίδιου έτους ανέλαβε κι επίσημα τα καθήκοντά του.
Ο πρώην αρχηγός των «νερατζούρι» ήταν ξανά επικεφαλής της ομάδας στην οποία δοξάστηκε και την οποία οδήγησε στην κορυφή του κόσμου τη δεκαετία του ’60. Πλέον, του ανατέθηκε το έργο να λαμβάνει εξωαγωνιστικές αποφάσεις.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το είχε κάνει και ως ποδοσφαιριστής, όταν με μία τέτοια απόφαση που δεν είχε να κάνει με ποδόσφαιρο, έστειλε την εθνική Ιταλίας στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1968, στο στρίψιμο του νομίσματος.
Τα θέματα του Sport-Retro.gr για την Ιταλία
Ο Ερέρα τον έκανε αριστερό μπακ
Γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1942 στο Τρεβίλιο, μία επαρχία έξω από το Μπέγκαμο και αγωνιζόταν ως επιθετικός στην τοπική ομάδα, Τρεβιλιένιε, λόγω του δυνατού σουτ και της τεχνικής του.
Όταν τον αντίκρισε ο Ελένιο Ερέρα, ο προπονητής της Ίντερ εκείνη την εποχή, αναφώνησε ότι «αυτό το αγόρι θα γίνει θεμέλιο για την ομάδα μου» και συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτό.
Το καλοκαίρι του 1960 υπέγραψε συμβόλαιο στους «νερατζούρι» και τον Μάιο του 1961 έκανε ντεμπούτο στην εκτός έδρας νίκη με 2-0 επί της Ρόμα. Μπορεί να μην είχε καλή απόδοση, όμως ο Αργεντινός προπονητής επέμεινε στον Φακέτι, λόγω των εκπληκτικών χαρακτηριστικών του.
Ταχύς, πολύ δυνατός, διέθετε ενέργεια για να βγάζει όλο το παιχνίδι σε υψηλό τέμπο και ήταν πολύ καλός στα ανασταλτικά καθήκοντά του. Τα 191 εκατοστά του κορμιού του τον βοηθούσαν και στο ψηλό παιχνίδι. Ήταν ιδανικός, αλλά όχι για τον επιθετικό που έψαχνε ο Ερέρα στους «νερατζούρι».
Ο Φακέτι αγωνίστηκε στη θέση του αριστερού μπακ στην Ίντερ, με εντολή να επελαύνει στο γήπεδο του αντιπάλου και είτε να σεντράρει είτε να αξιοποιεί το εξαιρετικό σουτ του, αφού «κόβοντας» προς τα μέσα (κίνηση ασυνήθιστη για έναν μπακ εκείνη την εποχή), μπορούσε να φέρει την μπάλα στο καλό πόδι του, που ήταν το δεξί!
Οι τίτλοι με την Grande Inter
Το 1963, οδεύοντας προς τον πρώτο τίτλο του, το σκουντέτο με την Ίντερ, στην πρώτη χρονιά του ως βασικός, ο Φακέτι έγινε και διεθνής. Τον Μάρτιο εκείνου του έτους αγωνίστηκε στα προκριματικά του Euro 1964 κόντρα στην Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη.
Το τέλος της σεζόν 1962-1963 τον βρήκε πρωταθλητή Ιταλίας και τη νέα χρονιά στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με την Grande Inter και κατέκτησε και το Διηπειρωτικό Κύπελλο.
Το 1964-1965 η ομάδα του Ερέρα πήρε ξανά το πρωτάθλημα, διατήρησε τα σκήπτρα σε Ευρώπη και κόσμο και έφτασε μέχρι τον τελικό του Coppa Italia, όπου ηττήθηκε από τη Γιουβέντους, χάνοντας την ευκαιρία για το τρεμπλ.
Τσακώθηκε με τον προπονητή του
Ο Φακέτι βρέθηκε στο ζενίθ μόλις στα 24 του, όμως θα προσγειωνόταν απότομα λόγω της συμμετοχής της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1966.
Ο άνθρωπος που έδωσε ντεμπούτο στον Φακέτι με το εθνόσημο στο στήθος, ο Εντμόντο Φάμπρι, ήταν ο άνθρωπος που στη συνέχεια δεν ήθελε να τον βλέπει!
Οι δυο τους είχαν διαφορετική αντίληψη για το τι χρειαζόταν η «σκουάντρα ατζούρα», μία άκρως νεανική ομάδα με 9 στελέχη κάτω των 23 ετών και με βάση την κυρίαρχη ομάδα της Ευρώπης εκείνη την εποχή, Ίντερ.
Μετά από ένα φιλικό με τη Γαλλία που έληξε ισόπαλο 0-0 οι φίλαθλοι ξεσηκώθηκαν με την εθνική ομάδα τους, όπως συνέβη προ 11 μηνών, σε ένα φιλικό στη Βαρσοβία κόντρα στην Πολωνία, επίσης 0-0.
Μόνο που τώρα επρόκειτο για προετοιμασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο και τα πάντα έπαιζαν ρόλο. Όπως η περιθωριοποίηση του μπλοκ της Ίντερ από τον Φάμπρι, που θεωρούσε ότι οι παίκτες των «νερατζούρι» δεν ήταν ίδιοι δίχως τον Ισπανό Λουίς Σουάρεθ να τους οργανώνει, με συνέπεια ο Φακέτι να ξεσπάσει σε δηλώσεις του.
«Το πραγματικό ιταλικό ποδόσφαιρο είναι αυτό της Ίντερ και όχι αυτό της εθνικής Ιταλίας», υποστήριξε σε γαλλική εφημερίδα και εξήγησε γιατί δεν πραγματοποιεί τις καθιερωμένες επελάσεις του: «Επειδή ο κ. Φάμπρι μας απαγορεύει να προωθούμαστε. Θέλει μόνο ισοπαλία και μόνο με ισοπαλίες δεν θα πάμε πουθενά στην Αγγλία».
Αποκλείστηκε από τη Βόρεια Κορέα
Ο Φακέτι κέρδισε την εκτίμηση του Τύπου για τα ανοιχτά λόγια του, όχι όμως και τη… συμμόρφωση του Φάμπρι. Αποδείχθηκε προφητικός, αφού στη φάση των ομίλων του τουρνουά, η Ιταλία τα βρήκε σκούρα.
Νίκησε 2-0 τη Χιλή στην πρεμιέρα της, ηττήθηκε 0-1 από τη Σοβιετική Ένωση και έχοντας ως τελευταίο εμπόδιο πριν από τον επόμενο γύρο τη Βόρεια Κορέα, όλα έμοιαζαν να έχουν πάρει τον δρόμο τους. Φευ…
Οι Βορειοκορεάτες, στο ντεμπούτο τους στη διοργάνωση, σόκαραν τον πλανήτη, επικρατώντας με 1-0 στο Μίντλεσμπρο χάρη σε γκολ του Ντου Ικ Πακ στο 42′. Η Ιταλία έμεινε στην 3η θέση αφού οι Ασιάτες είχαν αποσπάσει ισοπαλία από τη Χιλή και ετοίμασε τις «βαλίτσες» της για την ταπεινωτική επιστροφή.
Πρόκριση στο Euro 1968 με αρχηγό Φακέτι
Οι αλλαγές ήταν μεγάλες. Από το επόμενο παιχνίδι κιόλας, ο Ερέρα βρέθηκε και στον πάγκο της εθνικής Ιταλίας, μαζί με τον Φερούτσιο Βαλκαρέτζι.
Το περιβραχιόνιο του αρχηγού έφυγε από τον Σάντρο Σαλβατόρε της Γιουβέντους και κατέληξε στο μπράτσο του Φακέτι, παρότι ο Ερέρα στην Ίντερ είχε δώσει το περιβραχιόνιο στον Αρμάντο Πίκι, που ήταν διεθνής. Μάλιστα, όταν ο έμπειρος λίμπερο έφυγε από την ομάδα το καλοκαίρι του 1967, το περιβραχιόνιο κατέληξε στον επίσης διεθνή (και παλαιότερο στην Ίντερ) Μάριο Κόρσο, αλλά όχι στον Φακέτι!
Η Ιταλία σκληραγωγήθηκε από το «χαστούκι» του Παγκοσμίου Κυπέλλου και στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος είχε 5 νίκες και μία ισοπαλία (17-3 τέρματα) στον όμιλο. Στα πλέι οφ ηττήθηκε στη Βουλγαρία με 2-3, ωστόσο προκρίθηκε στην τελική φάση του θεσμού χάρη στη νίκη 2-0 στο «Σαν Πάολο».
Οικοδέσποινα η Ιταλία
Η διοργάνωση ήταν τελείως διαφορετική από τη σημερινή. Η τελική φάση περιελάμβανε μόλις 4 εθνικές ομάδες και η οικοδέσποινα αποφασιζόταν αναλόγως το ποιες ομάδες θα προκρίνονταν.
Εν προκειμένω, με την Ιταλία να έχει τις υποδομές λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960 στη Ρώμη κι έχοντας να διοργανώσει μεγάλο διεθνές ποδοσφαιρικό από το Παγκόσμιο Κύπελλο 1934, αποφασίστηκε πως έπρεπε να αναλάβει το τουρνουά.
Ο αντίπαλος της Ιταλίας στα ημιτελικά θα ήταν η Σοβιετική Ένωση, η οποία είχε προκριθεί εις βάρος της Ελλάδας στον προκριματικό όμιλο.
Οι Σοβιετικοί είχαν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης το 1960, στο πρώτο τουρνουά, ενώ διατηρούσαν σταθερά εθνική ομάδα επιπέδου εκείνη τη δεκαετία, με συνέπεια τα πάντα να είναι ανοιχτά.
Αλληλοεξουδετέρωση δύο σπουδαίων ομάδων
Η 5η Ιουνίου 1968 έμεινε στην ιστορία για τη δολοφονία ακόμα ενός μέλους μιας καθοριστικής οικογένειας των ΗΠΑ, του γερουσιαστή Ρόμπερτ Κένεντι, συμμάχου της μεταπολεμικής Ιταλίας, όμως στη μεσογειακή χώρα είχαν πολύ πιο σημαντικές ασχολίες εκείνη τη μέρα.
Το «Σαν Πάολο» της Νάπολης ήταν κατάμεστο και μετά από την τελετή έναρξης, οι δύο ομάδες περπάτησαν αποφασιστικά στον αγωνιστικό χώρο.
Από τη μία υπήρχε μία Ιταλία με τον Ντίνο Τζοφ κάτω από τα δοκάρια μόλις για 2η φορά στην καριέρα του. Στην αντίπερα όχθη από τον Φακέτι υπήρχε ο «διόσκουρός» του στην Ίντερ, Ταρκίζιο Μπούρνιτς, ενώ μπροστά τους έπαιζε ο «μαέστρος» της Μίλαν, Τζιάνι Ριβέρα. Ο αντίστοιχος της Ίντερ, Σάντρο Ματσόλα, δεν μπορούσε να απουσιάζει.
Ένας άλλος μεγάλος ποδοσφαιριστής της Ιταλίας εκείνη την εποχή, ο σπουδαίος σκόρερ Τζίτζι Ρίβα, αν και βρισκόταν στην αποστολή, προερχόταν από ανάρρωση από σπασμένο πόδι και δεν βρέθηκε στην ενδεκάδα του αγώνα με την ΕΣΣΔ.
Στον αντίποδα, ο Μιχαΐλ Γιακούσιν χρησιμοποίησε τον Ανατόλι Μπίσοβετς απέναντι από τον Φακέτι και τους Έντουαρντ Μαλοφέεβ και Ανατόλι Μπανισέβσκι δίπλα του να συνθέτουν επιθετική τριπλέτα.
Ο αγώνας ήταν αρκετά ισορροπημένος, με καλές στιγμές και για τις δύο ομάδες. Ο Τζοφ από τη μία εξουδετέρωνε τα ελάχιστα εύστοχα σουτ των Σοβιετικών, ο Γιούρι Πσενιτσνίκοβ έκανε το ίδιο από την άλλη σε ό,τι άφηνε να περάσει ο αρχηγός Άλμπερτ Σεστερνιόβ.
Η Σοβιετική Ένωση ζήτησε δύο πέναλτι, για χέρι και για μαρκάρισμα στον Μπίσοβετς, ωστόσο ο διαιτητής Κουρτ Τσένσερ δεν καταλόγισε κάτι.
Νικητής από στρίψιμο νομίσματος
Ο αγώνας έμεινε στο 0-0 μετά από τα 90 λεπτά του και βάσει κανονισμών, θα διεξαγόταν 30λεπτη παράταση. Όλοι περίμεναν κάποιο τέρμα, αφού ήταν άκρως ασυνήθιστο εκείνη την εποχή δύο ομάδες να μην μπορούν να σκοράρουν σε 120 λεπτά αγώνα.
Κι όμως, ακριβώς αυτό συνέβη. Αν επρόκειτο για τον τελικό, τότε οι κανονισμοί ανέφεραν ότι θα διεξαγόταν επαναληπτικός μία από τις επόμενες ημέρες. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ο νικητής θα κρινόταν με διαφορετικό τρόπο.
Τα πέναλτι δεν ήταν αυτός, αφού εισήχθησαν στην ποδοσφαιρική ζωή δύο χρόνια αργότερα. Ίσως στην προώθησή τους να βοήθησε η μέθοδος που επελέγη για να βγάλει τον νικητή του ζευγαριού, που ήταν τόσο δίκαιος, όσο και άδικος: το στρίψιμο του νομίσματος!
https://www.youtube.com/watch?v=FP1-AjnQqko
Οι φίλαθλοι γιόρτασαν μόλις είδαν τον Φακέτι
«Η Ιταλία είχε αγωνιστεί σχεδόν όλο το παιχνίδι με 10 παίκτες και εκείνη την εποχή η αλλαγή τραυματία παίκτη (σ.σ. ο Ριβέρα χτύπησε πολύ νωρίς στον αγώνα) δεν προβλεπόταν από τους κανονισμούς. Ακόμα ένας παίκτης μας υπέφερε από βαριές κράμπες, οπότε τελειώσαμε με 9,5 παίκτες», θυμάται ο Φακέτι.
Μετά από το τελευταίο σφύριγμά του στην παράταση, ο Δυτικογερμανός διαιτητής συνεχάρη τις δύο ομάδες και απευθύνθηκε στους δύο αρχηγούς. Φακέτι και Σεστερνιόβ υπάκουσαν και τον ακολούθησαν στα αποδυτήρια, εκεί όπου θα κρίνονταν τα πάντα.
«Πήγαμε στα αποδυτήρια μαζί και ο διαιτητής έβγαλε ένα παλιό νόμισμα και επέλεξα γράμματα», θυμάται ο Φακέτι.
Ο Μπούρνιτς ήταν βέβαιος για την επιτυχία του συμπαίκτη του. Όταν ρώτησε ποιος θα επέλεγε και τον ενημέρωσαν ο Φακέτι, τότε είπε «όλα τελείωσαν, ο Φακέτι είναι τυχερός».
Είχε δίκιο, αφού το νόμισμα έδειξε γράμματα και η Ιταλία είχε προκριθεί σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά από τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1938.
«Μόλις ολοκληρώθηκε η διαδικασία, έτρεξα πάνω να γιορτάσω. Το γήπεδο ήταν γεμάτο ακόμα και περίπου 70.000 φίλαθλοι περίμεναν να ακούσουν το αποτέλεσμα. Οι πανηγυρισμοί μου τους επέτρεψαν να πανηγυρίσουν κι οι ίδιοι την ιταλική νίκη. Πανηγύριζα από τον διάδρομο και όταν είδαν τις αντιδράσεις από εμένα και τους συμπαίκτες μου, οι φίλαθλοι δεν είχαν αμφιβολία για το αποτέλεσμα».
Σήκωσε πρώτος το τρόπαιο ως αρχηγός
Η Ιταλία προκρίθηκε στον τελικό, όπου θα αντιμετώπιζε τη Γιουγκοσλαβία του Ίβιτσα Όσιμ και του Ντράγκαν Τζάγιτς, που στον έτερο ημιτελικό είχε νικήσει με 1-0 την πρωταθλήτρια κόσμου Αγγλία.
Στο «Ολίμπικο» της Ρώμης, ο Τζάγιτς έβαλε μπροστά τους Γιουγκοσλάβους, όμως στο 80′ ο Άντζελο Ντομενγκίνι ισοφάρισε σε 1-1, σκορ που έμεινε και στην παράταση.
Αυτήν τη φορά δεν υπήρχε στρίψιμο νομίσματος, αλλά επαναληπτικός που διεξήχθη δύο μέρες μετά, αλλά με τους μισούς φιλάθλους στο γήπεδο.
Ακόμα και η ενδεκάδα της Ιταλίας ήταν μισή, αφού ο Βαλκαρέτζι αποφάσισε να προβεί σε 5 αλλαγές. Ο Ρίβα προτιμήθηκε για την επίθεση αντί του Πιερίνο Πράτι και δικαίωσε την επιλογή μόλις στο 12′. Στο 31′ ο Πιέτρο Αναστάζι έγραψε το τελικό 2-0 και η Ιταλία στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, με τον Φακέτι να σηκώνει πρώτος το τρόπαιο ως αρχηγός.
https://www.youtube.com/watch?v=8SerFRWSkoA
Τα τελευταία χρόνια
Ο Φακέτι συνέχισε τις σπουδαίες εμφανίσεις με τη φανέλα της Ίντερ και της Ιταλίας. Δύο χρόνια αργότερα, η «σκουάντρα ατζούρα» έφτασε μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπου λύγισε μόνο από την άπαιχτη Βραζιλία των πέντε 10αριών.
Το 1971 ο Φακέτι σήκωσε το τελευταίο σκουντέτο της καριέρας του. Θα ακολουθούσε η πτώση της Ίντερ, αφού τόσο ο ίδιος όσο και οι συμπαίκτες του άρχισαν να μεγαλώνουν και είτε να αποχωρούν για μικρότερες ομάδες είτε να σταματούν το ποδόσφαιρο.
Το έκανε ο Ματσόλα το 1977, με συνέπεια να παραδώσει στον Φακέτι το περιβραχιόνιο της Ίντερ του αρχηγού που είχε παραλάβει το 1970.
Ο Φακέτι ήταν πλέον capitano τόσο της Ίντερ όσο και της Ιταλίας, αλλά όχι για πολύ. Τον Νοέμβριο του 1977 αγωνίστηκε για τελευταία φορά με το εθνόσημο στο στήθος.
Ο Έντζο Μπεαρτσότ τον ρώτησε αν μπορούσε να ακολουθήσει την ομάδα στην αποστολή στα γήπεδα της Αργεντινής για το Παγκόσμιο Κύπελλο 1978, όμως ο Φακέτι, προερχόμενος και από τραυματισμό, θεώρησε ότι δεν θα τα κατάφερνε κι έτσι δεν βρέθηκε στην 22άδα. Ταξίδεψε, πάντως, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ως παράγοντας και όχι ως παίκτης.
Ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Μπεκενμπάουερ
Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε κρεμάσει τα παπούτσια του στην Ίντερ, ως κυπελλούχος (πρώτο τρόπαιο ως αρχηγός του συλλόγου). Στα 35 του προτίμησε να μην αγωνιστεί αλλού και να ολοκληρώσει την καριέρα του στον σύλλογο με 629 αγώνες και 75 γκολ, τα 59 εκ των οποίων στη Serie A, επίδοση ρεκόρ μέχρι να τον ξεπεράσει ο Μάρκο Ματεράτσι.
Με την εθνική Ιταλίας είχε 94 συμμετοχές (9ος πλέον), 3 γκολ και το ρεκόρ συμμετοχών με το περιβραχιόνιο, μέχρι να τον ξεπεράσουν οι Ντίνο Τζοφ, Πάολο Μαλντίνι, Φάμπιο Καναβάρο και Τζιανλουίτζι Μπουφόν.
Ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Φραντς Μπεκενμπάουερ να κάνει κι αυτός επελάσεις με την μπάλα προς τα μπροστά και να αλλάξει τη μοίρα της Μπάγερν Μονάχου και της Δυτικής Γερμανίας έγινε αντιπρόεδρος της Αταλάντα για σύντομο χρονικό διάστημα.
Γρήγορα αντιλήφθηκε ότι η ζωή του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ίντερ και ανέλαβε διάφορα πόστα στο οργανόγραμμά της, από τεχνικός διευθυντής και πρέσβης μέχρι μέλος του ΔΣ και αντιπρόεδρος. Στις 30 Ιανουαρίου 2004 ανέλαβε πρόεδρος, ρόλο που κράτησε μόλις για 2,5 χρόνια, μέχρι να πεθάνει από καρκίνο στο πάγκρεας στις 4 Σεπτεμβρίου 2006.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα