Πύρρος, Κάχι, Βαλέριος, «κάτσε κάτω απ’ την μπάρα». Η Ελλάδα παγκόσμια πρωταθλήτρια της άρσης βαρών

Μάνος Ανδρουλάκης 15 Νοέ, 2017

Αν η Εθνική Ανδρών μπάσκετ φέρει δικαίως τον τιμητικό χαρακτηρισμό «επίσημη αγαπημένη», τότε το αντίστοιχο συγκρότημα της άρσης βαρών θα μπορούσε να αποκαλείται «επίσημη αγαπημένη Νο2».

Μερικά χρόνια προτού ξεσπάσει το σκάνδαλο ντόπινγκ, το αγώνισμα των δυνατών σάρωνε τα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Πύρρος Δήμας, Κάχι Καχιασβίλι, Βαλέριος Λεωνίδης, Λεωνίδας Σαμπάνης, Γιώργος Τζελίλης, Βίκτωρ Μήτρου, Λεωνίδας Κόκκας, Παύλος Σαλτσίδης, Χρήστος Σπύρου και, βέβαια, ο προπονητής Χρήστος Ιακώβου απάρτισαν την πιο «χρυσή» ελληνική φουρνιά της άρσης βαρών.

Αποκορύφωμα της ομαδικής αυτής δουλειάς αποτέλεσε η κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος (σ.σ. συγκέντρωσε ίδιους βαθμούς με τη Βουλγαρία, αλλά η «γαλανόλευκη» είχε μία καλύτερη 5η θέση) του Λάχτι εν έτει 1998.

Το Sport-Retro.gr καταγράφει το σπουδαιότατο αυτό επίτευγμα, το οποίο πραγματοποιήθηκε πριν από ακριβώς 19 χρόνια επί φινλανδικού εδάφους.

H διοργάνωση

To Παγκόσμιο Πρωτάθλημα άρσης βαρών άρχισε να διεξάγεται, μόνο σε επίπεδο Ανδρών, το 1891 επί αγγλικού εδάφους και συμμετείχαν μόλις 7 αθλητές από 6 χώρες.

Οι Γυναίκες μπήκαν στον χορό το 1987 και για 4 χρόνια τα δύο φύλα λάμβαναν μέρος σε διαφορετικές χώρες, ώσπου το 1991 «ενώθηκαν» στη Γερμανία.

Η διοργάνωση του 1998 έγινε στο Λάχτι της Φινλανδίας από τις 10 μέχρι τις 15 Νοεμβρίου και συμμετείχαν 332 αρσιβαρίστες από 55 κράτη.

Η ελληνική αποστολή αποτελείτο από 8 άνδρες (Λεωνίδας Σαμπάνης, Γιώργος Τζελίλης, Βαλέριος Λεωνίδης, Βίκτωρ Μήτρου, Πύρρος Δήμας, Κάχι Κακιασβίλι, Λεωνίδας Κόκκας, Aλέκος Πανατίδης) και 5 γυναίκες (Άννα Στρούμπου, Μαρία Χριστοφορίδου, Μαρία Τάτση, Θεανώ Ζαγκλιβέρη, Φιλιππία Κοχλιαρίδου).

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Παύλος Σαλτσίδης και Χρήστος Σπύρου ταξίδεψαν στη Φινλανδία, εν τέλει όμως δεν έλαβαν μέρος στη διοργάνωση.

Η Εθνική Ανδρών, μάλιστα, προερχόταν από την κορυφή στα χρυσά μετάλλια του τελευταίου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος που συμμετείχε (1995 Κίνα), με 3 κατακτήσεις στο σύνολο έναντι 2 της Ρωσίας και της Κίνας.

«Οι… Άτλαντες υπάρχουν!»

Με αισιοδοξία ταξίδεψε στο Λάχτι η ελληνική αποστολή, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό αν κρίνει κανείς από τις διακρίσεις της τελευταίας πενταετίας και αποκορύφωμα, φυσικά, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα.

Ο Χρήστος Ιακώβου δήλωσε πριν από τις υποχρεώσεις: «Η διοργάνωση της Φινλανδίας αποτελεί για μας ‘’γέφυρα’’ εν όψει του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 1999 στην Αθήνα, αλλά και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ. Τότε θα βρεθούμε στην καλύτερη δυνατή φόρμα.

Δεν είπα ποτέ ότι δεν θα διεκδικήσουμε μετάλλια στο Λάχτι. Φυσικά και θα έχουμε αθλητές που θα παίξουν στα μετάλλια, όπως φιλοδοξώ να έχουμε και πλασαρίσματα στην πρώτη εξάδα από τους περισσότερους, αν όχι όλους.

Μετάλλια περιμένω από τον Δήμα, τον Καχιασβίλι και τον Λεωνίδη. Ο Καχιασβίλι είναι πιο κοντά, αφού έχει αντιπάλους τον Γερμανό Καρούζο, τους Τούρκους, τους Βούλγαρους και τους Κινέζους.

Όμως, ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έχει πάντα εκπλήξεις. Πόσο μάλλον το συγκεκριμένο, που είναι το πρώτο μετά τις αλλαγές στις κατηγορίες βάρους. Όλοι ψαχνόμαστε… Η συμμετοχή σε κάθε κατηγορία φτάνει τους 45 αθλητές και σε ορισμένες κατηγορίες, όπως για παράδειγμα στα 62 κιλά, ανέβηκαν αυτοί των 59 και 64 κιλών, οπότε καταλαβαίνετε πόσο μεγάλος θα είναι ο συναγωνισμός».

Αναφορικά με την προετοιμασία στο Λουτράκι, ο αρχιτέκτονας των «γαλανόλευκων» επιτυχιών της άρσης βαρών απάντησε: «Όλα πήγαν κατ’ ευχήν και τα παιδιά δούλεψαν σκληρά. Πολλές φορές δουλεύαμε και οκτώ ώρες την ημέρα στο γυμναστήριο, κάτι ιδιαίτερα επίπονο, αν αναλογιστεί κανείς πως για δύο περίπου χρόνια δεν κάναμε τόσο σκληρές προπονήσεις».

Με νωπές τις μνήμες από το ασημένιο στην Ατλάντα, ο Λεωνίδας Σαμπάνης σχολίασε: «Μας περιμένουν εκπλήξεις. Είναι το πρώτο Παγκόσμιο που γίνεται με τις αλλαγές αυτές και παρότι γνωρίζουμε καλά τους αντιπάλους μας, δεν γνωρίζουμε τι μας περιμένει στον δρόμο για το βάθρο. Ένα είναι σίγουρο: Ο αγώνας θα είναι δύσκολος. Όμως, πιστεύω ότι με τη βοήθεια του Θεού θα γυρίσουμε στην Ελλάδα με επιτυχίες στον ενεργητικό μας».

Ο Βίκτωρ Μήτρου είπε την πιο αποφασιστική ατάκα: «Στη Φινλανδία θα αποδείξουμε ότι υπάρχουν ακόμα εκείνοι οι ‘’Άτλαντες’’ που έκαναν όλη την Ελλάδα υπερήφανη το 1996 με τις επιτυχίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα».

Τα ελληνικά μετάλλια

Όσοι δεν έχουν αντιληφθεί τη δυναμική της τότε Εθνικής Ανδρών άρσης βαρών, θα πρέπει να μάθουν ότι οι 7 από τους 8 συμμετέχοντες κατέκτησαν μετάλλιο είτε στο σύνολο είτε σε κάποια από τις δύο κατηγορίες (αρασέ-ζετέ).

Ο Λεωνίδας Σαμπάνης έκανε το ξεκίνημα στα 62 κιλά με το παγκόσμιο ρεκόρ στο αρασέ (σήκωσε 147,5κ.), την πρωτιά στο ζετέ και, βέβαια, στο σύνολο με 320κ., έναντι 317,5κ. του Νικολάι Πεσάλοφ (Κροατία) και 310κ. του Σεβνταλίν Μίντσεφ (Βουλγαρία).

Στα 69 κιλά ο Γιώργος Τζελίλης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο αρασέ (σήκωσε 155κ.) και το ασημένιο στο σύνολο με 340κ., ενώ ο Βαλέριος Λεωνίδης κατέλαβε την 3η θέση με 185κ. στο ζετέ.

Εκπρόσωπος στα 77 κιλά ήταν ο Βίκτωρ Μήτρου, ο οποίος σήκωσε 202,5κ. και πλασαρίστηκε στην 3η θέση του ζετέ.

Η πιο επιτυχημένη κατηγορία ήταν τα 94 κιλά, όπου ο Κάχι Κακιασβίλι (σ.σ. με πονεμένο πόδι από ένα παλιό τραύμα που «ξύπνησε») πήρε το χρυσό στο ζετέ (220κ.) και το σύνολο (400κ.), καθώς και το χάλκινο στο αρασέ (180κ.), ενώ ο Λεωνίδας Κόκκας το ασημένιο στο ζετέ (217,5κ.) και το χάλκινο στο σύνολο (392,5κ.), πίσω από τον Όλιβερ Καρούζο (Γερμανία).

Στα 56 και τα 105 κιλά η Ελλάδα δεν είχε εκπρόσωπο, εν αντιθέσει με τα +105 κιλά όπου ο Αλέξανδρος Πανατίδης κατέλαβε την 5η θέση (405κ. στο σύνολο) και αποδείχθηκε χρησιμότατος, ασχέτως αν δεν κατέκτησε μετάλλιο.

Πύρρος και Πανατίδης

Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει τόσο στον Πύρρο Δήμα, ο οποίος έπαθε θλάση στο αριστερό χέρι από την υπερπροσπάθεια, όσο στον Αλέξανδρο Πανατίδη.

Αρχικά, την Παρασκευή και 13 Νοεμβρίου, το «λιοντάρι της Χιμάρας» σήκωσε 178κ. στο αρασέ και έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά κατετάγη 2ος διότι το πέτυχε με την τρίτη προσπάθεια!

Τυπικά, ισοβάθμησε στα 177,5κ. με τον Γκέοργκι Γκάρντεφ, ο οποίος πήρε το χρυσό επειδή ήταν ελαφρύτερος (84κ.280γρ. ο Πύρρος, 82κ.660γρ. ο Βούλγαρος).

Ανάλογη ήταν η έκβαση και στο ζετέ, αφού σήκωσε τα ίδια κιλά (210) με τον Μαρκ Χούστερ, όμως ήταν βαρύτερος κατά 50 γραμμάρια, με συνέπεια να αρκεστεί στη 2η θέση.

Ο Πύρρος, πάντως, ο οποίος σήκωσε 212,5κ. αλλά οι 2 από τους 3 κριτές χαρακτήρισαν αποτυχημένη την προσπάθεια (σ.σ. τους τα έχωσε ο ΓΓΑ Γιάννης Σγουρός), κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο σύνολο με 387,5κ. κι αυτό είναι που μετράει περισσότερο.

Καθοριστικός έμελλε να αποδειχθεί και ο τελευταίος εκπρόσωπος της Εθνικής Ανδρών, ο Αλέξανδρος Πανατίδης, ασχέτως αν ήταν ο μοναδικός που δεν πανηγύρισε κάποιο μετάλλιο.

Έπειτα από την προτελευταία ημέρα των αγώνων, η Βουλγαρία βρισκόταν στην κορυφή με 566 βαθμούς και η Ελλάδα στη 2η θέση με 504, γεγονός που σήμαινε ότι ο 27χρονος θα έπρεπε να συγκεντρώσει 62 από τη στιγμή που η γειτονική χώρα δεν θα είχε αθλητή στην πτώση της αυλαίας.

Κατέλαβε την 6η θέση στο αρασέ (20 βαθμοί), εν συνεχεία μετά από θρίλερ την 5η θέση στο ζετέ (21) και κατ’ επέκταση στο σύνολο (άλλοι 21), με συνέπεια να συγκεντρώσει ακριβώς τους βαθμούς που χρειαζόταν η «γαλανόλευκη» αποστολή!

Ελλάδα και Βουλγαρία κατέκτησαν συνολικά τα ίδια μετάλλια στους Άνδρες (6 χρυσά, 4 ασημένια, 5 χάλκινα), ακόμη και τις ίδιες 4ες θέσεις, με αποτέλεσμα η κορυφή να κριθεί στις 5ες θέσεις!

Οι δύο 5ες θέσεις του Πανατίδη στα +105 κιλά και εκείνη του Λεωνίδη στα 69 κιλά έγραψαν το τελικό… 3-2 για τη «γαλανόλευκη», καθώς η γειτονική χώρα είχε… προηγηθεί με τους Γκάλαμπιν Μποέφσκι στα 69 κιλά και Γκέοργκι Γκάρντεφ στα 85 κιλά.

Στα… ρηχά οι Γυναίκες

Χωρίς μετάλλιο αλλά με πολύτιμες εμπειρίες, ολοκληρώθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λάχτι για την Εθνική Γυναικών άρσης βαρών.

Στα 48, τα 63 κιλά και τα +75 κιλά δεν υπήρχε εκπροσώπηση, στα 53 η Άννα Στρούμπου κατετάγη 7η, στα 58 η Μαρία Χριστοφορίδου κατέλαβε την 5η θέση, στα 69 η Μαρία Τάτση πήρε την 11η θέση, ενώ στα 75 η Θεανώ Ζαγκλιβέρη κατετάγη 13η και 15η η Φιλιππία Κοχλιαρίδου.

Στο 12ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών η Κίνα δεν είχε αντίπαλο, καθώς κατέκτησε 13 χρυσά μετάλλια έναντι 5 της Ταϊπέι, 2 της οικοδέσποινας Φινλανδίας και 1 της Πολωνίας.

Στο σύνολο η αχανής χώρα πανηγύρισε 19 μετάλλια, η Ταϊπέι ακολούθησε με 16, η Βουλγαρία 5, η Ρωσία 4 κ.ο.κ.

Ιδού και ο αναλυτικός πίνακας των μεταλλίων σε Άνδρες και Γυναίκες, με την Ελλάδα να φιγουράρει στην κορυφή της μιας εκ των δύο κατηγοριών.

Τηλεγράφημα Σημίτη, παράπονο Σαμπάνη

Με την ολοκλήρωση της διοργάνωσης, ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης απέστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα σε όλους τους συντελεστές της ελληνικής αποστολής.

«Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους σας. Στοχεύσατε το βέλτιστο και το πετύχατε, χάρη στην ακαταπόνητη αγωνιστικότητά σας, την άψογη μεθοδικότητά σας και την αταλάντευτη εμμονή σας στην επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος.

Στα πρόσωπά σας καθιερώθηκε, πλέον, η πρωταγωνιστική παρουσία του ελληνικού αθλητισμού σε όλες τις διεθνείς συναντήσεις. Είμαι βέβαιος ότι θα σημειώσετε και πολλές ακόμη επιτυχίες χάρη στη συνέχεια και τη συνέπεια που διακρίνει τη συλλογική σας προσπάθεια».

Η «γαλανόλευκη» αποστολή επέστρεψε για πρώτη φορά με 15 μετάλλια στις αποσκευές της (σ.σ. το 1995 είχε 14) και έκλεισε ιδανικά τις υποχρεώσεις της στο 69ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών.

Ο Γιάννης Σγουρός, γενικός γραμματέας αθλητισμού, παρέλαβε στην τελετή λήξης τη σημαία της διοργάνωσης και το ραντεβού των δυνατών ανανεώθηκε για το 1999 στο ΣΕΦ του Πειραιά.

Ήταν η εποχή που οι Έλληνες φίλαθλοι γνώριζαν όλους τους διεθνείς αρσιβαρίστες σε επίπεδο Ανδρών και τους αποκαλούσαν με τα μικρά τους ονόματα: Πύρρος, Βαλέριος, Κάχι…

Η φράση «κάτσε κάτω απ’ την μπάρα» χαράχθηκε στις πιο διάσημες φράσεις του εγχώριου αθλητισμού, όμως, ακόμη και τότε η κρατική τηλεόραση προέβαινε σε αδικίες.

«Όλα τα ξένα κανάλια έδειχναν τους αγώνες στα 62 κιλά κι εσείς το δείξατε ‘’κονσέρβα’’», είχε πει τότε ο Σαμπάνης στον δημοσιογράφο Γιάννη Θεοδωρακόπουλο, ο οποίος προς τιμήν του απάντησε: «Κι εγώ μαζί σου είμαι».

Αυτή, δυστυχώς, είναι τις τελευταίες δεκαετίες η μοίρα των μη ομαδικών αθλημάτων: Η εφήμερη προβολή από τα Μέσα Ενημέρωσης κι αυτή υπό προϋποθέσεις. Ευτυχώς που, πλέον, υπάρχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…