Πέρασαν αισίως 117 χρόνια από τότε που ο Χοσέ Μαρία Άμπαλο, ένα νεαρός Ισπανός φοιτητής που είχε μόλις επιστρέψει στην χώρα μετά από πολυετείς σπουδές στην Αγγλία, σύστησε στους ανθρώπους της πόλης Α Κορούνια (σ.σ. La Coruña στα ισπανικά) της Γαλικίας ένα καινούργιο άθλημα με το όνομα «ποδόσφαιρο».

Η συνέχεια στην πόλη της βορειοδυτικής πλευράς της χώρας της ιβηρικής χερσονήσου, ήταν η ίδια με κάθε τόπο που έκανε ποτέ την εμφάνισή της μία ποδοσφαιρική μπάλα.

Το άθλημα αγαπήθηκε και έγινε δημοφιλές πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα τέσσερα χρόνια αργότερα, συγκεκριμένα στις 2 Μαρτίου 1906, μία παρέα αθλητών από το ιστορικό γυμναστήριο «Sala Calvet» να ιδρύσει την πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα της Γαλικίας. Το όνομα αυτής; Ντεπορτίβο Λα Κορούνια!

***

Η πρόωρη «στέψη» έφερε μία πρόωρη αμφισβήτηση

Ρεάλ Ντεπορτίβο Λα Κορούνια ονομάστηκε από τον Φεβρουάριο του 1909, όταν ο βασιλιάς Αλφόνσο ο 13ος την έστεψε «βασίλισσα». Επιτυχημένη βασίλισσα, όμως, θα αργούσε να γίνει.

Η πρώτη έδρα της ομάδας ήταν το «Κοράλ ντα λα Γκαϊτέιρα», αλλά πολύ σύντομα μετακόμισε σε ένα καινούργιο γήπεδο κοντά στη μεγάλη παραλία της πόλης που ονομαζόταν «Ριαθόρ».

Το 1929 έπαιξε για πρώτη φορά στη 2η Κατηγορία της Ισπανίας, στην παρθενική της συμμετοχή στο νεοϊδρυθέν εθνικό πρωτάθλημα, ενώ πέρασαν 12 χρόνια μέχρι να πανηγυρίσει την άνοδο στα «μεγάλα σαλόνια».

Στο ενδιάμεσο, βέβαια, είχαν συμβεί δύο γεγονότα, τα οποία σημάδεψαν την πρώτη εποχή της ύπαρξης της ομάδας.

Αρχικά τη σεζόν 1931-32 η «Ντέπορ» έφτασε ως τα προημιτελικά του Copa del Rey, αποκλείοντας σε διπλούς αγώνες τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία εκείνη τη σεζόν κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα.

Το 2-0 στο «Ριαθόρ» υπερκάλυψε την ήττα με 2-1 στο «Τσαμαρτίν», οι «branquiazuis» (μτφρ. «κυανόλευκοι») έκαναν αισθητή την παρουσία τους στο ποδόσφαιρο της χώρας και αμφισβήτησαν στον βαθμό που ήταν δυνατόν την… κανονική βασίλισσα, προτού αποκλειστούν από την Εσπανιόλ.

Τη σεζόν 1939-40, η πρώτη θέση στην 2η Κατηγορία έδωσε το δικαίωμα στην «Ντέπορ» να διεκδικήσει την άνοδο σε αγώνες μπαράζ με τη 10η από τις 12 ομάδες της κατάταξης της La Liga, όπως προέβλεπε τότε ο κανονισμός της ομοσπονδίας.

Η ομάδα που είχε τερματίσει 10η εκείνη τη σεζόν ήταν η «μισητή» γειτόνισσα Θέλτα Βίγκο, σε μία κόντρα που άρχισε αμέσως μετά την ίδρυσή της εν έτει 1923.

Το Intertoto της Θέλτα είχε 3 αποβολές, 13 κίτρινες, 2 δοκάρια και 2 πέναλτι!

 

Η «κλοπή» που έγινε αιτία μίσους

Τότε η Ρεάλ Φορτούνα και η Ρεάλ Βίγκο Σπόρτινγκ, παραδοσιακοί αντίπαλοι της πόλης του Βίγκο, αποφάσισαν να προχωρήσουν στη συγχώνευση μέσω της οποίας ξεπήδησε η Θέλτα.

Ο Λουίς Οτέρο όμως, διεθνής και «ασημένιος» ολυμπιονίκης με την Ισπανία το 1920 στους αγώνες της Αντβέρπ αλλά και αρχηγός της Βίγκο Σπόρτινγκ, δεν δέχθηκε να συμμετάσχει στη νέα αυτή ομάδα και πήρε τον δρόμο για τη γειτονική Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.

Οι άνθρωποι της Θέλτα εξοργίστηκαν, προσπάθησαν αρχικά να εμποδίσουν τον παίκτη, ο οποίος όμως ήταν ανένδοτος και σε δεύτερο χρόνο προχώρησαν σε καταγγελία.

Συγκεκριμένα, ζήτησαν την αποβολή της Ντεπορτίβο για δωροδοκία προς τον Οτέρο, ενώ αποκαλούσαν «κλέφτες» τους ανθρώπους της.

Η ομοσπονδία δεν τιμώρησε την ομάδα αλλά τον παίκτη, ο οποίος πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τα γαλανόλευκα μετά από έναν χρόνο απραξίας, στις 2 Μαΐου 1924.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό το γεγονός που σε μεγάλο βαθμό θυμίζει την περίφημη ιστορία της μεταγραφής του Γιώργου Κούδα από τον ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό, άναψε τη σπίθα μίας χρόνιας διαμάχης, η οποία έγινε ακόμα πιο έντονη λόγω της γεωγραφικής γειτνίασης των δύο ομάδων.

Η Ρεάλ έκλεψε τον Φερνάντο Ιέρο από την Ατλέτικο για μερικά ρολόγια

Ο αγώνας μπαράζ, πάντως, που διεξήχθη στις 15 Μαΐου 1940 στο ουδέτερο «Τσαμαρτίν», βρήκε νικήτρια με 1-0 την Θέλτα, επομένως η «Ντέπορ» έπρεπε να περιμένει έναν χρόνο ακόμα για την παρθενική της εμφάνιση στα σαλόνια της 1ης Κατηγορίας.

Εντούτοις, κατάφερε σε εκείνη την πρώτη συμμετοχή να πάρει μία άτυπη εκδίκηση, αφού τερμάτισε 4η, δηλαδή μία θέση πάνω από τη Θέλτα, καθώς είχε καλύτερα αποτελέσματα στα μεταξύ τους ματς.

 

Παραλίγο πρωταθλήτρια με τα παιδιά της

Εκείνη την εποχή η Λα Κορούνια διέθετε την καλύτερη ίσως ακαδημία σε όλη τη χώρα, συνεπώς στηρίχθηκε σε δικά της παιδιά, στην προσπάθεια να ανελιχθεί στον ποδοσφαιρικό χάρτη.

Ο Χουάν Ακούνια, ο οποίος τιμήθηκε συνολικά 4 φορές με το βραβείο «Ρικάρντο Θαμόρα» που απονέμεται στον καλύτερο τερματοφύλακα στο τέλος κάθε σεζόν, καθώς και ο Αμάρο Αμάνθιο που κατόπιν έκανε τεράστια καριέρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Από την ίδια ακαδημία άρχισε και ο Λουίς Σουάρες, μετέπειτα άσος της Μπαρτσελόνα, που μέχρι σήμερα αποτελεί τον μοναδικό Ισπανό ποδοσφαιριστή που έχει βραβευτεί με τη «Χρυσή Μπάλα» (1960).

Ο Αντόνιο Πουέρτα έφυγε νωρίς και άδικα

Επίσης, από τον πάγκο της Λα Κορούνια πέρασε για λίγους μήνες το 1953 ο θρυλικός Ελένιο Ερέρα, προτού γράψει μερικές από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία της Ίντερ.

Η πρώτη καλή εποχή της ομάδας δεν περιλάμβανε κάποια σημαντική διάκριση, πλην της 2ης θέσης πίσω από την Ατλέτικο Μαδρίτης τη σεζόν 1949-50, όταν και έχασε τον τίτλο μέσα από τα χέρια της την τελευταία αγωνιστική.

Η σταδιακή αποχώρηση βασικών παικτών αλλά και η απόσυρση μερικών ακόμη, έφερε την πτώση και, εν τέλει, τον υποβιβασμό του 1957, έπειτα από εννέα συναπτά έτη στη La Liga.

 

Ομάδα «ασανσέρ» σε ανυποληψία

Τότε άρχισε μία περίοδος που η Λα Κορούνια θύμιζε «γιο-γιο», αφού ως το 1973 ανεβοκατέβηκε από τη La Liga στη Segunda Division και τούμπαλιν πέντε φορές.

Έπειτα παρέμεινε στα χαμηλά και ακόμα πιο κάτω, αφού το 1974 κατρακύλησε μέχρι και την 3η Κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Επέστρεψε άμεσα, όπως έκανε άλλωστε και το 1981 όταν ξαναβρέθηκε στην ίδια κατάσταση, αλλά ακόμα και η συμμετοχή της στη Segunda Division ήταν τυπική, αφού η ομάδα έδειχνε να είναι καταδικασμένη σε ανυποληψία.

Ταυτόχρονα, οι πολλές αλλαγές παικτών και προπονητών, σε συνδυασμό με την κακή αγωνιστική πορεία, είχαν επιφέρει χρέη ύψους 600.000.000 πεσετών στον σύλλογο, ο οποίος πλέον έβλεπε ακόμα και τις άλλοτε ξακουστές ακαδημίες του να φθίνουν σε όλα τα επίπεδα.

 

«Μία ομάδα που ανήκει σε όλους μας»

Τον Ιούνιο του 1988 εκλέγεται πρόεδρος του συλλόγου ο Αουγκούστο Σέζαρ Λεντόιρο, ο οποίος κάνει εξωστρεφείς κινήσεις προς τους κατοίκους της πόλης με το σύνθημα «Μία ομάδα που ανήκει σε όλους μας».

Αρχίζει να συνεργάζεται με τοπικές επιχειρήσεις στο κομμάτι της χορηγίας και ρυθμίζει τα χρέη, ενώ διατηρεί στον πάγκο τον Αρσένιο Ιγκλέσιας, ο οποίος υπήρξε παλιά δόξα της Λα Κορούνια ως ποδοσφαιριστής και είχε γυρίσει για τρίτη φορά ως προπονητής, προκειμένου να βοηθήσει την ομάδα της καρδιάς του.

2001: Το υπέροχο παραμύθι της Αλαβές θυμίζει το «σήμερα»

H παρουσία στο πρωτάθλημα είναι αξιοπρεπής, καθώς η «Ντέπορ» τερματίζει στη 10η θέση, ενώ στο κύπελλο φτάνει ως τα ημιτελικά, όπου και αποκλείεται από τη Βαγιαδολίδ.

Η επόμενη σεζόν είναι εξαιρετική, όμως αφήνει πικρή γεύση, αφού οι «branquiazuis» τερματίζουν μεν στην 4η θέση, αλλά στα μπαράζ ανόδου η Τενερίφη τους κόβει τον δρόμο προς τη La Liga.

Η αγωνιστική περίοδος 1990-91, όμως, βρίσκει δεύτερη τη Λα Κορούνια, πίσω μόνο από την Αλμπαθέτε, και η επιστροφή στην κορυφαία κατηγορία της Ισπανίας μετά από 18 χρόνια είναι γεγονός.

Το κλίμα, πλέον, έδειχνε να είναι τελείως διαφορετικό, αφού τα έσοδα είχαν αυξηθεί σημαντικά, ενώ και οι κάτοικοι είχαν αρχίσει να γεμίζουν το γήπεδο, με μεγάλο ποσοστό εξ’ αυτών να ανήκει στη νεολαία.

Η αύξηση των εσόδων έφερε και την ανάλογη ενίσχυση, καθώς οι απαιτήσεις της Primera ήταν σαφώς μεγαλύτερες, συνεπώς δημιουργήθηκε ένα μείγμα από έμπειρους παίκτες, όπως ο Λουίς Λόπες Ρεκάρτε, (πρώην της Μπαρτσελόνα μεταξύ άλλων).

Ήρθαν ακόμα ο Φρανσίσκο Λιάνιο από τη βασκική Σεστάο και ο Μίροσλαβ Τζούκιτς, ενώ μαζί με όλους αυτούς προωθήθηκε στην ομάδα και ένας πιτσιρικάς από της ακαδημίες που λεγόταν Φραν.

Η Ντεπορτίβο παρουσιάστηκε «μαγκωμένη» στην επανεμφάνισή στη μεγάλη κατηγορία και τερμάτισε 17η, ωστόσο εξασφάλισε τη «σωτηρία» μέσω αγώνων μπαράζ με τη Ρεάλ Μπέτις.

Η ομάδα της Γαλικίας είχε παραμείνει με χτυποκάρδι στη La Liga, όμως αυτού του είδους το άγχος έμελλε να μην την απασχολήσει ξανά για αρκετά χρόνια…

 

«Ρεάλ και Μπάρτσα ερχόμαστε για σας!»

Με την έναρξη της σεζόν 1992-93 η Λα Κορούνια γίνεται ομάδα «λαϊκής βάσης», καθώς ανακοινώνεται από την διοίκηση πως όλοι οι υποστηρικτές της μπορούν να είναι μέτοχοι και να έχουν λόγο στις αποφάσεις, αρκεί να εγγραφούν μέλη του συλλόγου.

Ο κόσμος έρχεται ακόμα πιο κοντά στην ομάδα, ενώ «ζεσταίνεται» ακόμα περισσότερο μετά τις μεταγραφές δύο Βραζιλιάνων που θα την ανέβαζαν επίπεδο, όπως υποσχόταν ο Λεντόιρο.

Ο αμυντικός χαφ Μάουρο Σίλβα και ο θρυλικός επιθετικός Μπεμπέτο είχαν μόλις καταφτάσει στη Γαλικία.

Στην τελετή παρουσίασης της ομάδας για τη νέα σεζόν στο «Ριαθόρ», δίνουν το «παρών» 30.000 άνθρωποι.

Ο Λεντόιρο τους ανακοινώνει ότι στόχος της Λα Κορούνια δεν είναι πια απλά η παραμονή στην κατηγορία αλλά πολλά περισσότερα, ενώ κλείνει τον λόγο του με την προφητική φράση: «Μαδρίτη και Βαρκελώνη είμαστε εδώ και ερχόμαστε για σας!»

Από τη Γ’ κατηγορία στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το «παραμύθι» της Άστον Βίλα

Στις 3 Οκτωβρίου 1992, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης προηγείτο 2-0 στο «Ριαθόρ» μετά από 25 λεπτά αγώνα, όλα αυτά έμοιαζαν μακρινά.

Δύο γκολ όμως του Μπεμπέτο και ένα αυτογκόλ του Ρικάρντο Ρότσα έφεραν… τούμπα το ματς και το τελικό 3-2 αποτέλεσε την αγωνιστική επιβεβαίωση της δήλωσης του Λεντόιρο.

Οι «μερένγκες» θα έκαναν 16 ολόκληρα χρόνια για να πανηγυρίσουν νίκη στο «Ριαθόρ», ενώ μία πρώιμη έκδοση της «Σούπερ Ντέπορ», όπως θα αποκαλείτο μετά, είχε κάνει μόλις κάνει την εμφάνισή της.

Η 3η θέση που κατέκτησαν οι «branquiazuis» τους έδωσε το δικαίωμα να αγωνιστούν στην Ευρώπη για πρώτη φορά στην ιστορία τους τη νέα σεζόν και συγκεκριμένα στο Κύπελλο UEFA.

Ντονάτο, Χαβιέρ Μανχαρίν και Αλφρέδο ήταν οι κυριότερες προσθήκες της νέας σεζόν για την «Ντέπορ», η οποία είχε ως προίκα την καλύτερη άμυνα της περασμένης χρονιάς με 18 γκολ παθητικό αλλά και τον πρώτο σκόρερ (Μπεμπέτο με 30 γκολ).

Η εντός έδρας νίκη, με το ισχνό 1-0 επί της Ρασίνγκ Σανταντέρ (γκολ ο Μπεμπέτο), στο ματς της 14ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος ήταν ιστορική, καθώς ανέβασε τη Λα Κορούνια στην κορυφή της βαθμολογίας.

Ο ενθουσιασμός ήταν τόσο μεγάλος που ο αποκλεισμός από την Άιντραχτ Φρανκφούρτης λίγες ημέρες μετά, στη φάση των «16» του Κυπέλλου UEFA, δεν ενόχλησε ιδιαίτερα.

Η ξέφρενη πορεία της Λα Κορούνια προς τον τίτλο συνεχίστηκε, ώσπου στις 14 Μαΐου 1994 έφτασε η ώρα της τελευταίας αγωνιστικής και της στέψης.

 

Το μοιραίο πέναλτι και το καταλανικό πριμ

Η Λα Κορούνια υποδεχόταν την αδιάφορη Βαλένθια, ενώ η Μπαρτσελόνα που βρισκόταν στη 2η θέση με 2 βαθμούς διαφορά, έπαιζε στο «Καμπ Νόου» με τη Σεβίλλη, η οποία κυνηγούσε την έξοδο στο Κύπελλο UEFA.

Το ματς του «Ριαθόρ» παρέμενε κολλημένο στο 0-0, όταν έφτασε η πληροφορία πως η Σεβίλλη προηγείτο 2-1 και ο κόσμος άρχισε να πανηγυρίζει.

Οι «μπλαουγκράνα», όμως, ανέτρεψαν την κατάσταση και λίγο πριν από το τέλος είχαν σφραγίσει τη νίκη με 5-2, ενώ η Λα Κορούνια ήταν ακόμα ισόπαλη με τις «νυχτερίδες».

Η Λεβερκούζεν έγινε Neverkusen εξαιτίας του Μίχαελ Μπάλακ

Στις καθυστερήσεις του ματς ο Νάντο ανατράπηκε στην περιοχή της Βαλένθια και ο διαιτητής υπέδειξε πέναλτι, προς τέρψιν του πολυάριθμου κοινού της Γαλικίας.

Ο μόνιμος εκτελεστής Μπεμπέτο είχε αστοχήσει στο 0-0 με τη Ράγιο Βαγιεκάνο πριν από δύο εβδομάδες και έκανε πίσω, ενώ ο Ντονάτο που ήταν ο επόμενος στη σειρά, είχε αντικατασταθεί από τον Αλφρέδο.

Ο κλήρος έπεσε στον Μίροσλαβ Τζούκιτς, ο Γιοσέ Γκονθάλεθ έπεσε στη σωστή γωνία και μπλόκαρε την μπάλα ξεσπώντας σε έξαλλους πανηγυρισμούς, την ώρα που το «Ριαθόρ» είχε σιωπήσει, καθότι η «Ντέπορ» είχε χάσει την ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλήτρια.

Η αιτία των έξαλλων πανηγυρισμών των παικτών της Βαλένθια έγινε γνωστή χρόνια αργότερα, όταν αποκαλύφθηκε το πριμ που τους είχαν υποσχεθεί οι διοικούντες την Μπαρτσελόνα σε περίπτωση που έπαιρναν αποτέλεσμα στη Γαλικία.

Εκδίκηση σε… δύο δόσεις

Η εκδίκηση επί της ομάδας που την εμπόδισε να κατακτήσει το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, ήρθε μόλις έναν χρόνο αργότερα και σε… δόσεις.

Συγκεκριμένα στις 24 Ιουνίου 1995, στον τελικό του Copa Del Rey που διεξαγόταν στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», ο Μανχαρίν έβαλε μπροστά στο σκορ τη Λα Κορούνια στο 35’, αλλά ο Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς ισοφάρισε στο 70’ με απευθείας εκτέλεση φάουλ.

Με περίπου 10 λεπτά να απομένουν για τη λήξη, ο διαιτητής Χοσέ Μαρία Γκαρθία-Αράντα αναγκάστηκε να διακόψει το ματς, καθώς η έντονη νεροποντή που είχε αρχίσει στις αρχές του β’ ημιχρόνου, είχε εξελιχθεί σε χαλαζόπτωση.

Ο τελικός συνεχίστηκε τρεις ημέρες μετά, στις 27 Ιουνίου, και μία κεφαλιά του Αλφρέδο λίγα δευτερόλεπτα με την επανέναρξη του ματς ήταν αρκετή για να χαρίσει στους «branquiazuis» τον πρώτο μεγάλο τίτλο της ιστορίας τους.

Παράλληλα, η 2η θέση στο πρωτάθλημα, πίσω από τη Ρεάλ Μαδρίτης, σήμαινε ότι η «Ντέπορ» πλέον είχε αρχίσει να μονιμοποιείται στην ελίτ του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Ο Αρσένιο Ιγκλέσιας αποχαιρέτησε με τον καλύτερο τρόπο την ομάδα που αγάπησε και ο Λεντόιρο έδωσε τα κλειδιά στον Τζον Τόσακ, με την ελπίδα να οδηγήσει την ομάδα ένα βήμα πιο ψηλά.

Ο Ουαλός, όμως, δεν βρήκε σημείο επαφής με τους παίκτες του και παρά την κατάκτηση του Supercopa κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, τα σύννεφα έκαναν νωρίς την εμφάνισή τους.

 

Ο «τυφώνας» Τζον Τόσακ

«Οι παίκτες μου πρέπει να ντρέπονται για την εμφάνισή τους σήμερα παρά την κατάκτηση αυτού του τροπαίου», δήλωσε ο Τόσακ μετά τo 2-1 στη Μαδρίτη, το οποίο σφράγισε την κατάκτηση του Supercopa με συνολικό σκορ 5-1!

Επίσης, η κόντρα που ανέπτυξε με τον Μπεμπέτο πήρε φοβερές διαστάσεις και στις 22 Οκτωβρίου κόντρα στη Σπόρτινγκ Χιχόν, όταν ο Ουαλός τον κάλεσε να βγει αλλαγή, εκείνος αντέδρασε, αντάλλαξαν βαριές κουβέντες, προτού ο Βραζιλιάνος δώσει συνέχεια (του επιτέθηκε!) στα αποδυτήρια.

Μέσα σε όλο αυτό το χαμό, η Λα Κορούνια κατρακύλησε στη βαθμολογία, ο Τόσακ δήλωσε πως οι παίκτες του στερούνται χαρακτήρα και φιλοδοξίας, ενώ ο Μπεμπέτο απείλησε πως θα αποχωρήσει.

Το μόνο που κράτησε όρθια την ομάδα ήταν η καλή της ευρωπαϊκή παρουσία στο Κύπελλο Κυπελλούχων, όπου μετά τις προκρίσεις επί των ΑΠΟΕΛ, Τράμπζονσπορ και Ρεάλ Σαραγόσα, βρέθηκε στα ημιτελικά.

Ο αποκλεισμός με ισάριθμες ήττες στα δύο ματς (1-0, 0-1) από την Παρί Σεν Ζερμέν έκλεισε μία απογοητευτική σεζόν, κατά την οποία η ομάδα τερμάτισε στην 9η θέση του πρωταθλήματος και έμεινε εκτός όλων των στόχων που είχε θέσει.

 

«Χειροκροτήστε τώρα πουτ… γιοι»

Το καλοκαίρι του 1996 ο Μπεμπέτο τελικά αποχωρεί, ομοίως οι βετεράνοι Λιάνιο και Λόπεζ Ρεκάρτε, αλλά η Ντεπορτίβο παραχωρεί τα τηλεοπτικά δικαιώματά στο CANAL+ έναντι 135.000.000 ευρώ και ο Λεντόιρο αποφασίζει να ενισχύσει τον Τόσακ με μεταγραφές επιπέδου.

Έρχεται ο Ριβάλντο απο την Παλμέιρας για να καλύψει το κενό του Μπεμπέτο, όπως επίσης ο Μαροκινός στόπερ Νουρεντίν Ναϊμπέτ ή ο Καμερουνέζος τερματοφύλακας Ζακ Σονγκό, ενώ ανακοινώνεται ότι για πρώτη φορά η προετοιμασία της ομάδας θα διεξαχθεί στο εξωτερικό.

Ο Τόσακ, ο οποίος δεν έχει καλές σχέσεις ούτε με τους οπαδούς ούτε με τους παίκτες του, αποφασίζει να χαλάσει και τη σχέση του με τη διοίκηση, αφού ασκεί δημόσια κριτική.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί ξοδεύονται τόσα χρήματα για ξένους παίκτες και ταξίδια στο εξωτερικό, αντί να επενδυθούν στην ακαδημία ή στο προπονητικό κέντρο», είναι τα λόγια του.

Εντούτοις, η σεζόν αρχίζει με τον Ριβάλντο να κάνει θαύματα και τη Λα Κορούνια να παραμένει αήττητη μετά από 17 ματς πρωταθλήματος, ήτοι 2 βαθμούς πίσω από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης που προπορεύονται στην κορυφή.

Στις 4 Ιανουαρίου 1997 η Ντεπορτίβο ανακοινώνει τη μεταγραφή του Φλάβιο Κονσεϊσάο, τον οποίον «κλέβει» μέσα από τα χέρια των «μερένγκες», όμως την ίδια μέρα γνωρίζει την ήττα από την Μπαρτσελόνα με 1-0 στο «Ριαθόρ» και οι οπαδοί ξεσπούν κατά του Τόσακ.

«Η Λα Κορούνια είναι ένα κάστρο χτισμένο στην άμμο και αυτό το ρόστερ το χειρότερο που είχα ποτέ μου», δηλώνει ο Ουαλός, ο οποίος τελικά απομακρύνεται στις 19 Ιανουαρίου μετά την εντός έδρας ισοπαλία (2-2) με την Αθλέτικ Μπιλμπάο και απευθυνόμενος στους φιλάθλους λέει «χειροκροτήστε τώρα που… γιοι».

Ο Λεντόιρο προσλαμβάνει τον Κάρλος Αλμπέρτο Σίλβα (σ.σ. καμία σχέση με τον Βραζιλιάνο άσο των 60s’ και 70s’), ο οποίος συμμαζεύει την κατάσταση και η Ντεπορτίβο τερματίζει τελικά στην 3η θέση του πρωταθλήματος, με τον Ριβάλντο να σημειώνει 21 γκολ και τον Σονγκό να ανακηρύσσεται καλύτερος τερματοφύλακας.

Ο «τυφώνας» Τόσακ, όμως, έχει αφήσει πληγές και η ομάδα χρειάζεται ανασύνταξη, συνεπώς το καλοκαίρι του 1997 ανακοινώνεται αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ύψους 31.000.000 ευρώ.

Στη Γαλικία έρχονται ο επιθετικός Σαλαχεντίν Μπασίρ, ο παικταράς πλην ασταθής ψυχολογικά Τζαλμίνια και ο Λουιζάο, μαζί με τον Νιγηριανό τερματοφύλακα Πίτερ Ρουφάι.

 

Ο Ριβάλντο δεν μένει πια εδώ

Η νέα «Ντέπορ» στήνεται γύρω από τον ανερχόμενο σταρ Ριβάλντο και όλα μοιάζουν έτοιμα για τη μεγάλη αντεπίθεση, αλλά στη Βαρκελώνη είχαν άλλα σχέδια…

Λίγες ώρες πριν από τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου, η Μπαρτσελόνα, κατ’ εντολή του Λουίς φαν Χάαλ που τον προτίμησε αντί του Στιβ Μακ Μάναμαν, πληρώνει τη ρήτρα των 25.000.000 ευρώ και κάνει δικό της τον Βραζιλιάνο.

Μαζί του φεύγει και ο επί επτά χρόνια ηγέτης της άμυνας Μίροσλαβ Τζούκιτς, ο οποίος πηγαίνει στη Βαλένθια, επομένως η σεζόν αρχίζει μουδιασμένα, με τον Φραν να προσπαθεί μάταια να καλύψει το κενό του Ριβάλντο.

Η κόντρα του Ζιοβάνι με τον «Χίτλερ των Βραζιλιάνων» Λουίς φαν Χάαλ στην Μπαρτσελόνα έμεινε στην ιστορία

Στις 15 Οκτωβρίου 1997 η Βαγιαδολίδ κάνει πάρτι στο «Ριαθόρ» (3-1) και ο Κάρλος Αλμπέρτο απολύεται, αφού οι «branquiazuis» κατοικούν στη 14η θέση της βαθμολογίας.

Ο Χοσέ Μανουέλ Κοράλ αναλαμβάνει προπονητής ως το τέλος της σεζόν που βρίσκει την ομάδα να τερματίζει στη 12η θέση και τους φιλάθλους να σκέφτονται πως τα όνειρα για μία μεγάλη Ντεπορτίβο τέλειωσαν οριστικά.

Ο Λεντόιρο προσπαθεί να κρατήσει το όνειρο ζωντανό και εκτιμά πως η ομάδα είχε ό,τι χρειαζόταν για να πρωταγωνιστήσει, πλην του σωστού ανθρώπου στο τιμόνι…

H «Σούπερ Ντέπορ» στήθηκε στην πλάτη της… Θέλτα

Σχεδόν 75 χρόνια μετά την «κλοπή» του Οτέρο από τη «μισητή» αντίπαλο Θέλτα, η παραπαίουσα Λα Κορούνια προσέλαβε ως προπονητή τον Χαβιέρ Ιρουρέτα.

Ο Βάσκος είχε οδηγήσει τους «σελέστες» στην 6η θέση του πρωταθλήματος την προηγούμενη σεζόν και, κατ’ επέκταση στην έξοδο στο Κύπελλο UEFA, αλλά δέχθηκε την πρόταση του Λεντόιρο και άλλαξε πλευρά στη Γαλικία.

Η ημέρα που η Άρσεναλ μετατράπηκε σε… Αρσέναλ

Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε καθοριστική, αφού το γρήγορο και άκρως επιθετικό ποδόσφαιρο των «branquiazuis» συνδυάστηκε με επιτυχίες.

Μαζί με τον Ιρουρέτα, μεταξύ άλλων, στη Λα Κορούνια μετακόμισαν ο Πορτογάλος επιθετικός Παουλέτα, ο «Τούρου» Φλόρες, ο Μανουέλ Πάμπλο και ο Γκαμπριέλ Σούρερ.

Με τον «Τούρου» Φλόρες απόλυτο πρωταγωνιστή της σεζόν στο επιθετικό κομμάτι, η Λα Κορούνια τερμάτισε στην 6η θέση και επέστρεψε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Παράλληλα, έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Copa del Rey, αποκλείοντας μάλιστα τη Θέλτα με νίκη (1-0) στο «Μπαλαΐδος», ασχέτως αν λόγω τραυματισμών αγωνίστηκε με πάρα πολλές αλλαγές.

Το καλοκαίρι του 1999 ήρθε στη Γαλικία ο Ολλανδός «μπόμπερ» Ρόι Μακάι από την Τενερίφη έναντι 8.600.000 ευρώ, ενώ τον ακολούθησε και ο Βίκτορ Σάντσες.

Η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια ήταν πια έτοιμη για το μεγάλο βήμα και παρά την «παγωμάρα» που προκάλεσε η ήττα της 26ης Σεπτεμβρίου από τη Νουμάνθια στο «Ριαθόρ» με 2-0, η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή.

Το 5-2 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στις 6 Φεβρουαρίου 2000 αποτέλεσε την ιστορική στιγμή που το «Ριαθόρ» αναφέρθηκε για πρώτη φορά στα ισπανικά Μέσα ως «κατηφόρα».

Το γκολ του Κονσεϊσάο στο «Καμπ Νόου» στην ήττα (2-1) από την Μπαρτσελόνα στέρησε από τους «μπλαουγκράνα» τη δυνατότητα να υπερτερήσουν σε ενδεχόμενη ισοβαθμία με την «Ντέπορ», λόγω των μεταξύ τους αποτελεσμάτων (σ.σ. 2-1 υπέρ των «branquiazuis» και στο ματς του α’ γύρου στο «Ριαθόρ»).

https://www.youtube.com/watch?v=tXUdkb_lfR0&ab_channel=C%C3%A9sarF%C3%BAtbolTotal

 

Συναρπαστικό πρωτάθλημα… προβλεπόμενο τέλος

Σε ένα από τα πιο συναρπαστικά πρωταθλήματα της ιστορίας (σ.σ. η Αλαβές που τερμάτισε 6η με 61 βαθμούς ήταν μόλις 8 μακριά από την κορυφή), η Λα Κορούνια στέφθηκε πρωταθλήτρια την τελευταία αγωνιστική.

Στις 19 Μαΐου 2000 το σκηνικό θύμιζε deja-vu από τη μία, αλλά από την άλλη όλα είχαν λήξει προτού καν αρχίσουν, εξαιτίας των… αντιπάλων.

Έξι κόκκινες σε έναν αγώνα! Το καταλανικό ντέρμπι της ντροπής μεταξύ της Εσπανιόλ και της Μπαρτσελόνα

Η Μπαρτσελόνα αντιμετώπιζε στο «Καμπ Νόου» την αδιάφορη Θέλτα, η οποία αν χρειαζόταν θα έχανε για να μην δει πρωταθλητές τους γείτονες, ενώ η Λα Κορούνια την επίσης αδιάφορη Εσπανιόλ που επίσης δεν… ψηνόταν να χαρίσει τίτλο στη συμπολίτισσα.

Το τελικό 2-0 με γκολ των Ντονάτο και Μακάι έβγαλε 200.000 ανθρώπους στους δρόμους της πόλης, προκειμένου να πανηγυρίσουν το πρώτο πρωτάθλημα της Λα Κορούνια στα 94 χρόνια ύπαρξης.

«Ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ και άξιζε τον κόπο για όσα έκανα ή πέρασα», είπε το 2009 ο πρόεδρος Λεντόιρο, σε συνέντευξή του με αντικείμενο συζήτησης τον οικονομικό κατήφορο της ομάδας.

Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα στη Γαλικία, η «Σούπερ Ντέπορ» είχε μπει σφήνα ανάμεσα στους μεγάλους και, πλέον, όπως είχε γράψει και η «El País» γινόταν η «δεύτερη» ομάδα κάθε Ισπανού φιλάθλου.

Επόμενος στόχος, όμως, ήταν η απόδειξη ότι η «Ντέπορ» δεν είχε μπει απλά σφήνα στους μεγάλους αλλά ανήκε σε αυτούς.

Καλύτερη σκηνή για να αποδείξει κανείς κάτι τέτοιο δεν υπήρχε πέρα από το Champions League, όπου οι «branquiazuis» θα συμμετείχαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους.

Το βάρος έπεσε στην Ευρώπη και ανάλογες ήταν οι μεταγραφές (Χουάν Κάρλος Βαλερόν, Ζοάν Καπντεβίλα, Μολίνα, Έμερσον, Σέζαρ Σαμπάιο, Ντιέγο Τριστάν, Βάλτερ Παντιάνι).

Στον αντίποδα, οι Κονσεϊσάο και Παουλέτα αποτέλεσαν παρελθόν, ωστόσο έφεραν σημαντικά ποσά στα ταμεία της ομάδας, η οποία είχε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά.

Η κατάκτηση του Supercopa απέναντι στην Εσπανιόλ αποτέλεσε το ορεκτικό και μετά ακολούθησε το κυρίως γεύμα, δηλαδή η πρόκριση στον επόμενο όμιλο του Champions League με θύματα τη Γιουβέντους και το Αμβούργο.

 

Η ρέντα με τους Έλληνες

Μαζί της προκρίθηκε και ο Παναθηναϊκός του Άγγελου Αναστασιάδη, με τον οποίο συναντήθηκε για δεύτερη φορά μετά το ραντεβού της προηγούμενης σεζόν στο Κύπελλο UEFA.

Γενικά, η Λα Κορούνια εκείνων των ετών πλήγωσε αρκετά τις ελληνικές ομάδες με έναν παράξενο τρόπο: είχε τη συνήθεια να σκοράρει συχνά στα τελευταία λεπτά.

Στο πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό (στο ΟΑΚΑ) ισοφάρισε 1-1 με γκολ του Ναϊμπέτ στο 84′, ενώ στο δεύτερο ο Παντιάνι της χάρισε τη νίκη (1-0) στο 82′.

Ομοίως, στη ρεβάνς της προηγούμενης σεζόν, κι ενώ η ομάδα του Γιάννη Κυράστα έψαχνε το δεύτερο γκολ για την πρόκριση, ο Μακάι είχε ισοφαρίσει 1-1 στο 90′ και είχε παγώσει το Στάδιο.

Η ιστορία επαναλήφθηκε την αγωνιστική περίοδο 2001-02, με θύμα αυτή τη φορά τον Ολυμπιακό, ξανά για τους ομίλους του Champions League.

Το γκολ του Βαλερόν στο 90+4’ στέρησε από τους «ερυθρολεύκους» την πρώτη τους εκτός έδρας νίκη στη διοργάνωση, ενώ εκείνο του γκολ του Τριστάν στο ΟΑΚΑ (διαμόρφωσε το τελικό 1-1) τους έθεσε νοκ-άουτ από την Ευρώπη μέσω της 3ης θέσης που οδηγούσε στο Κύπελλο UEFA.

To ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε για τρίτη φορά με την ΑΕΚ το 2003, όταν στην 1η αγωνιστική των ομίλων του Champions League, οι Ισπανοί αντί να διασυρθούν στο «Απ. Νικολαΐδης», παραλίγο να φύγουν με τη νίκη, προτού ο Βασίλης Τσιάρτας σώσει τον βαθμό (1-1) στο 85′.

Στην παρθενική της συμμετοχή στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση πάντως, η Λα Κορούνια έφτασε ως την προημιτελική φάση.

Συγκεκριμένα, χρειάστηκε να περάσει από όμιλο που συμμετείχαν Γαλατάσαραϊ, Παρί Σεν Ζερμέν και Μίλαν στη β’ φάση της διοργάνωσης.

Ρόσενμποργκ: Τα «trolls» εξελίχθηκαν σε κακούς δαίμονες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού

 

Ανατροπή από το 0-3, αλλά όχι από το 3-0

Η άνευ προηγουμένου ανατροπή στο εντός έδρας ματς με την Παρί, όταν το 0-3 του 55′ έγινε 4-3 στο 84’, με χατ-τρικ του Παντιάνι και ένα ακόμα γκολ του Τριστάν, αποτέλεσε αναμφίβολα το highlight εκείνης της σεζόν στο Champions League.

Η σπουδαία ανατροπή της Παρί Σεν Ζερμέν επί της Ρεάλ Μαδρίτης

Αναφορικά με τη Λα Κορούνια, highlight ήταν και το εύστοχο πέναλτι του Τζαλμίνια επί της Μίλαν στο «Σαν Σίρο», καθώς παρά την ισοφάριση του Αντρέι Σεβτσένκο με τον ίδιο τρόπο, το τελικό 1-1 έθετε νοκ-άουτ τον κολοσσό του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Η εξίσου άπειρη Λιντς Γιουνάιτεντ που περίμενε στην προημιτελική φάση της διοργάνωσης, ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία για περαιτέρω όνειρα.

Η ήττα με 3-0 στην Αγγλία ήταν βαριά, αλλά στο «Ριαθόρ» τα «παγώνια» σώθηκαν από θαύμα, καθώς η «Ντέπορ» προηγήθηκε στο 9’ με πέναλτι του Μακάι, διπλασίασε το προβάδισμα στο 74’ με τον Τριστάν και είχε τρία δοκάρια!

Μαρκ Βίντουκα: Το «καγκουρό» από την Κροατία

Εν τέλει, η ομάδα της Γαλικίας δεν κατάφερε να ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα, αλλά σε συνδυασμό με τη 2η θέση στο πρωτάθλημα (πίσω από τη Ρεάλ), η πορεία κρίθηκε άκρως επιτυχημένη.

Η σεζόν 2001-02 ήταν επί της ουσίας η πρώτη στα χρονικά που η Λα Κορούνια είχε πιθανότητες για να κατακτήσει όλους τους τίτλους, βάσει της πορείας της.

Στο πρωτάθλημα ήταν πάλι 2η πίσω από τη Βαλένθια, ενώ στο Champions League πέρασε ξανά στους «8», αφού προκρίθηκε από δύο φάσεις ομίλων, με σημεία αναφοράς τις δύο νίκες επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (2-1, 2-3) στην 1η φάση, τις δύο επί της Άρσεναλ (2-0, 0-2) στη 2η, καθώς και μία επί της Γιουβέντους με 2-0 στο «Ριαθόρ».

Στα προημιτελικά συναντήθηκε ξανά με τους «κόκκινους διαβόλους», οι οποίοι όμως ήταν πιο… ψυλλιασμένοι και με δύο νίκες πήραν την πρόκριση.

Το ματς του «Ολντ Τράφορντ», μάλιστα, έμεινε στην ιστορία για εκείνο το παραλίγο σπάσιμο του ποδιού του Ντέιβιντ Μπέκαμ από το αντιαθλητικό τάκλιν του Άλντο Ντούσερ..

 

Η γιορτή της Ρεάλ Μαδρίτης έγινε… κηδεία

Η Λα Κορούνια, βέβαια, ανάμεσα σε όλα αυτά, είχε καταφέρει να φτάσει αθόρυβα ως τον τελικό του Copa del Rey, ο οποίος εκείνη τη χρονιά αναμενόταν ιδιαίτερα… βασιλικός.

Η αντίπαλος Ρεάλ Μαδρίτης έκλεινε 100 χρόνια ζωής και ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος να διεξαχθεί «Σαντιάγο Μπερναμπέου» στις 6 Μαρτίου 2002, ακριβώς πάνω στα γενέθλια δηλαδή.

Τα κειμήλια από τον τελικό του 2002

Το «El Centenariazo», όπως ονομάστηκε, ήταν ένα ματς που όλοι οι φίλοι των «μερένγκες» περίμεναν να πάρει άνετα η Ρεάλ, προκειμένου να… σβηστούν τα κεράκια όπως έπρεπε.

Λογάριαζαν, όμως, χωρίς τον Σέρζιο και τον Ντιέγο Τριστάν, οι οποίοι με δικά τους γκολ έβαλαν τη Λα Κορούνια μπροστά στο σκορ με 2-0 στο ημίχρονο.

Το μόνο που κατάφερε η Ρεάλ ήταν να μειώσει με τον Ραούλ στο 56’, ενώ στο τέλος 12.000 φίλαθλοι των φιλοξενούμενων πανηγύριζαν την κατάκτηση ενός ακόμα τροπαίου, του πέμπτου σε επτά χρόνια!

https://www.youtube.com/watch?v=9KpBiJxyFhs&ab_channel=BetaVal

Ύστερα κι απ’ αυτόν τον θρίαμβο, η Λα Κορούνια, πλέον, αποτελούσε μέλος της ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, χωρίς καμία αμφισβήτηση από κανέναν.

Το μέλλον έδειχνε λαμπρό και άλλη μία χρονιά άρχιζε με την κατάκτηση ενός τίτλου, συγκεκριμένα του Supercopa με δύο νίκες επί της Βαλένθια και συνολικό σκορ 4-0.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί εκείνη τη στιγμή ότι θα ήταν και ο τελευταίος εκείνης της τρομερής ομάδας που είχε κλέψει την παράσταση στην Ισπανία.

Η ομάδα της Γαλικίας ήταν ξανά τη σεζόν 2002-03 εκ των φαβορί για την κατάκτηση της Primera Division και άκρως επικίνδυνη στην Ευρώπη.

Η νίκη με 3-2 επί της Μπάγερν στο Μόναχο, με χατ-τρικ του Μακάι, επισκιάστηκε γρήγορα από το ταπεινωτικό 4-0 από τη Μίλαν στο «Ριαθόρ», μία ήττα που αποτελούσε εκείνη τη στιγμή τη βαρύτερη της ευρωπαϊκής ιστορίας της.

Μπάγερν Μονάχου, ετών 119: Τα πρώτα χρόνια

Η πρόκριση, πάντως, ήρθε από τον όμιλο της α’ φάσης με νίκη στο «Σαν Σίρο» την τελευταία αγωνιστική, αλλά στη β’ φάση οι «branquiazuis» έπεσαν θύμα μίας απίστευτης τριπλής ισοβαθμίας στους 7 βαθμούς (με Γιουβέντους και Βασιλεία).

Οι «μπιανκονέρι» πήραν το εισιτήριο (μαζί με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), με γκολ του Ίγκορ Τούντορ στην τελευταία φάση του ματς με τους Ισπανούς στο «Ντέλε Άλπι» (3-2 το τελικό σκορ) και αφού οι φιλοξενούμενοι είχαν ανατρέψει σε 1-2 το εις βάρος τους 1-0.

Η διεκδίκηση του πρωταθλήματος, όμως, συνεχιζόταν και στις 10 Μαΐου 2003 η εκτός έδρας επικράτηση επί της Μάλαγα με 2-0 την ανέβασε στην κορυφή, μόλις ένα πόντο πάνω από τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη φοβερή Ρεάλ Σοσιεδάδ εκείνης της σεζόν.

Στις πέντε αγωνιστικές που απέμεναν, η «Ντέπορ» έκανε τρεις ήττες και τελικά τερμάτισε στην 3η θέση, γεγονός που την υποχρέωνε να δώσει προκριματικούς αγώνες με τη Ρόσενμποργκ για να εισέλθει στους ομίλους του Champions League.

Αυτό, μάλιστα, θα το έκανε χωρίς τον επί χρόνια ηγέτη της μεσαίας γραμμής Ντονάτο, ο οποίος είχε αποχωρήσει, αλλά κυρίως χωρίς τον πρώτο σκόρερ της Ευρώπης εκείνη τη χρονιά Ρόι Μακάι ο οποίος πουλήθηκε στη Μπάγερν έναντι 19.000.000 ευρώ.

Ο Άλμπερτ Λούκε βρήκε δίχτυα στο ματς του «Ριαθόρ» και έγραψε το 1-0, σκορ σε συνδυασμό με το 0-0 στο «Λέρκενταλ» χάρισε στη Λα Κορούνια την είσοδο στους ομίλους.

Εκεί αντιμετώπισε την ΑΕΚ, την Αϊντχόφεν και τη Μονακό και παρά το γεγονός ότι υπέστη διασυρμό στο «Λουί Ντε» (8-3), προκρίθηκε στη φάση των «16», όπου περίμενε η Γιουβέντους σε νοκ-άουτ αγώνες.

 

Η «κατηφόρα» του «Ριαθόρ» 

Η εκδίκηση για την προηγούμενη χρονιά ήρθε με ισάριθμες νίκες στα δύο ματς και, μάλιστα, με το ίδιο σκορ (1-0), συνεπώς η ομάδα της Γαλικίας ήταν για άλλη μία φορά στα προημιτελικά του Champions League, όπου θα αντιμετώπιζε την κάτοχο του τροπαίου Μίλαν.

Η «Ντέπορ» προηγήθηκε στο «Σαν Σίρο» με γκολ του Παντιάνι, αλλά η ήττα με 4-1, με σόου του Κακά, δεν άφηνε πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της ανωτερότητας των «ροσονέρι», οι οποίοι όμως για να προκριθούν έπρεπε πρώτα να αντιμετωπίσουν την «κατηφόρα» του «Ριαθόρ».

Ο Παντιάνι στο 5’, ο Βαλερόν στο 35’ και ο Λούκε στο 44’ έγραψαν το 3-0, σκορ που έδινε από το α’ ημίχρονο την πρόκριση στη Λα Κορούνια!

Το 4-0 από τον Φραν στο 76’ ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα μίας άτυπης ρεβάνς για το προ διετίας 0-4, κυρίως όμως σφράγισε μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές της διοργάνωσης.

Η 7η Απριλίου 2004 γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία των «branquiazuis», οι οποίοι για πρώτη φορά βρίσκονταν στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

https://www.youtube.com/watch?v=ypRiCyd9tZc&ab_channel=DK86CalcioTV

Στα ημιτελικά τους περίμενε η άλλη μεγάλη έκπληξη εκείνης της χρονιάς, η εκπληκτική Πόρτο του Ζοζέ Μουρίνιο που την προηγούμενη σεζόν είχε κατακτήσει το Κύπελλο UEFA.

Το 0-0 στο νεότευκτο «Ντραγκάο» άφηνε ανοιχτή τη ρεβάνς στο «Ριαθόρ» και η Λα Κορούνια απείχε 90 λεπτά από τον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό της ιστορίας της.

Ο Γιον Νταλ Τόμασον υπέγραψε το Κύπελλο UEFA της Φέγενορντ το 2002

Ο Μουρίνιο, όμως, που μετατρεπόταν σιγά-σιγά σε «Special One», είχε βρει τον τρόπο να μπλοκάρει την επιθετική ισχύ της ομάδας του Ιρουρέτα.

Το πέναλτι που υπέδειξε ο Πιερλουίτζι Κολίνα στο 60ό λεπτό σε ανατροπή του Ντερλέι, ήταν ουσιαστικά το «κύκνειο άσμα» μίας από τις καλύτερες ομάδες που παρουσιάστηκαν ποτέ.

Ο Βραζιλιάνος, ο οποίος είχε σοκάρει και τον Παναθηναϊκό την προηγούμενη σεζόν στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου UEFA, ευστόχησε και το 0-1 παρέμεινε ως το τέλος.

 

Το «κύκνειο άσμα» ενός βραχύβιου γίγαντα

Στο πρωτάθλημα η 3η θέση παρηγόρησε κάπως τους φιλάθλους καθώς η ομάδα θα επέστρεφε ξανά στο Champions League την επόμενη σεζόν, αλλά η φλόγα πια είχε σβήσει.

Η Λα Κορούνια έπαιξε απλά τον ρόλο του κομπάρσου σε έναν όμιλο που συμμετείχαν ακόμα η μετέπειτα πρωταθλήτρια Λίβερπουλ, η περυσινή φιναλίστ Μονακό και ο Ολυμπιακός.

Η Λίβερπουλ απέκλεισε την Πόρτο του Φερνάντο Σάντος, πήρε… γούρι από τον Ολυμπιακό και «ξόρκισε» το «Χέιζελ»

Το μόνο που κατάφερε ήταν να «πληγώσει» για άλλη μία φορά τους «ερυθρολεύκους», αφού εκτός της «λευκής» ισοπαλίας στο «Ριαθόρ», ηττήθηκε 5-0 από τη Μονακό την τελευταία αγωνιστική, σε ένα ματς που αν έπαιρνε βαθμό, ο Ολυμπιακός (σ.σ. εκείνο το βράδυ ηττήθηκε 3-1 στο «Άνφιλντ») θα προκρινόταν έναντι των Γάλλων στην επόμενη φάση.

Αυτό ήταν το τελευταίο μέχρι σήμερα ματς της «Ντέπορ» στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του πλανήτη.

Ο Χαβιέρ Ιρουρέτα αποχώρησε το καλοκαίρι του 2005, καθώς η ομάδα απέτυχε να προκριθεί σε ευρωπαϊκή διοργάνωση για πρώτη φορά μετά το 1998, μιας και τερμάτισε στην 8η θέση.

Τα επόμενα χρόνια η αποψίλωση του ρόστερ συνεχίστηκε, η ομάδα άρχισε να ξεμακραίνει από την ποδοσφαιρική ελίτ και να ξεπουλά όλα της τα περιουσιακά στοιχεία κομμάτι-κομμάτι, προκειμένου να επιβιώσει.

Η Ντινάμο Κιέβου της δεκαετίας του 1990

Αρχικά, αυτή η πολιτική ονομάστηκε στροφή στις ακαδημίες από τον πρόεδρο της ομάδας, ωστόσο το 2009 παραδέχτηκε δημοσίως αυτό που ήξεραν όλοι.

Η Λα Κορούνια χρεοκοπούσε, τα επόμενα χρόνια προμηνύονταν δύσκολα και ο Λεντόιρο δήλωνε: «Δεν πούλησα παίκτες ούτε τη σωστή στιγμή ούτε στη σωστή τιμή. Οι πόροι μας πλέον έχουν εξαντληθεί και πρέπει να κινηθούμε διαφορετικά».

Η ιστορία που επαναλήφθηκε ως τραγωδία 

Το 2011, έπειτα από πέντε «άχρωμες» σεζόν που τερμάτιζε στη μέση της βαθμολογίας μακριά από τα συνηθισμένα πλασαρίσματα, έγινε το μοιραίο.

Η Λα Κορούνια υποβιβάστηκε στη Segunda Division μετά από 20 διαδοχικά χρόνια παρουσίας της στη La Liga και έκτοτε δεν έχει επανέλθει στα προηγούμενα, ένδοξα, επίπεδα.

H ποιητική ειρωνεία είναι ότι την τελευταία αγωνιστική υποδεχόταν την αδιάφορη βαθμολογικά Βαλένθια στο «Ριαθόρ», όπως το 1994, μόνο που αυτή τη φορά της έφτανε και η ισοπαλία.

Οι «νυχτερίδες» ήταν συνεπείς για άλλη μία φορά στο ραντεβού τους με την Ιστορία. Παρούσες στον πρώτο και στον τελευταίο τίτλο της «Ντέπορ», παρούσες στο δράμα του 1994 και τώρα ήταν πάλι εκεί ως οι κατάλληλοι για να ρίξουν την αυλαία μετά από 20 χρόνια.

Το γήπεδο ήταν επίσης κατάμεστο, όπως πριν από 17 χρόνια, όμως αυτή δεν ήταν η τότε Λα Κορούνια και αυτή τη φορά δεν χρειαζόταν κανένας που να δώσει πριμ στη Βαλένθια για οποιονδήποτε λόγο.

Ο Βαλερόν και ο Μανουέλ Πάμπλο ήταν ό,τι είχε απομείνει από τα χρόνια της δόξας, ενώ ως γνωστόν η ιστορία επαναλαμβάνεται, άλλοτε ως τραγωδία και άλλοτε ως φάρσα.

Το 1994 ήταν η φάρσα, αλλά στις 21 Μαΐου 2011, όταν ο Ρομπέρτο Σολδάδο σκόραρε στο 90+4’ για το τελικό 0-2, ήταν η ώρα της τραγωδίας και κανείς στο γήπεδο δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του.

***

Η Λα Κορούνια επέστρεψε άμεσα στην Primera Division και αμέσως ξανά στη Segunda Division. Τον Ιανουάριο του 2014 ο Λεντόιρο αποχώρησε μετά από 25 χρόνια από τον προεδρικό θώκο και η ομάδα πέρασε σε άλλα χέρια, ενώ από το 2014 έως το 2018 συμμετείχε στα μεγάλα σαλόνια, προτού υποβιβαστεί ξανά. Όλα αυτά, όμως, καμία σημασία δεν έχουν, αφού η παρουσία της έμοιαζε να είναι τυπική.

Η ομάδα που αποτελούσε αρχικά φόβο και τρόμο των δυνατών της χώρας, μέχρι να γίνει η ίδια έστω και για λίγο μεγάλη, δεν υπάρχει πια και δύσκολα θα υπάρξει ξανά.

Έμειναν, όμως, οι αναμνήσεις της εικόνας του ηλιόλουστου, λόγω γεωγραφικής θέσης, «Ριαθόρ» στο α’ ημίχρονο κάθε ματς του Champions League που μετατρεπόταν σε σκοτεινή κατηφόρα για κάθε αντίπαλο.

Τα χαρακτηριστικά πράσινα δίχτυα στις εστίες, τα κάγκελα μπροστά από τα πέταλα, το γκολ του Βαλερόν στις καθυστερήσεις για κάποιους και ο τραυματισμός του Κώστα Χαλκιά για άλλους, αλλά κυρίως εκείνη η «Σούπερ Ντέπορ», η οποία για πάνω από μία δεκαετία γοήτευσε τους πάντες, παίζοντας… μπαλάρα…

Τα αφιερώματα του Sport-Retro.gr στο ισπανικό ποδόσφαιρο