Η δεκαετία του ’90 φέρνει στο μυαλό αρκετές σημαντικές ποδοσφαιρικές στιγμές, με ήρωες που για πρώτη φορά μπήκαν με καθολικό τρόπο σε νοικοκυριά, λόγω της διάδοσης της τηλεόρασης.
Ήταν μια δεκαετία κυριαρχίας του ιταλικού ποδοσφαίρου, όπως αποτυπώνεται από τις διεθνείς διοργανώσεις.
Η «γιγάντωση» του προϊόντος της, του ποδοσφαίρου, οδήγησε την UEFA σε αρκετές μεταβολές για να το καταστήσει ακόμα πιο θελκτικό και μία τέτοια ήταν η μετατροπή του τελικού του Κυπέλλου UEFA από διπλό σε μόνο, αρχής γενομένης από τη σεζόν 1997-1998.
Φυσικό επακόλουθο, στην πρώτη σεζόν με το νέο μέτρο, δύο ιταλικές ομάδες να φτάσουν στον τελικό της 6ης Μαΐου 1998 και να αναγκαστούν να παίξουν… εκτός έδρας για να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Δύο πολύ σημαντικές ομάδες της εποχής, η Ίντερ του Ρονάλντο και η Λάτσιο του Πάβελ Νέντβεντ.
Τα θέματα του Sport-Retro.gr για την Ιταλία
Ρονάλντο, η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία
Η Ίντερ προερχόταν από ακόμα μία σεζόν μακριά από τον στόχο. Αν και τερμάτισε στην 3η θέση της Serie A το 1996-1997, δεν βγήκε στα προκριματικά του Champions League, αφού αυτό το «εισιτήριο» ανήκε στην Πάρμα, που πλησίασε στους 2 βαθμούς την πρωταθλήτρια Γιουβέντους.
Ο Μάσιμο Μοράτι το πήρε απόφαση και έκανε το colpo grosso. Παρότι υπήρχε φλερτ τα προηγούμενα χρόνια, ο Ρονάλντο είχε καταλήξει στην Μπαρτσελόνα. Όχι πια.
Ο Βραζιλιάνος είχε κάνει μία εξαιρετική σεζόν στο «Καμπ Νόου», οδήγησε τους Καταλανούς στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, αλλά μετά από 47 γκολ σε 49 αγώνες, αναζητούσε το συμβόλαιο που δικαιούταν για την προσφορά του. Οι «μπλαουγκράνα» δεν του το έδωσαν και τελικά πλήρωσαν. Οι «νερατζούρι»…
Η Ίντερ έδωσε 27.000.000 δολάρια (περίπου 41.000.000 ευρώ) και το «Φαινόμενο» έσπασε δύο φορές το ρεκόρ της πιο ακριβής μεταγραφής μέσα σε περίπου 12 μήνες (ενδιάμεσα είχε παρεμβληθεί ο Άλαν Σίρερ).
Έγιναν… galacticos οι «νερατζούρι»
Η μεταγραφή αυτή επισκίασε την υπόλοιπη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας, που μόνο φειδωλή δεν ήταν. Μετά από 3 χρόνια στη Μαδρίτη και ένα αναπάντεχο νταμπλ, η «καρδιά» της Ατλέτικο, ο Ντιέγκο Σιμεόνε, επέστρεφε στην Ιταλία, όχι για την Πίζα της Serie B αυτήν τη φορά, αλλά για την Ίντερ που έκανε πρωταθλητισμό.
Ο (μετέπειτα παίκτης του Ολυμπιακού) Ζε Ελίας είχε κάνει ήδη μία καλή σεζόν στη Λεβερκούζεν, είχε κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες 1996 και γι’ αυτό ο Μοράτι έδωσε περίπου 5.000.000 ευρώ για να τον αγοράσει.
Ο ιδιοκτήτης της Ίντερ, πάντως, θα έβρισκε τον… έρωτά του σε έναν άλλον παίκτη που αγόρασε εκείνο το καλοκαίρι στον Άλβαρο Ρεκόμπα της Νασιονάλ.
Ο Λουίτζι Σαρτόρ αποκτήθηκε από τη Βιτσέντζα ως κυπελλούχος Ιταλίας, ο Ταρίμπο Γουέστ ήταν ο αμυντικός ηγέτης της εκπληκτικής Νιγηρίας εκείνης της εποχής και ο Μπενουά Κοέ ένας μέσος με 3 πρωταθλήματα Γαλλίας στο παλμαρέ του.
Αυτές οι προσθήκες οδήγησαν και σε ορισμένες αξιοσημείωτες αποχωρήσεις παικτών που είτε δεν χωρούσαν πλέον στο ρόστερ είτε δεν ικανοποίησαν την προηγούμενη χρονιά, όπως ο Πολ Ινς, ο Μάρκο Ντελβέκιο, ο Τσιριάκο Σφόρτσα, ο Αλεσάντρο Πιστόνε και ο Ζοσλίν Ανγκλομά.
Έτσι, ο Λουίτζι Σιμόνι που διαδέχθηκε τον Ρόι Χόντσον στο «τιμόνι», είχε στη διάθεσή του ένα ρόστερ έτοιμο για μεγάλα πράγματα. Στο τέρμα υπήρχε ο Τζιανλούκα Παλιούκα, στην άμυνα ο αρχηγός Τζιουζέπε Μπέργκομι στην τελευταία χρονιά του, μαζί με τους Χαβιέρ Σανέτι, Γουέστ και Σαρτόρ, στο κέντρο δέσποζαν οι Γιουρί Τζορκαέφ, Άρον Βίντερ, Νικόλα Μπέρτι, οι νεοφερμένοι Ζε Ελίας, Σιμεόνε, Κοέ και από τον Ιανουάριο ο Πάουλο Σόουζα, ενώ στην επίθεση, πλην του Ρονάλντο και του Ρεκόμπα, υπήρχε ο Ιβάν Σαμοράνο και ο Νουάνκουο Κανού.
Ο Κρανιότι έφτιαξε μια… αντίζηλο
Η Λάτσιο δεν είχε να ζηλέψει πολλά πράγματα από τους «νερατζούρι» εκείνη την εποχή. Στον προεδρικό θώκο καθόταν επίσης ένας άνθρωπος που σκορπούσε δίχως λογική χρήματα για την ομάδα, αφού ακόμα ο Σέρτζιο Κρανιότι ήταν «βασιλιάς» τον τομέα των τροφίμων μέσω της «Cirio».
Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν δίστασε να αρπάξει τον Σβεν Γιόραν Έρικσον από τη Σαμπντόρια μετά από 5 χρόνια επιτυχημένης παραμονής στη Γένοβα και να τον πλαισιώσει με πάρα πολλούς και καλούς ποδοσφαιριστές.
Πρώτος εξ αυτών ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, τον οποίο ο Έρικσον κατάφερε να πείσει να φύγει από τη Σαμπντόρια μετά από 15 χρόνια και ένα απίθανο πρωτάθλημα το 1991, που συνδυάστηκε με έναν τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1992.
Στη Λάτσιο επέστρεψε ο Άλεν Μπόκσιτς μετά από ένα αποτυχημένο πέρασμά του από τη Γιουβέντους και ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τη γραμμή κρούσης της ομάδας.
Μαζί με τον Κροάτη επιθετικό αποκτήθηκε από τη Γιουβέντους κι ένας διεθνής Σέρβος μέσος, ο Βλάντιμιρ Γιούγκοβιτς, ο οποίος πλαισιώθηκε από έναν Αργεντινό μέσο της Σεβίλλης με περίσσιο ταλέντο, τον Ματίας Αλμέιδα.
Από εκεί και πέρα, στο ρόστερ προστέθηκαν και δύο Ιταλοί που στη συνέχεια θα άφηναν το στίγμα τους, ο δεξιός μπακ Τζιουζέπε Πάνκαρο και ο τερματοφύλακας Μάρκο Μπαλότα.
Στο ρόστερ υπήρχε και ο ηγέτης της επιθετικής γραμμής την προηγούμενη 6ετία, Τζιουζέπε Σινιόρι, όμως η κόντρα του με τον Έρικσον τον οδήγησε στην πόρτα εξόδου τον Ιανουάριο και τελικά αργότερα κατέληξε στον Ηρακλή.
Από εκείνη την ομάδα αποχώρησε και ο νεαρός Μάρκο ντι Βάιο, ο Μαρκ Φις που αποκτήθηκε έναν χρόνο νωρίτερα, ο Κάρλο Κουντιτσίνι και ο Ίγκορ Πρότι, μεταξύ άλλων.
Αυτό σημαίνει ότι από την ομάδα που την προηγούμενη σεζόν τερμάτισε στην 4η θέση, μόλις 4 βαθμούς πίσω από την Ίντερ, ο Έρικσον μπορούσε να δουλέψει με τους Λούκα Μαρκετζιάνι και Μπαλότα στο τέρμα, τους Πάολο Νέγκρο, Χοσέ Τσαμότ, Τζιουζέπε Φαβάλι, Αλεσάντρο Νέστα, Πάνκαρο στην άμυνα, τους Νέντβεντ, Ντιέγκο Φουζέρ, Πολ Οκόν, Γιούγκοβιτς, Αλμέιδα στο κέντρο και τους Πιερλουίτζι Καζιράγκι, Μαντσίνι, Μπόκσιτς στην επίθεση.
Η Ίντερ έχασε τον τίτλο λόγω διαιτησίας και Γιουβέντους
Η σεζόν άρχισε ιδανικά για την Ίντερ, με τον Ρονάλντο να αρχίζει να «φορτώνει» τα αντίπαλα δίχτυα και τον Ρεκόμπα να βάζει κι αυτός το «λιθαράκι» του.
Η πρώτη ήττα πρωταθλήματος ήρθε στο τελευταίο παιχνίδι του 1997, από την Ουντινέζε στο «Φρίουλι», αλλά αμέσως μετά ήρθε η απάντηση με νίκη 1-0 επί της συνδιεκδικήτριας του τίτλου, Γιουβέντους.
Το 1998, όμως, δεν ήταν καλό για τους «νερατζούρι». Ξαφνικά, χάθηκε ο προσανατολισμός, τα πατήματα της ομάδας και η συντριβή με 0-5 από την (κάκιστη εκείνη τη σεζόν) Μίλαν στα προημιτελικά του Coppa Italia επέφερε πτώση στην απόδοση.
Από τις 18 Ιανουαρίου μέχρι τις 8 Μαρτίου, σε 9 αγώνες πρωταθλήματος είχε μόλις 3 νίκες. Ένα σερί 6 νικών (μεταξύ των οποίων και 3-0 επί της Μίλαν) επανέφερε την ομάδα σε τροχιά τίτλου, όμως το περίφημο Derby d’ Italia του Απριλίου 1998 «έσβησε» τις ελπίδες για σκουντέτο.
Η Γιουβέντους υποδέχθηκε την Ίντερ στο «Ντέλε Άλπι» και μέσα σε 15 δευτερόλεπτα, ένα πέναλτι που έπρεπε να πάρουν οι «νερατζούρι» σε ανατροπή του Ρονάλντο μετατράπηκε σε πέναλτι που πήρε η Γιουβέντους στην εξέλιξη της φάσης.
Το σκορ ήταν ήδη 1-0 από γκολ του Αλεσάντρο ντελ Πιέρο, ο οποίος ανέλαβε και την εκτέλεση του πέναλτι, αλλά ο Παλιούκα κατάφερε να το σώσει. Η Ίντερ ηττήθηκε, αν και οι διαμαρτυρίες της έμειναν στην ιστορία.
Ακολούθησαν ακόμα δύο παιχνίδια δίχως νίκη κόντρα σε Πιατσέντζα (0-0) και Μπάρι (1-2) που απέδειξαν ότι έχασε το μομέντουμ, με συνέπεια να τερματίσει στη 2η θέση, 5 βαθμούς πίσω από τους «μπιανκονέρι» του Μαρτσέλο Λίπι.
Σοκ στη Γιουβέντους και κύπελλο για τη Λάτσιο
Η Λάτσιο είχε μία πολύ διαφορετική πορεία από την Ίντερ. Πραγματοποίησε μία ασταθή εκκίνηση στη σεζόν, ωστόσο κατάφερε να πάρει ορισμένα καλά αποτελέσματα, όπως το 1-1 κόντρα σε Μίλαν και Ίντερ στο Σαν Σίρο και το 3-1 επί της Ρόμα σε -θεωρητικά- εκτός έδρας Derby della Capitale.
Από τη 12η αγωνιστική και τη νίκη με 1-0 επί της Μπρέσια έτρεξε ένα απίθανο σερί δίχως ήττα και με μόλις 4 ισοπαλίες μέχρι και την 27η αγωνιστική, που την έφερε σε θέση διεκδικήτριας του τίτλου.
Και αυτή, όμως, βρήκε τον… μάστορά της από τη Γιουβέντους. Τρεις αγωνιστικές πριν κόψει τα «φτερά» της Ίντερ, η Γιουβέντους επισκέφτηκε τη Ρώμη για να παίξει με τη Λάτσιο ένα ντέρμπι τίτλου.
Ο Φιλίπο Ιντσάγκι σημείωσε το μοναδικό τέρμα του αγώνα στο 60ό λεπτό και από αυτό το σημείο άρχισε η κατιούσα για τους «λατσιάλι». Από εκεί που διεκδικούσαν 3 τρόπαια, άρχισαν να δείχνουν σημάδια αδυναμίας και έλλειψης αντοχής.
Από την ήττα κόντρα στη Γιουβέντους μέχρι το τέλος της σεζόν δεν κέρδισαν άλλο παιχνίδι στη Serie A, μετρώντας συνολικά 6 ήττες και μία ισοπαλία, με συνέπεια να υποχωρήσουν στην 7η θέση της βαθμολογίας και να κινδυνεύσουν να χάσουν ακόμα και την Ευρώπη.
Στο Coppa Italia, πάντως, κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τον τελικό αποκλείοντας κατά σειρά σε διπλά παιχνίδια τις Φιντέλις Άντρια, Νάπολι (παρά την ήττα 0-3 στο «Σαν Πάολο»), Ρόμα (με νίκη 4-1 στο πρώτο παιχνίδι) και Γιουβέντους (με μία νίκη και μία ισοπαλία, αρκετά πριν από τον καθοριστικό αγώνα πρωταθλήματος).
Στον πρώτο τελικό κόντρα στη Μίλαν, που διεξήχθη αμέσως μετά από την ήττα από τη Γιουβέντους στο πρωτάθλημα, η Λάτσιο γνώρισε την ήττα με 0-1 στο Σαν Σίρο από γκολ του Ζορζ Γουεά στο 90′.
Στη ρεβάνς βρέθηκε πίσω στο σκορ στο 46′ από τον Ντεμέτριο Αλμπερτίνι. Μέσα σε 10 λεπτά στο 2ο μέρος έκανε το 3-1 και κατέκτησε το πρώτο κύπελλο μετά από 40 χρόνια.
Με εκδίκηση επί της Σάλκε και ανατροπές η Ίντερ
Οι δύο ομάδες είχαν ακόμα ένα ανοιχτό και μάλιστα κοινό μέτωπο, το Κύπελλο UEFA. Και οι στόχοι τους ήταν υψηλοί, αφού εκείνη την εποχή η διοργάνωση ήταν ιταλική υπόθεση. Από το 1989 μέχρι το 1999, το τρόπαιο είχε καταλήξει εκτός χώρας μόλις 3 φορές, ενώ υπήρξαν και 3 ιταλικοί «εμφύλιοι» στον τελικό.
Δύο εκ των φορών που το τρόπαιο έφυγε από την Ιταλία, υπήρχε ιταλική εκπρόσωπος στον τελικό. Η Τορίνο βρέθηκε στην πρώτη απώλεια, στον διπλό τελικό κόντρα στον Άγιαξ με αρκετές φωνές για τη διαιτησία. Η Ίντερ ήταν η ηττημένη την τελευταία φορά, τη σεζόν 1996-1997, όταν έχασε το τρόπαιο από τη Σάλκε.
Οι «νερατζούρι» επέστρεψαν στον θεσμό δυναμικά και με δύο 2-0 επί της Ξαμάξ προχώρησαν από τον 1ο γύρο, την ώρα που ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση, η Άρσεναλ, έβγαινε νοκ άουτ από τον ΠΑΟΚ.
Ακολούθησε μία μεγάλη μάχη κόντρα στη Λιόν, όπου οι Ιταλοί ηττήθηκαν στο «Τζιουζέπε Μεάτσα» με 1-2, παρότι παρατάχθηκαν με βασικούς ποδοσφαιριστές. Στη ρεβάνς του «Ζερλάν», δύο γκολ του Φραντσέσκο Μοριέρο κι ένα του Κοέ έδωσαν τη νίκη 3-1 στην Ίντερ, μέσα στη γενέτειρα του Τζορκαέφ.
Στη φάση των 16 χρειάστηκε νέο ταξίδι στη Γαλλία και νέα ανατροπή. Αυτήν τη φορά αντίπαλος ήταν η Στρασμπούρ, η οποία νίκησε με 1-0 στο πρώτο παιχνίδι, με τον πρώην προπονητή του Απόλλωνα Σμύρνης Βαλεριέν Ισμαέλ, να διαμορφώνει το τελικό σκορ. Στο Μιλάνο, μέχρι το 48′ οι Ρονάλντο και Σανέτι είχαν ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα και ο Σιμεόνε στο 73′ έδωσε την πρόκριση.
Στα προημιτελικά ήρθε η ώρα για την εκδίκηση. Η Ίντερ αντιμετώπισε τη Σάλκε και σε ένα «σφιχτό» παιχνίδι στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας πήρε τη νίκη 1-0 χάρη σε γκολ του Ρονάλντο. Ένα καταπληκτικό γκολ του Μίκαελ Γκούσενς στο 90′ της ρεβάνς, όμως, έστειλε τον αγώνα στην παράταση.
Εκεί, ο Γουέστ με κεφαλιά στην πρώτη φάση του επιπλέον χρόνου, ισοφάρισε σε 1-1 και στη συνέχεια οι Ιταλοί φρόντισαν να αλλάζουν πάσες για να «ροκανίσουν» τον χρόνο και να φτάσουν στα ημιτελικά.
Επόμενη αντίπαλος η Σπαρτάκ Μόσχας, που είχε αποκλείσει με το επιβλητικό 4-1 συνολικό σκορ τον Άγιαξ στον προηγούμενο γύρο. Η Ίντερ παρουσιάστηκε σοβαρή και με δύο νίκες με 2-1, προκρίθηκε στον τελικό του Παρισιού.
Η Λάτσιο πόνταρε στα «διπλά»
Η πορεία της Λάτσιο προς το «Παρκ ντε Πρενς» είχε λιγότερες ανατροπές και ήταν πιο αποφασιστική. Άρχισε με ένα 4-0 στην έδρα της Γκιμαράες που συνεχίστηκε με νίκη 2-1 στη Ρώμη, για τον 1ο γύρο του θεσμού.
Στον 2ο γύρο, μετά από το 0-0 με τη Ρότορ στο πρώην Στάλινγκραντ, πήρε γρήγορο προβάδισμα με τον Καζιράγκι στη ρεβάνς και ακολούθησαν τέρματα από τους Μαντσίνι και Σινιόρι για το 3-0.
Στη φάση των 16 «καθάρισε» με 2-0 από τον πρώτο αγώνα στη Βιέννη τη Ράπιντ, με τους Καζιράγκι και Μαντσίνι να σκοράρουν ξανά και τον Τζιόρτζιο Βεντουρίν να κάνει το 1-0 στο «Ολίμπικο».
Ούτε στα προημιτελικά αντιμετώπισε δυσκολίες, αφού μετά από τη νίκη με 1-0 στη Ρώμη με γκολ του Καζιράγκι επί της Οσέρ, πήρε προβάδισμα δύο γκολ στη Γαλλία, για να ισοφαρίσει στο τελικό 2-2 ο Στεφάν Γκιβάρς.
Η Λάτσιο ταξίδεψε στη Μαδρίτη για τα ημιτελικά, όπου ένα γκολ του Γιούγκοβιτς ήταν αυτό που έκρινε τόσο εκείνον τον αγώνα όσο και την πρόκριση, αφού ο μετέπειτα παίκτης των «ροχιμπλάνκος» αποδείχθηκε ότι πέτυχε το μοναδικό τέρμα της σειράς.
Τελικός για μία ομάδα
Η ώρα του τελικού είχε φτάσει. Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Μαΐου 1998 και για πρώτη φορά στην ιστορία δεν υπήρχαν διπλοί αγώνες για την απονομή του τροπαίου. Πρώτη έδρα του τελικού αποφασίστηκε να είναι το Παρίσι, που λίγες εβδομάδες αργότερα θα φιλοξενούσε και κρίσιμους αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Οι 44.412 φίλαθλοι που βρέθηκαν στις κερκίδες του «Παρκ ντε Πρενς» είδαν τον Αντόνιο Λόπεθ Νιέτο να σφυρίζει τη σέντρα και δύο ομάδες έτοιμες να διεκδικήσουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν από τη σεζόν, ένα τρόπαιο που θα μπορούσε να χρυσώσει το «χάπι».
Μόνο μία ομάδα, όμως, παρατάχθηκε πραγματικά στον αγωνιστικό χώρο και αυτή ήταν η Ίντερ, που δεν είχε νικήσει τη Λάτσιο εκείνη τη σεζόν (1-1 στο Μιλάνο, 0-3 στη Ρώμη).
Μόλις στο 5ο λεπτό, ο Σιμεόνε βρήκε με μια μαγική μπαλιά τον Σαμοράνο στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας και ο Χιλιανός επιθετικός με δεξί σουτ πρόλαβε τον Μαρκετζιάνι για να γράψει το 1-0.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο Ρονάλντο είχε δοκάρι με δεξί σουτ εκτός περιοχής στο οποίο χρησιμοποίησε εξωτερικό φάλτσο. Οι τύποις φιλοξενούμενοι είχαν το μομέντουμ του αγώνα και προσπάθησαν να το αξιοποιήσουν, ωστόσο χρειάστηκε να αλλάξουν εστίες για να το πετύχουν.
Στο 2ο μέρος, ο Σαμοράνο έφυγε μόνος του σε τετ α τετ, αλλά έστειλε την μπάλα στο δεξί κάθετο δοκάρι. Με τη συμπλήρωση μιας ώρας αγώνα, ο Σανέτι έπιασε ένα δεξί σουτ με εξωτερικό φάλτσο κι έστειλε την μπάλα στο «παραθυράκι» της Λάτσιο, που ήταν απλά θεατής στον τελικό.
Το 2-0 δεν ήταν αρκετό για τους «νερατζούρι», που ήθελαν να… ταπεινώσουν τους αντιπάλους τους. Ο Τζορκαέφ δεν κατάφερε να σκοράρει παρά τις ευκαιρίες του και στο 70ό λεπτό ήρθε η ώρα του R9.
«Ο Ρονάλντο ήταν φαινόμενο. Απέδειξε ότι ήταν πάνω από τους υπολοίπους, εκείνη τη σεζόν. Θυμάμαι το γκολ του κόντρα στη Λάτσιο. Πήγε προς τον τερματοφύλακα και κατάφερε να τον ρίξει, χωρίς να ακουμπήσει την μπάλα. Ήταν απίστευτο, όμως έκανε τέτοια κόλπα σε κάθε προπόνηση. Ήμασταν συνηθισμένοι», εξομολογήθηκε χρόνια αργότερα ο Τζορκαέφ στην ιστοσελίδα της UEFA.
Οι αποβολές των Γουέστ και Αλμέιδα στο τελευταίο δεκάλεπτο δεν αμαύρωσαν τον αγώνα, με την Ίντερ να επικρατεί τελικά με 3-0.
Η Λάτσιο εκδικήθηκε στη συνέχεια
Η Ίντερ κατέκτησε το Κύπελλο UEFA για 3η φορά μέσα σε 8 χρόνια, έχοντας και τον χαμένο τελικό του 1997. Η Λάτσιο έπρεπε να περιμένει έναν χρόνο ακόμα για τα πρώτα διεθνή τρόπαια, που ήταν επίσης σημαδιακά.
Μετά από τον πρώτο μονό τελικό του Κυπέλλου UEFA, η Λάτσιο αγωνίστηκε στον τελευταίο τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων (απέκλεισε τον Πανιώνιο στην πορεία), το οποίο κατέκτησε κόντρα στη Μαγιόρκα του Έκτορ Ραούλ Κούπερ.
Λίγο αργότερα, νίκησε και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στο τελευταίο Super Cup Ευρώπης μεταξύ κατόχου του Champions League και κατόχου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Μάλιστα, ο τελικός του 1998 ουσιαστικά άνοιξε μία «χρυσή» εποχή για τη Λάτσιο. Το 1999-2000 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο Champions League και το τέλος της σεζόν τη βρήκε πρωταθλήτρια Ιταλίας.
Η Ίντερ χρειάστηκε μερικά χρόνια παραπάνω και ένα σκάνδαλο όπως το calciopoli για να κατακτήσει κι εκείνη τελικά σκουντέτο. Ο Μοράτι άλλαξε αρκετές ομάδες και τελικά της πιστώθηκε το πρωτάθλημα του 2005-2006, που αφαιρέθηκε από τη Γιουβέντους. Με αυτό άρχισε μία 5ετής κυριαρχία, που ολοκληρώθηκε με το απίθανο τρεμπλ του 2009-2010, με τον Ζοζέ Μουρίνιο στο «τιμόνι».
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα