Το «Σαν Σίρο» ήταν κατάμεστο, καθώς η Μίλαν επέστρεφε στην κορυφή της Serie A μετά από 5 χρόνια. Αντίπαλος στη φιέστα των «ροσονέρι» σε εκείνη την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2003-04, στις 16 Μαΐου 2004, ήταν μια ταπεινή γειτόνισσα από τη Λομβαρδία, η Μπρέσια.

Οι «μπιανκοατζούρι», οι οποίοι το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης ιστορίας τους το έχουν περάσει στη Serie B, και σε χαμηλότερες κατηγορίες της Ιταλίας, διένυαν στην αρχή του 21ου αιώνα τις καλύτερες τους μέρες και εκείνο το απόγευμα ήταν αδιάφοροι βαθμολογικά, καθώς είχαν εξασφαλίσει την παραμονή τους στη Serie A για 5η διαδοχική σεζόν.

Υπήρχε, λοιπόν, κάτι που μπορούσε να επισκιάσει τη γιορτινή μέρα για τους «ροσονέρι»; Η απάντηση είναι απλή. Υπήρχε κάποιος, όχι κάτι, και αυτός ο κάποιος φορούσε τη φανέλα με το Νο10 της Μπρέσια και ήταν ο λόγος που η μικρή αυτή ομάδα διένυε την καλύτερη περίοδο της ιστορίας της.

Ο λόγος γίνεται φυσικά για έναν από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία της Ιταλίας, αλλά και του ποδοσφαίρου γενικότερα. Τον Ρομπέρτο Μπάτζο που εκείνο το απόγευμα αγωνίστηκε για τελευταία φορά στην καριέρα του σε επίσημο ματς.

Ίσως φανεί ασέβεια προς τον Τζουζέπε Κολούτσι, ο οποίος υπήρξε ένας αξιοπρεπέστατος μέσος που συμπλήρωσε πάνω από 300 επίσημες συμμετοχές με την Μπρέσια, την Κατάνια, τη Βερόνα και τη Λιβόρνο μεταξύ άλλων.

H στιγμή όμως του 39ου λεπτού που εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο του «Σαν Σίρο» στη θέση του «Μικρού Βούδα» ήταν ίσως η σημαντικότερη της καριέρας του, καθώς αυτόματα έκλεινε με αυτή την αλλαγή ένα τεράστιο κεφάλαιο του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Ο Μπάτζο δέχτηκε την αγκαλιά του συγκινημένου Πάολο Μαλντίνι ενώ 80.000 φίλαθλοι τον αποθέωναν στα τελευταία βήματα που έκανε στο χορτάρι ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

«Αυτό το χειροκρότημα ήταν ήταν κάτι σαν περίληψη της καριέρας μου», είπε λίγο αργότερα ο θρυλικός άσος.

Σε 22 χρόνια κατέκτησε τα πάντα, τίμησε τις φανέλες ομάδων, όπως η Φιορεντίνα, η Γιουβέντους, η Μίλαν, η Μπολόνια, η Ίντερ και η Μπρέσια, η οποία μάλιστα απέσυρε από τότε τη φανέλα με τον αριθμό 10.

Η προσφορά του στην εθνική ομάδα της Ιταλίας υπήρξε επίσης τεράστια, σε βαθμό που δεν θα είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι στις 18 Φεβρουαρίου κάθε χρόνου, μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζο που έχει γενέθλια, θα έπρεπε να γιορτάζει και όλο το ιταλικό ποδόσφαιρο.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 52 ετών από τη γέννηση του Ιταλού σούπερ σταρ της δεκαετίας του 1990, το Sport-Retro.gr θυμάται την φοβερή πορεία του στον τελευταίο σταθμό της καριέρας του, την Μπρέσια.

Μία τετραετή παρουσία που μέχρι και σήμερα μνημονεύεται ως το σπουδαιότερο σημείο αναφοράς στην ιστορία της ομάδας, ενώ κόντρα σε όλα τα προγνωστικά αποτέλεσε και ένα από τα μεγαλύτερα highlights της καριέρας του Μπάτζο και συνάμα το τελευταίο.

διαβάστε τα αφιερώματα του sport-retro.gr στην ιταλία

***

Απ’ το Βορρά στον Νότο και τούμπαλιν

Το καλοκαίρι του 2000, οι σχέσεις του Ρομπέρτο Μπάτζο με τον Μαρσέλο Λίπι βρίσκονταν στο χειρότερό τους σημείο. Ο τεχνικός της Ίντερ είχε θέσει εκτός ομάδας τον 33χρονο μεσοεπιθετικό, ο οποίος αναζητούσε τον νέο σταθμό της καριέρας του.

Ο νικητής της «Χρυσής Μπάλας» το 1993 είχε δεχθεί προτάσεις από πολλές ομάδες, μέσα στις οποίες και η Μπαρτσελόνα, καθώς παρά το προχωρημένο της ποδοσφαιρικής του ηλικίας, η ποιότητά του ήταν αδιαμφισβήτητη.

Ανάμεσα στις προτάσεις υπήρχε μάλιστα και μία από ομάδα της Ιαπωνίας, χώρα στην οποία ο Μπάτζο λατρευόταν όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, αλλά και επειδή είχε ασπαστεί τη θρησκεία του Βουδισμού.

Ο ίδιος όμως ήθελε να παραμείνει στην Ιταλία και απέρριψε κάθε πρόταση από εξωτερικό, επιλέγοντας να κατηφορίσει στον Νότο για χάρη της Ρετζίνα έναντι της Νάπολι, η οποία είχε εκδηλώσει επίσης ενδιαφέρον, όμως οι εμπλεκόμενες πλευρές λογάριαζαν χωρίς τον Κάρλο Ματσόνε.

Ο προπονητής της νεοφώτιστης Μπρέσια που αργότερα δήλωσε ότι «αν ο Μπάτζο δεν είχε τραυματισμούς θα ξεπερνούσε τον Μαραντόνα, αλλά και τον Πελέ», ήθελε να κρατήσει τον έμπειρο σταρ στον ιταλικό Βορρά και συγκεκριμένα να τον φέρει στην ομάδα του ώστε να ηγηθεί της προσπάθειας για παραμονή στη Serie A.

Το ασφυκτικό πρέσινγκ με τηλεφωνήματα και συνεχείς οχλήσεις προς τον παίκτη, αλλά και με μία προσωπική επίσκεψη του ίδιου του Ματσόνε, απέδωσαν καρπούς αφού τελικά ο παίκτης υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ομάδα της Λομβαρδίας.

Όταν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο έπεσε θύμα οικονομικής απάτης

Η μεγάλη μεταγραφή πανηγυρίστηκε δεόντως από τους φίλους της ομάδας, ωστόσο η αρχή μόνο καλή δεν ήταν. Συνεχείς τραυματισμοί και δυστοκία σημάδεψαν τις πρώτες εμφανίσεις της «θεϊκής κοτσίδας» με την Μπρέσια.

Όλα αυτά κράτησαν μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 2001, όταν ο Μπάτζο κατάφερε να σημειώσει τα πρώτα του γκολ με τη νέα του ομάδα στο εκτός έδρας 2-2 με τη Φιορεντίνα για το πρωτάθλημα. Πρώτο του «θύμα» ήταν ο Φραντσέσκο Τόλντο.

Το δεύτερο γκολ του, μάλιστα, ήταν ένα από τα γνωστά χτυπήματα φάουλ που συνήθιζε να στέλνει συστημένα στο παραθυράκι της εστίας, απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η μπάλα βρήκε πρώτα στο οριζόντιο δοκάρι και η φάση έγινε πιο εντυπωσιακή.

Ο «μαθητής» Πίρλο και η «εκδίκηση» 

Παρά το «σπάσιμο του ροδιού» από τον Μπάτζο όμως, η Μπρέσια γνώρισε μετά τρεις σερί ήττες και βρέθηκε κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Τότε ήταν που ο «Ρόμπι» βγήκε μπροστά…

Αρχής γενομένης από το εκτός έδρας ματς με τη Γιουβέντους, όπου ισοφάρισε σε 1-1 με ένα γκολ-δημιουργία του επόμενου μεγάλου δεκαριού της Ιταλίας, το οποίο τότε έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα δίπλα στον Μπάτζο.

Ο Αντρέα Πίρλο σημάδεψε τον «βούδα», με μία μαγική μπαλιά που αργότερα θα γινόταν σήμα κατατεθέν του, και αυτός αφού πέρασε και τον Έντβιν Φαν ντερ Σαρ έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Η αντεπίθεση της Μπρέσια είχε μόλις ξεκινήσει.

Στα επόμενα 5 ματς, ο Μπάτζο σημείωσε 5 γκολ, συμπεριλαμβανομένου ενός χατ-τρικ κόντρα στη Λέτσε αλλά και του νικητηρίου «γκολ-εκδίκηση», με πέναλτι, απέναντι στην πρώην ομάδα του, Ίντερ.

Η Μπρέσια πήρε 13 από τους 15 διαθέσιμους πόντους σε αυτά τα παιχνίδια και το τέλος της σεζόν τη βρήκε να τερματίζει στην 8^η θέση, καλύτερη της ιστορίας της μέχρι σήμερα, και να εξασφαλίζει τη συμμετοχή της στο Κύπελλο Ιντερτότο της επόμενης σεζόν, διεκδικώντας έτσι την παρουσία της στο Κύπελλο UEFA.

Παράλληλα οι «μπιανκοατζούρι» έφτασαν και ως τα προημιτελικά του Coppa Italia, όπου αποκλείστηκαν από τη μετέπειτα νικήτρια της διοργάνωσης Φιορεντίνα.

 

«Ευρωπαία» Μπρέσια και «Χρυσή Μπάλα»

Ο 34χρονος Ρομπέρτο Μπάτζο είχε αποδείξει γι’ άλλη μία φορά ότι παρέμενε όχι απλά ένα κορυφαίος ποδοσφαιριστής, αλλά και ένα ηγέτης με κάθε σημασία της λέξης.

Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη τη χρονιά υπήρξε ένας από τους 25 ποδοσφαιριστές που προτάθηκαν για τη «Χρυσή Μπάλα», τερματίζοντας στην ψηφοφορία πάνω από τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα και τον Πάβελ Νέντβεντ!

Η επόμενη σεζόν άρχισε με… φόρα από την προηγούμενη, καθώς ο Μπάτζο είχε ως στόχο να κλείσει την καριέρα του συμμετέχοντας με τη «σκουάντρα ατζούρα» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.

Αρχικά οδήγησε την Μπρέσια μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Intertoto, όπου τελευταίο εμπόδιο πριν από τη συμμετοχή στο Κύπελλο UEFA ήταν η Παρί Σεν Ζερμέν.

Το 0-0 στο «Παρκ ντε Πρενς» άφηνε ελπίδες για τη ρεβάνς στο «Μάριο Ριγκαμόντι», αλλά παρά το γεγονός ότι ο Μπάτζο στο 79’ ισοφάρισε το γκολ του Αλοΐζιο από το 74’, το 1-1 παρέμεινε μέχρι τέλους και οι φιλοξενούμενοι πήραν την πρόκριση λόγω του εκτός έδρας γκολ.

Στη συνέχεια ακολούθησαν 8 γκολ στα πρώτα 9 ματς της Serie A, σε ένα φοβερό κρεσέντο που έκανε τον Πεπ Γκουαρδιόλα, ο οποίος είχε μεταγραφεί στην Μπρέσια για να καλύψει το κενό του Πίρλο (σ.σ. είχε φύγει για την Ίντερ), να χαρακτηρίσει τον Μπάτζο ως τον καλύτερο συμπαίκτη που είχε ποτέ.

 

Το deja-vu με Παλιούκα και η απόρριψη Τραπατόνι 

Ένας τραυματισμός στον αχίλλειο τένοντα στις αρχές του Νοεμβρίου όμως, κράτησε τον Μπάτζο εκτός δράσης μέχρι τον Απρίλιο του 2002.

Ακόμα κι έτσι η ηγετική παρουσία στα αποδυτήρια έπαιξε σημαντικό ρόλο για να μείνει η ομάδα ενωμένη και να αντιμετωπίσει τις δύσκολες ώρες που περνούσε λόγω του αιφνίδιου χαμού του αμυντικού Βιτόριο Μέρο, σε τροχαίο στις 23 Ιανουαρίου.

Στο τέλος της σεζόν, ο Μπάτζο έβαλε καθοριστικά γκολ προερχόμενος από τον πάγκο, ενώ σφράγισε με δικό του τέρμα την παραμονή της ομάδας, στη νίκη με 3-0 επί της Μπολόνια την τελευταία αγωνιστική.

«Ήθελα από μικρός να παίξω σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου με αντίπαλο τη Βραζιλία και τελικά κατέληξα να κλαίω με λυγμούς επειδή έζησα το όνειρό μου», είχε πει ο «βούδας» μετά τον χαμένο τελικό του 1994, όπου υπήρξε μοιραίος στη διαδικασία των πέναλτι

Η συγκλονιστική περιγραφή του Μπάτζιο για το πέναλτι του 1994 και τα δύο διαφημιστικά

Ένας από τους ανθρώπους που είχαν σπεύσει να τον παρηγορήσουν τότε, ήταν ο τερματοφύλακας της ομάδας Τζανλούκα Παλιούκα, ο οποίος στεκόταν τώρα απέναντί του όταν έστησε τη μπάλα στο σημείο του πέναλτι, μετά από υπόδειξη του Πιερλουίτζι Κολίνα.

Πήρε φόρα, εκτέλεσε, αλλά ο Παλιούκα μάντεψε σωστά και απέκρουσε. Η μοίρα όμως ήθελε αυτή τη φορά νικητή τον Μπάτζο, αφού πήρε το «ριμπάουντ» και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, ξεσπώντας κατόπιν σε πανηγυρισμούς.

Η Μπρέσια είχε σωθεί κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή με μόλις έναν βαθμό διαφορά (40 έναντι 39) από τη Βερόνα που υποβιβάστηκε.

Παρά τις εξαιρετικές του εμφανίσεις όμως, ο Τζοβάνι Τραπατόνι δεν τον συμπεριέλαβε στην αποστολή της Ιταλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Οι τραυματισμοί, η ανανέωση που επιχειρούσε, το γεγονός ότι η Ιταλία κοίταζε προς το μέλλον είχαν ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό της τεχνικό, ο Μπάτζο να ανήκει ένδοξο παρελθόν.

Ο γέρος τα ‘χει… 200

Απογοητευμένος μεν, αλλά όχι έτοιμος να εγκαταλείψει τη δράση, ο Μπάτζο επέλεξε να ανανεώσει για δύο ακόμα χρόνια με την Μπρέσια.

Ο «γερασμένος», σύμφωνα με πολλούς, άσος σκόραρε 12 γκολ και κατέγραψε 10 ασίστ τη σεζόν 2002-03. Αυτή, μάλιστα, ήταν η τρίτη σερί χρονιά στη Μπρέσια που κατάφερνε να έχει διψήφιο αριθμό σε γκολ και ασίστ.

Στις 6 Απριλίου 2003 πέτυχε ένα φοβερό γκολ στη νίκη με σκορ 3-0 επί της Αταλάντα, το οποίο ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει ως το καλύτερο στην καριέρα του.

Πριν η μπάλα φτάσει στα πόδια του και κρεμάσει τον Μάσιμο Ταΐμπι, αυτή πέρασε από τα πόδια δύο ελπιδοφόρων νέων παικτών, οι οποίοι έγραψαν τη δική τους ιστορία στα ιταλικά γήπεδα τα επόμενα χρόνια.

Ο Στέφαν Άπια ξεκίνησε την επίθεση και η μπάλα από τα πόδια του κατέληξε στο τότε «κανόνι» της ομάδας Λούκα Τόνι, πριν ο τελευταίος τη στρώσει στον Μπάτζο για να επιτευχθεί αυτό το χάρμα οφθαλμών…

Η Μπρέσια τερμάτισε 9η εκείνη τη σεζόν και παραλίγο να βγει ξανά στο Κύπελλο Intertoto, ενώ η επόμενη περίοδος ήταν η τελευταία στην καριέρα του Μπάτζο.

Την τέλειωσε κι αυτή με διψήφιο αριθμό γκολ, 10 στο σύνολο, ένα εκ των οποίων απέναντι στην Πάρμα στο «Ένιο Ταρντίνι», όπου διαμόρφωσε το τελικό 2-2 και πανηγύρισε το 200ό γκολ της καριέρας του στη Serie A.

Καταχειροκροτήθηκε και από τους οπαδούς των γηπεδούχων, ενώ οι συμπαίκτες του έβγαλαν όλοι τις φανέλες τους σε ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης, προτού πανηγυρίσουν μαζί του.

 

Το αντίο μίας «θεϊκής κοτσίδας»

Το τελευταίο γκολ της καριέρας του το σημείωσε την προτελευταία αγωνιστική της σεζόν 2003-04 στην εντός έδρας νίκη με σκορ 2-1 επί της Λάτσιο.

Αφού «άδειασε» τον Φερνάντο Κόουτο, κεραυνοβόλησε τον Άντζελο Περούτσι με τέτοια ευκολία, που όταν κάποιος βλέπει τη φάση αναρωτιέται εύλογα γιατί σταμάτησε το ποδόσφαιρο τόσο… νωρίς.

Πανηγυρίζοντας με σηκωμένα τα χέρια, σε στυλ Ερίκ Καντονά, ο Μπάτζο αποχαιρέτησε το κοινό της Μπρέσια και ευχαρίστησε τους ανθρώπους μίας πόλης και μίας ομάδας που έγιναν δεύτερο σπίτι του.

Παραμένει μέχρι σήμερα πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας στη Serie A με 45 γκολ, ενώ συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις σημείωσε 46 σε 101 εμφανίσεις.

Η Μπρέσια την επόμενη σεζόν υποβιβάστηκε και από τότε γύρισε στη Serie A για μία μόλις σεζόν (2010-11), προτού ξαναπέσει άμεσα. Παράλληλα, αντιμετώπισε και οικονομικά προβλήματα, τα οποία την έφεραν στο χείλος του αφανισμού.

«Μικρό Βούδα» για να τη σώσει, δύσκολα θα βρει ξανά, όχι μόνο αυτή αλλά και το ποδόσφαιρο γενικότερα, αφού οι παίκτες-καλλιτέχνες όσο πάνε και λιγοστεύουν στις μέρες μας.

Πολλώ δε μάλλον όταν επρόκειτο για τον κάτοχο της «θεϊκής κοτσίδας», η οποία έφτασε γκριζαρισμένη στη Λομβαρδία, και απέδειξε ότι τελικά η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός όταν είσαι πραγματικός «καλλιτέχνης».