Στις 19 Μαΐου 2004 έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος για το ισπανικό και το διεθνές ποδόσφαιρο. Ήταν ο κύκλος της μεγάλης ομάδας της Βαλένθια, που άνοιξε στα μέσα του ’90 και περιελάμβανε τίτλους εντός κι εκτός συνόρων.
Η 3η μεγάλη ομάδα των «νυχτερίδων» σε αυτήν την περίοδο σήκωνε το τελευταίο τρόπαιό της, στον ουρανό του Γκέτεμποργκ, το Κύπελλο UEFA κόντρα στη Μαρσέιγ, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτός θα είναι ο επίλογος μιας υπέροχης ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Ένας επίλογος που ήρθε με τη χρονιά του doblete, της κατάκτησης δύο τίτλων, αφού πλην του Κυπέλλου UEFA, η Βαλένθια στέφθηκε και πρωταθλήτρια Ισπανίας για τελευταία φορά.
Τα θέματα του Sport-Retro.gr για την Ισπανία
Πρώτη περίοδος με κύπελλο, Μεντιέτα και Ρανιέρι
Η Βαλένθια υπήρξε μια ομάδα που βρισκόταν πάντα στη «σκιά» της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα.
Ήταν ομάδα που τερμάτιζε σχεδόν πάντα στο πάνω μισό του βαθμολογικού πίνακα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν διεκδικούσε πρωταθλήματα, μετά από μία εξαιρετική περίοδο τη δεκαετία του ’40 και μετά από τη φανταστική ομάδα που έφτιαξε ο (προπονητής) Αλφρέδο ντι Στέφανο το ’70.
Το 1995-1996 τερμάτισε στη 2η θέση, παρότι το πρωτάθλημα δεν κατέληξε ούτε στη Ρεάλ ούτε στην Μπαρτσελόνα.
Η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν εκείνη που της στέρησε το στέμμα και έδωσε μία πρώτη απογοήτευση στον Γκαΐθκα Μεντιέτα που «έφτιαχνε» το όνομά του.
Η άφιξη του Κλάουντιο Ρανιέρι έδωσε τις πρώτες επιτυχίες, με αποκορύφωμα το Copa del Rey του 1998-1999 κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ένα παιχνίδι που σηματοδότησε το τέλος της πρώτης περιόδου της «χρυσής» εποχής για τον σύλλογο.
Δύο χαμένοι τελικοί στη δεύτερη μεγάλη ομάδα
Η δεύτερη περίοδος αρχίζει με την αποχώρηση του Ρανιέρι και την πρόσληψη του Έκτορ Κούπερ στον πάγκο της ομάδας.
Η σεζόν 1999-2000 αρχίζει με το Supercopa και ολοκληρώνεται με την 3η θέση στο πρωτάθλημα και τον χαμένο τελικό του Champions League με αντίπαλο τη Ρεάλ.
Μία Βαλένθια που ταπείνωσε Λάτσιο και Μπαρτσελόνα σε προημιτελικά και ημιτελικά αντιστοίχως, «λύγισε» στον τελικό από τους «μερένγκες», πριν εκκινήσουν την εποχή των galacticos.
Την επόμενη χρονιά έφτασε ξανά στο ίδιο σημείο, αποκλείοντας στις φάσεις των ομίλων Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και υπερκερνώντας τα εμπόδια της Άρσεναλ και της Λιντς στα νοκ άουτ.
Εκείνο της Μπάγερν Μονάχου στον τελικό, όμως, αποδείχθηκε αξεπέραστο, στη διαδικασία των πέναλτι.
«Είναι προπονητής ή ταυρομάχος;»
Αυτό ήταν το τέλος της 2ης πετυχημένης περιόδου της Βαλένθια εκείνη την εποχή. Το αποκορύφωμα θα ερχόταν με την έλευση νέου προπονητή. Ο Κούπερ αποδέχθηκε την πρόσκληση του Μάσιμο Μοράτι για την Ίντερ που ακόμα ψαχνόταν για το σκουντέτο, με συνέπεια η Βαλένθια να στραφεί σε έναν προπονητή της… Segunda División.
Ο Ράφα Μπενίτεθ είχε προβιβάσει την Τενερίφη στην Primera División, χωρίς προηγουμένως να πετύχει κάτι ιδιαίτερο σε Ρεάλ Μαδρίτης Β, Βαγιαδολίδ, Οσασούνα και Εξτρεμαδούρα.
Η άρνηση των Χαβιέρ Ιρουρέτα, Μανέ και Λουίς Αραγονές να αναλάβουν, οδήγησαν τη διοίκηση της Βαλένθια στον ελπιδοφόρο προπονητή και η δικαίωση ήταν άμεση.
Ο Μπενίτεθ πήρε μαζί του τους Μίστα και Κούρο Τόρες (ήταν δανεικός από τη Βαλένθια) από τα Κανάρια Νησιά, υπέγραψε ως ελεύθερο τον Κάρλος Μαρτσένα από την Μπενφίκα, απέκτησε τον Ρουφέτε από τη Μάλαγα και η μοναδική μεγάλη μεταγραφή του καλοκαιριού ήταν ο Σάλβα Μπαγέστα από την Ατλέτικο Μαδρίτης για 11.000.000 ευρώ.
Αντιθέτως, έχασε από το έμψυχο δυναμικό τον Μεντιέτα για 48.000.000 ευρώ, καταλήγοντας στη Λάτσιο, ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς γύρισε στην Πορτογαλία για την Μπενφίκα, ο Γιόακιμ Μπιέρκλουντ πήγε στη Βενέτσια, ο Χεράρδο στη Μάλαγα και οι Ντιντιέ Ντεσάμπ και Λουίς Μίγια αποσύρθηκαν από το ποδόσφαιρο.
«Σε μία από τις πρώτες συζητήσεις με το ρόστερ, μας κοίταξε και μας είπε ‘μπορούμε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα’. Σκεφτήκαμε ‘είναι τρελός’», θυμάται ο επιθετικός της ομάδας, Χουάν Σάντσεθ.
Ο Μίστα, από την πλευρά του, υπερθεμάτισε λέγοντας ότι «το μυστικό του ήταν ότι είχε απόλυτη και πιστή εμπιστοσύνη σε αυτό που έκανε».
Δεν υπήρχε καθολική αποδοχή, πάντως, αφού ένα μέλος της διοίκησης ρώτησε δηκτικά όταν εθεάθη ο Μπενίτεθ: «Είναι προπονητής ή ταυρομάχος;»
Η ομάδα με την πιο μεγάλη ένταση και ρεαλισμό
Ο Ισπανός τεχνικός βρήκε το «κουμπί» για τη συγκεκριμένη ομάδα, που χάνοντας παίκτες όπως ο Μεντιέτα, ο Κλάουντιο Λόπες, ο Γεράρδ, ο Φρανθίσκο Φαρινός, ο Γκόραν Βλάοβιτς, ο Αριέλ Ορτέγα κι ο Ρομάριο τα προηγούμενα χρόνια, θα έπρεπε να ποντάρει αρκετά στην άμυνα και στον ρεαλισμό.
Αξιοποίησε τις προσωπικότητες που υπήρχαν στα αποδυτήρια από παίκτες όπως οι Σαντιάγο Κανιθάρες, Ρομπέρτο Αγιάλα, Ρουμπέν Μπαράχα, Νταβίδ Αλμπέλδα, Αμεντέο Καρμπόνι, Βιθέντε και Πάμπλο Αϊμάρ, με συνέπεια να παίρνει αυτό που ήθελε από τους παίκτες του στον αγωνιστικό χώρο.
Σε τακτικό επίπεδο, υιοθέτησε ένα σύστημα με σκληρό rotation, ώστε η ομάδα να μπορεί να ανταπεξέρχεται σε όλες τις παράλληλες υποχρεώσεις και να αυξήσει τον συναγωνισμό μεταξύ παικτών που διεκδικούσαν την ίδια θέση στην ενδεκάδα.
Η Βαλένθια έγινε η ομάδα με τη μεγαλύτερη ένταση στο παιχνίδι της στην Ισπανία. «Βρισκόμασταν πάντα στο κόκκινο», εξηγεί ο Αλμπέλδα, ένας από τους κινητήριους «μοχλούς« στη μεσαία γραμμή.
Η πρώτη ομάδα με «καθαρό» 4-2-3-1
Την 3ετία Μπενίτεθ, οι «νυχτερίδες» ήταν η πρώτη top ομάδα που χρησιμοποίησε ένα ξεκάθαρο 4-2-3-1, με 4 γραμμές στο γήπεδο και μόνο έναν επιθετικό, αντί για δύο επιθετικούς, εκ των οποίων ο ένας έπαιζε πιο περιφερειακά, κάτι που συνηθιζόταν και την προηγούμενη δεκαετία.
Πίσω από τον Τζον Κάριου ή τον Μίστα βρισκόταν ο Αϊμάρ (ή ο Μιγκέλ Άνχελ Ανγκούλο) που οργάνωνε και δίπλα του είχε εξτρέμ, όπως ο Κίλι Γκονσάλες, ο Βιθέντε κι ο Ρουφέτε.
Το κορυφαίο δίδυμο κεντρικών μέσων του κόσμου εκείνη την εποχή, οι Μπαράχα και Αλμπέλδα, είχαν βρει τα πατήματά τους, με τον πρώτο να βγαίνει περισσότερο μπροστά και τον δεύτερο να περιμένει πίσω για να καλύψει.
Στο κέντρο της άμυνας, οι Αγιάλα, Μαουρίσιο Πελεγκρίνο, Μίροσλαβ Τζούκιτς, Μαρτσένα υπερασπίζονταν την εστία του Κανιθάρες (και πιο σπάνια του Αντρές Παλόπ), ενώ στα άκρα της άμυνας, οι Καρμπόνι και Τόρες είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο αντί των Φάμπιο Αουρέλιο, Ζοσλίν Ανγκλομά και Νταβίδ Ναβάρο.
Από την παραλίγο απόλυση στον τίτλο
Παρότι η πρώτη χρονιά άρχισε με νίκη 1-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν το ίδιο καλά. Η Βαλένθια αποκλείστηκε από τον 1ο γύρο του Copa del Rey επειδή χρησιμοποίησε παραπάνω ξένους παίκτες από τον επιτρεπόμενο αριθμό.
Στα μέσα Δεκεμβρίου δοκιμάστηκε στο «Μοντζουίκ» με αντίπαλο την Εσπανιόλ και βρέθηκε να χάνει με δύο γκολ. Μία ήττα σε αυτό το παιχνίδι έμοιαζε βέβαιο ότι θα οδηγούσε στην αποπομπή του Μπενίτεθ, ωστόσο ο Ρουφέτε ισοφάρισε στο 2ο ημίχρονο με δύο τέρματά του και ο Άντριαν Ίλιε έδωσε την εκτός έδρας νίκη με 3-2 στις «νυχτερίδες».
Ήταν μόλις η 6η νίκη σε 17 αγωνιστικές για τη Βαλένθια (πάντως είχε μόλις 2 ήττες μέχρι εκείνο το σημείο), ωστόσο έβαλε τέλος σε ένα σερί 5 αγώνων δίχως επιτυχία και άνοιξε τον δρόμο για την κορυφή.
Μετά από έναν πολύ βελτιωμένο 2ο γύρο στη σεζόν, με μόλις μία ήττα και 3 ισοπαλίες σε 17 αγώνες μέχρι το τέλος, κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, το πρώτο από το 1971, με 7 βαθμούς διαφορά από τη 2η Λα Κορούνια.
Η ομάδα του Μπενίτεθ σκόραρε μόλις 51 φορές, όταν οι 4 ομάδες από κάτω της είχαν τουλάχιστον 64 τέρματα, ωστόσο είχε με διαφορά την καλύτερη άμυνα, με 27 γκολ, την ώρα που η δεύτερη καλύτερη επίδοση ήταν τα 34 της 6ης Μπέτις. Ενδεικτικό στοιχείο της εικόνας της ήταν ο πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, που ήταν ο Μπαράχα με 7 τέρματα!
Κατάρρευση τη νέα σεζόν
Η νέα χρονιά δεν εξελίχθηκε το ίδιο καλά. Η ενίσχυση ήταν μηδαμινή, χωρίς, πάντως, να αποχωρήσουν πρωτοκλασάτα στελέχη (μεταξύ άλλων έφυγαν οι Ίλιε, Ντένις Σέρμπαν που αργότερα έπαιξε στην ΑΕΛ και ο Ανγκλομά που σταμάτησε το ποδόσφαιρο).
Ο Μπενίτεθ επιχείρησε να χρησιμοποιήσει την ίδια φιλοσοφία, ωστόσο αυτήν τη φορά δεν ήταν εξίσου αποτελεσματική. Με 56-35 γκολ, τερμάτισε στην 5η θέση, πάνω από την Μπαρτσελόνα, αλλά πίσω από Ρεάλ Μαδρίτης, Ρεάλ Σοθιεδάδ, Λα Κορούνια και Θέλτα.
Στο Champions League έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από τον πρώην προπονητή της, τον Κούπερ, που αντιμετώπιζε κι αυτός δυσκολίες στον πάγκο της Ίντερ.
Στο κύπελλο αποκλείστηκε από τον 2ο γύρο και γενικότερα από τη σεζόν διασώθηκε μόνο ο Αϊμάρ, που ήταν ο πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 8 γκολ, όσα πέτυχε και ο Κάριου.
«Ήλπιζα σε έναν καναπέ και μου αγόρασαν μία λάμπα»
Η μεταγραφική δραστηριοποίηση της νέας σεζόν επίσης δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια για αισιοδοξία. Ήταν καλοκαίρι του 2003 κι ενώ η Ρεάλ αποκτούσε ακόμα έναν galactico, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, και η Μπαρτσελόνα αγόραζε τον Ροναλντίνιο, η Βαλένθια πόνταρε 1.000.000 ευρώ σε έναν φέρελπι αμυντικό μέσο, τον Μοχαμέντ Σισοκό από την Οσέρ.
Μαζί του κατέληξαν στο «Μεστάγια» ακόμα δύο στοιχήματα, ο Χόρχε Λόπεθ από τη μισητή συμπολίτισσά Βιγιαρεάλ, που αργότερα θα έπαιζε στον ΟΦΗ, καθώς και ο Ρικάρντο Ολιβέιρα από τη Σάντος.
Από τη 2η ομάδα προωθήθηκε ο Τσίσκο και ο Νταβίδ Ράνχελ, ενώ αποκτήθηκε από την Πενιαρόλ ο μέσος Φαμπιάν Κανόμπιο, ο οποίος ενέπνευσε και μία περίφημη ατάκα μεσούσης της σεζόν.
«Ήλπιζα σε έναν καναπέ και μου αγόρασαν μία λάμπα», είπε χρόνια αργότερα ο Μπενίτεθ σε μία συνέντευξη, στο πλαίσιο του «πολέμου» που είχε ξεσπάσει με τον γενικό διευθυντή της ομάδας, Μανόλο Γιορέντε, και τον διευθυντή ποδοσφαίρου, Χεσούς Γκαρθία Πιτάρτς.
Η Βαλένθια έχασε τους Κάριου (δανεικός στη Ρόμα), Γκονσάλες (τον αγόρασε η Ίντερ), Τζούκιτς (κατέληξε στην Τενερίφη ως ελεύθερος) και Σάλβα (δανεικός στη Μάλαγα) μεταξύ άλλων, με συνέπεια να αποδυναμωθεί σε σχέση με την προηγούμενη -κακή- σεζόν.
Παραλίγο να χάσει και τον «στυλοβάτη» της άμυνας, αφού ο Αγιάλα αποδέχθηκε την πρόταση της Ρεάλ, όμως η Βαλένθια αρνήθηκε να τον πουλήσει. Ως αντίποινα, οι «μερένγκες» δεν επέτρεψαν την πώληση του Σαμουέλ Ετό στη Βαλένθια (είχαν ακόμα δικαιώματα), κάτι που πλήρωσαν στη συνέχεια…
Πόλεμος σε δύο «μέτωπα» με τη Ρεάλ
Παρά τα καλοκαιρινά προβλήματα (και την απουσία του Αγιάλα από τις πρώτες 5 αγωνιστικές λόγω «τραυματισμού»), η χρονιά άρχισε εξαιρετικά για την ομάδα. Πάτησε κορυφή για πρώτη φορά μετά από τη νίκη της με 2-0 επί της Ρεάλ στο «Μεστάγια», μπροστά σε 50.000 θεατές. Στις πρώτες 7 αγωνιστικές είχε 6 νίκες και την ισοπαλία 1-1 στην πρεμιέρα με τη Βαγιαδολίδ.
Στη συνέχεια άρχισαν ορισμένα σκαμπανεβάσματα, ωστόσο τον Δεκέμβριο ξαναβρήκε ρυθμό, με συνέπεια να ανακτήσει την πρωτιά από τη Ρεάλ και να πραγματοποιήσει τον καλύτερο 1ο γύρο σε σεζόν στην ιστορία της.
Ο 2ος γύρος άρχισε με νέα ισοπαλία κόντρα στη Βαγιαδολίδ, που έκοψε τη φόρα των «νυχτερίδων». Στη συνέχεια ήρθε ο πρώτος προημιτελικός του Copa del Rey κόντρα στη Ρεάλ, όπου οι «μερένγκες» πήραν εκδίκηση και επικράτησαν με 3-0 στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».
Ακολούθησαν δύο εντός έδρας ήττες, από Οσασούνα στο πρωτάθλημα και από Ρεάλ στη ρεβάνς του κυπέλλου, με συνέπεια να χαθεί το ψυχολογικό προβάδισμα και αυτό να περάσει στο «στρατόπεδο« της ομάδας του Κάρλος Κεϊρόζ.
Η Ρεάλ πήρε το ντέρμπι με… λαβή τζούντο
Ο τίτλος της πρωταθλήτριας χειμώνα δεν ήταν αρκετός για τους φιλάθλους της Βαλένθια, που διαμαρτυρήθηκαν έντονα γι’ αυτόν τον αποκλεισμό. Η ομάδα βρισκόταν σε αναβρασμό, αφού ήδη είχε αποφασιστεί το τέλος του Πιτάρτς (αν και τελικά αποχώρησε στο τέλος της σεζόν), με τον Μπενίτεθ να βγαίνει νικητής σε αυτήν την εσωτερική κόντρα.
Το 6-1 επί της Μάλαγα στην Ανδαλουσία και το 3-0 επί της Ατλέτικο στο «Μεστάγια» προκάλεσαν ένα αίσθημα ευφορίας ξανά στους Βαλενθιάνους, όμως στις 15 Φεβρουαρίου 2004 ήρθε η ώρα για το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Η Ρεάλ υποδεχόταν τη Βαλένθια για το πρωτάθλημα, σε ένα ντέρμπι τίτλου μεταξύ του πρωτοπόρου και του βασικού διώκτη.
Η Ρεάλ παρατάχθηκε σχεδόν με όλο το «βαρύ πυροβολικό» της. Στο τέρμα βρέθηκε ο Ίκερ Κασίγιας, στην άμυνα οι Μίτσελ Σαλγκάδο, Ιβάν Ελγκέρα, Ραούλ Μπράβο, Ρομπέρτο Κάρλος, στο κέντρο οι Γκούτι και Μπέκαμ, στα άκρα οι Λουίς Φίγκο και Σαντιάγο Σολάρι και στην επίθεση οι Ραούλ και Ρονάλντο.
Η Βαλένθια κοίταξε στα μάτια τους ακριβοπληρωμένους αστέρες της Ρεάλ και με έναν «μαγικό» Αϊμάρ να δίνει τον ρυθμό, άντεξε στην πίεση. Μάλιστα, στο 74ο λεπτό πήρε προβάδισμα στο σκορ με κεφαλιά του Αγιάλα, το πρώτο του εκείνη τη σεζόν.
Το παιχνίδι οδηγήθηκε στην κόψη του ξυραφιού. Στις καθυστερήσεις, ένα γέμισμα από την άμυνα της Ρεάλ βρήκε τον Ραούλ να μονομαχεί με τον Μαρτσένα για την κεφαλιά. Ο διαιτητής καταλόγισε πέναλτι, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από πλευράς «νυχτερίδων».
Ο Φίγκο ισοφάρισε σε 1-1, κράτησε σε απόσταση τη Βαλένθια, αν και την επόμενη μέρα μόνο η «AS» και η ιστοσελίδα της Ρεάλ ισχυρίστηκαν ότι εκείνη η φάση ήταν πέναλτι. Η μαδριλένικη εφημερίδα στήριξε αυτόν τον ισχυρισμό σε έναν δάσκαλο… τζούντο, ο οποίος παρομοίασε το μαρκάρισμα του Μαρτσένα με λαβή ushiro nage!
Στις επόμενες δύο αγωνιστικές, η Βαλένθια ηττήθηκε από τους δύο καταλανικούς «κολοσσούς», την Μπαρτσελόνα και την Εσπανιόλ, με συνέπεια ο τίτλος να απομακρύνεται, αφού η Ρεάλ άνοιξε τη διαφορά στους 8 πόντους.
Πήρε 15 βαθμούς παραπάνω από τη Ρεάλ
Ένα επικό ντεμαράζ, όμως, έφερε τα πάνω κάτω. Τις επόμενες 6 αγωνιστικές η Βαλένθια έκανε ισάριθμες νίκες και στο τέλος του σερί προσπέρασε τη Ρεάλ, η οποία έχανε συνεχώς βαθμούς, όσο προσπαθούσε να συνέλθει από τον αποκλεισμό κόντρα στη Μονακό, στα προημιτελικά του Champions League.
Στις τελευταίες 6 αγωνιστικές, η Βαλένθια είχε 2 νίκες, 2 ισοπαλίες και 2 ήττες (τις τελευταίες 2 αγωνιστικές), όμως διατήρησε την πρωτιά, αφού η Ρεάλ τελείωσε τη σεζόν με 6 ήττες σε 7 αγώνες, οι 5 στις τελευταίες αγωνιστικές, με συνέπεια να τερματίσει 4η!
Με τον Μίστα πρωταγωνιστή να έχει σημειώσει 19 γκολ, έχοντας δίπλα του τους Βιθέντε και Ρουφέτε και πίσω του τον Αϊμάρ, η Βαλένθια τερμάτισε 5 πόντους πάνω από τη Μπαρτσελόνα, 6 πάνω από τη Λα Κορούνια και 7 πάνω από τη Ρεάλ!
Όπως συνέβη και στο πρωτάθλημα του 2002, στηρίχθηκε στην καλή άμυνα, αφού δέχθηκε μόλις 27 τέρματα, ωστόσο σημείωσε 20 παραπάνω, σκοράροντας 71 φορές.
Το τρόπαιο κρίθηκε μαθηματικά στις 9 Μαΐου, στο «Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν» της Σεβίλλης, 3 αγωνιστικές πριν από τη λήξη της σεζόν, με τη νίκη 2-0. Στη συνέχεια, δεν ασχολήθηκε με τις τελευταίες 2 αναμετρήσεις του πρωταθλήματος, αφού είχε πιο σημαντικές υποχρεώσεις.
https://www.youtube.com/watch?v=GCjzvH4nnfI
Στον τελικό με μόλις μία ήττα
Παράλληλα με την εξαιρετική σεζόν στο πρωτάθλημα, η Βαλένθια έτρεχε μία καταπληκτική πορεία και στο Κύπελλο UEFA, η οποία άρχισε από τον 1ο γύρο του θεσμού, τον Σεπτέμβριο, στην Στοκχόλμη.
Το 1-0 επί της ΑΙΚ και το ίδιο σκορ στη ρεβάνς του «Μεστάγια» ήταν η εκκίνηση μιας διαδρομής που στόχος ήταν να την ξαναφέρει πίσω στη Σουηδία, αλλά στο Γκέτεμποργκ πια, όπου διεξαγόταν ο τελικός.
Το επόμενο ταξίδι έγινε στο Ισραήλ για τον αγώνα κόντρα στη Μακάμπι Χάιφα. Ήταν η ρεβάνς του 0-0 στην Ισπανία, όμως οι «νυχτερίδες» σοβαρεύτηκαν και με 4-0 πήραν την εκτός έδρας πρόκριση.
Στον 3ο γύρο, η Μπεσίκτας υποτάχθηκε με δύο ήττες, ενώ στη φάση των 16 βρέθηκαν ξανά στην Τουρκία για τον αγώνα κόντρα στην Γκεντζλερμπιρλιγκί. Ήττα 0-1 εκτός έδρας, νίκη 1-0 εντός και το ζευγάρι οδηγήθηκε στην παράταση, όπου το τέρμα του Βιθέντε στο 94′ έστειλε τους Ισπανούς στα προημιτελικά.
Η Μπορντό πήρε προβάδισμα με τον Άλμπερτ Ριέρα στο 18ο λεπτό της πρώτης συνάντησης στο «Σαμπάν Νταλμά», όμως η Βαλένθια έφτασε σε 2 νίκες με 2-1 και πήρε την πρόκριση για τα ημιτελικά.
Εκεί δεν χρειάστηκε να φύγει από την αυτόνομη περιφέρειά της, αφού αντιμετώπισε τη Βιγιαρεάλ. Μετά από ένα αγχωτικό 0-0 στο «Μαδριγάλ», τις δύο ομάδες χώρισε μόνο ένα πέναλτι του Μίστα στο 16′ της ρεβάνς. Ο τελικός ήταν γεγονός…
Το πέναλτι του Μπαρτέζ έκρινε τα πάντα
Η Βαλένθια ταξίδεψε στη Σουηδία έχοντας διακόψει ένα σερί 14 αγώνων δίχως ήττα σε όλες τις διοργανώσεις. Η Βιγιαρεάλ, μετά από τον αποκλεισμό της στα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, πήρε εκδίκηση σε αδιάφορο αγώνα πρωταθλήματος.
Η Μαρσέιγ του Ντιντιέ Ντρογκμπά, του Φαμπιάν Μπαρτέζ, του Αμπντουλαγέ Μεϊτέ και του Στιβ Μαρλέ, με τον Ζοζέ Ανιγκό (του Λεβαδειακού και του Πανιωνίου μετέπειτα) στον πάγκο, προερχόταν από 4 ήττες σε 5 αγώνες πρωταθλήματος.
Ο αγώνας στο «Ούλεβι» δεν άρχισε με καλό ρυθμό, αφού υπήρχε αρκετός αέρας που δυσκόλευε τις προσπάθειες των 22 ποδοσφαιριστών. Ο Μαρτσένα, πάντως, έδιωξε πάνω στη γραμμή ένα φάουλ των Γάλλων και ο Μπαρτέζ απέκρουσε εντυπωσιακά μια προσπάθεια του Αλμπέλδα στα πρώτα λεπτά.
Η Βαλένθια είχε την κατοχή, ωστόσο η Μαρσέιγ έκανε και δεύτερη ευκαιρία, σε κεφαλιά του Μαρλέ μετά από σέντρα του Καμέλ Μεριέμ, του διεθνή Γάλλου μέσου που πέρασε και από τον Άρη. Οι Μασσαλοί είχαν ακόμα δύο επικίνδυνες τελικές προσπάθειες, μέχρι να έρθει η κομβική στιγμή του 45ου λεπτού.
Ο Τόρες έβγαλε τη σέντρα από δεξιά, ο Μίστα βρέθηκε στην πλάτη της άμυνας της Μαρσέιγ και εφόρμησε προς τον Μπαρτέζ, τον απέφυγε και ο Γάλλος τερματοφύλακας τον ανέτρεψε. Ο Πιερλουίτζι Κολίνα καταλόγισε το πέναλτι, απέβαλε τον Μπαρτέζ και από τη βούλα ο Βιθέντε έκανε το 1-0.
Με παίκτη παραπάνω, η Βαλένθια ήλεγχε απόλυτα το 2ο μέρος και στο 58′ ο Μίστα έγραψε το 2-0, με το 5ο τέρμα του στη διοργάνωση.
Οι προσπάθειες του Ντρογκμπά, που είχε φέρει σχεδόν μόνος του τη Μαρσέιγ μέχρι εκείνο το σημείο, δεν απέδωσαν καρπούς και η Βαλένθια κατέκτησε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά από 24 χρόνια και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1980, «ξορκίζοντας» την κατάρα των δύο χαμένων τελικών που προηγήθηκαν.
Το τέλος της «χρυσής» Βαλένθια
Αυτή ήταν η τελευταία πολύ μεγάλη στιγμή εκείνης της Βαλένθια, πριν αρχίσει η αναπόφευκτη… αποσύνθεση. Ο Μπενίτεθ, ο οποίος σε 114 παιχνίδια πρωταθλήματος, δεν δέχθηκε γκολ σε 52 και μόνο δύο φορές δέχθηκε πάνω από 2 (ήττα 1-4 στο «Μπερναμπέου» από τη Ρεάλ και 1-3 στο «Καμπ Νόου» από την Μπαρτσελόνα), παραιτήθηκε λόγω της κόντρας του με τη διοίκηση.
Στα μέσα Ιουνίου βρήκε συμβόλαιο στη Λίβερπουλ, όπου έγραψε τη δική του ιστορία, έστω κι αν δεν πήρε αυτό που σήκωσε δύο φορές με τη Βαλένθια, το τρόπαιο του πρωταθλητή. Αρκετοί παίκτες αποχώρησαν τα επόμενα χρόνια. Ο Πελεγκρίνο, ο Αουρέλιο και ο Σισοκό ακολούθησαν τον Ισπανό προπονητή στο Μέρσεϊσαϊντ.
Η επιστροφή του Ρανιέρι και η… ιταλική επανάσταση με την αγορά των Στεφάνο Φιόρε, Μάρκο ντι Βάιο, Μπερνάρντο Κοράντι και Εμιλιάνο Μορέτι δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Αν και κατέκτησε το ευρωπαϊκό Super Cup εκείνο το καλοκαίρι, με τη Βαλένθια να νικάει την επίσης αποδεκατισμένη Πόρτο, μετά από την αποχώρηση του Ζοζέ Μουρίνιο, στη συνέχεια έφερε αρκετά άσχημα αποτελέσματα, με συνέπεια ο Ρανιέρι να απολυθεί τον Φεβρουάριο του 2005.
Η Βαλένθια τερμάτισε στην 7η θέση, αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων του Champions League και έκτοτε κατέκτησε μόνο ένα τρόπαιο, το κύπελλο του 2008. Το «χρυσό κεφάλαιο» είχε ολοκληρωθεί.
Ποδόσφαιρο
Πορτοκαλί και άλλα